Предыдущая публикация
Եվ չեմ էլ ձգտել հեշտ վայելքների,
Բայց հիմա մի ջերմ խոսքի պապակել,
Եվ ինձ զգում եմ թալանված, թերի։
Թե կյանքը հող է , Ես հերկվորն էի
Ուրեմն հերկս լավ չեմ կատարել
Որ այսպես բերքս քիչ եղավ էլի
Կամ լավ չեմ պահել՝ քամին է տարել։
Ու տրտմահուշիկ օրերիս գերի՝
Փնտրում եմ հիմա մի շոյող հայացք ,
Թե ու՞մ և ինչու՞ ասում եմ՝ ների՛ր,
Ուզում եմ տեսնել ժպիտ ու հիացք ։
Ուզում եմ մեկը..... ինձ ժպտա անկեղծ,
Ինձ համար գարնան մանուշակ բերի,
Որ Ես չզգամ ինձ մենավոր ու խեղճ ,
Եվ ոչ ոք չասի՝ 《 Ոչի՛նչ , համբերի՛ր》
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев