Предыдущая публикация
Կարոտն ինձ համար ջրվեժ է անվերջ`
Ձուլված արցունքի կապույտ գոլորշուց,
Նրա հայելում մի տեսիլք ասես
Ինձ հեքիաթների գիրկն է կանչում:
Ու սլանում եմ ես ինքնամոռաց`
Տարված հեքիաթի ոսկե փայլերով,
Լույսերն են թարթում, բացում իմ ճամփան,
Երկինքն ուսերիս նետում է թիկնոց...
Իսկ աստղերի մեջ այն նույն տեսիլքն է ,
Որն ինձ փոթորկեց հեքիաթի կանչով.
Ժպտում է հեռվից, անխոս շղթայում,
Գերել է փորձում իր խենթ հայացքով…
Следующая публикация
Комментарии 1