Որ ինչ իմն էր, նաև քոնն էր...
Իմը քոնն էր, քոնն էլ` իմը,
Ինչ ունեինք` մեկ էր մերը,
Ես` քոնն էի, իսկ դու` իմը,
Մեկ էր անգամ մեր մարմինը...
Քո շունչն էի, քո արյունը,
Իսկ դու` հոգուս միակ տերը,
Քո խենթն էի, ու խելառը,
Իսկ դու` սրտիս միակ սերը...
Քո ծափն էի, քո պարն էի,
Քո ցնծության առիթն էի,
Քո ցավն էի, ու լացն էի,
Քո արցունքի կաթիլն էի...
Քո աչքն էի, քո լույսն էի,
Քո մութ ճամփի ճրագն էի,
Քո մենության ընկերն էի,
Քո հանգստի ամրոցն էի...
Ա՜խ, ու՞ր մնաց այդ ամենը,
Ո՞վ է հիմա սրտիդ տերը,
Ո՞ւմ սիրով ես կյանքդ լցնում,
Ո՞վ է հիմա հոգուդ սերը...
Ու՞մ ուսին ես ցավդ լացում,
Ո՞վ է ինձ պես քեզ հասկանում,
Ու՞մ կրծքին ես դու հեկեկում,
Ո՞վ է հոգիդ ամուր գրկում...
Ո՞վ է հիմա քեզ նո՜ւրբ շոյում,
Ո՞ւմ գրկում ես հանգիստ քնում,
Ո՞վ է հիմա չար երազի
Ահուդողից քեզ պաշտպանում...
Իմ խենթ հոգի, դու հիշու՞մ ես,
Որ ինչ իմն էր, նաև քոնն էր,
Բայց այս ի՞նչ էր, որ արեցիր,
Ո՞նց մոռացար ու գնացիր...
Հոգուս լույսը ո՞նց մարեցիր,
Սրտիս լեզուն ո՞նց կտրեցիր,
Ո՞նց լքեցիր ու աշխարհը
Գլխիս վրա շուռ տվեցիր...
Իմ խենթ հոգի, դու գնացիր,
Դու գնացիր, բայց չիմացար,
Որ իմ սրտում ցավից բացի`
Ուրիշ ոչինչ չթողեցիր...
Ու հիմա էլ`
Ետ ես եկել թաց աչքերով,
Իմ ականջին
Սիրո խոսքեր շշնջալով`
Ինձ ասում ես.
-Ես ապրում եմ լոկ քո սիրով...
Ախր, հոգիս ավերեցիր,
Էլ ո՞նց սիրեմ մարած հոգով,
Խնդրում եմ քեզ, ճիշտ հասկացիր,
Ինձ սպանեցիր քո գնալով...
Քեզ մնում է միայն ասել.
-Մեռած հոգի, մնաս բարո՜վ...
Իսկ ես վերջին անգամ կասեմ.
-Իմ խենթ հոգի, գնա´ս բարով...
Արմեն Երիմյան
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев