Предыдущая публикация
ԽՈՆԱՐՀՄԱՆ ՕՐ Է
Անզոր ցասումից առ երկինք ժայթքող այս խնկահոտը,
Որդու կորստին երբեք չհաշտվող
Մոր սրտի՜ց ելնող այս խնկահոտը,
Աստծո աչքերից արտասո՛ւք քամող այս խնկահոտը...
...
Ու խնկահոտը գնա՜ց,
Խառնվե՜ց եռագույնների անզո՜ր ծփանքին,
Խոնարհման օր է...
Շիրմաթմբերի ծաղկաթաղ շարան՝
Թարմ ու անհաշիվ,
Ուր ամենքի տակ
Մոր սրտից պոկած
Գարուն ծաղկի պես մի կյանք է հանգչում.
Ու տարիները՝
Այդ ցավից ոչի՜նչ-ոչինչ չեն փոխում...
Ու... ու ե՛ս էլ մայր եմ,
Բայց ձեր մայրերի երկնահաս ցավին,
Ամոքիչ մի բառ, ա՜խ, արտաբերել չեմ համարձակվում,
Բառերը բոլոր ունայն են թվում,
Նրանց աչքերին առանց ամոթի ու շիտակ նայել
Չե՛մ կարողանում։
Հետ դարձեք, տղե՜րք,
Մայրական սրտով հրամայու՛մ եմ,
Չէ՜, աղաչու՜մ եմ, հետ դարձեք, տղերք,
Անզորությունից՝ ցավը հավատիս ձեռնոց է նետում,
Վեր կացեք, տղե՜րք,
Կորած հավատով ապրել չի՜ լինում։
Ես մեղք չեմ գործել, բայց, Աստված վկա,
Այսպես ապրելուց շա՜տ եմ ամաչում,
Ձեր կյանքի գնով,
Ապրել չե՛մ ուզում...
Վեր կացեք, տղե՛րք,
Այս երախտամոռ ու պիղծ աշխարհում,
Ես՝ ձեր փոխարեն,
Այդպես սրբությամբ մեռնե՛լ եմ ուզում...
Լիլիթ Աղասյան
00:36
Следующая публикация
Комментарии 6