Предыдущая публикация
Մամ,
ամեն ինչ տանելի է,
միայն՝ ամիսը մեկ անգամ,
պարբերաբար գոնե
ինձ պետք է քո տուն գալ.
ոտաբոբիկ շրջել խոհանոցում,
քայլել մատների ծայրերին
ու չարթնացնել իրականությանը՝
դռնից այն կողմ ապրող:
Փաթաթել մարմինս քո տաք բլուզով
նվնվալ ու սիրելի լինել,
տրտնջալ ու խրախուսվել:
Կիսվել քեզ հետ այն քարտեզով,
որտեղ կարմիրով նշված են
բոլոր հասցեները, ուր թողել եմ ինձ.
Չամաչել քեզնից:
Լաց լինել քեզ հետ, վարկաբեկել Սիրուն,
հեգնել իր բարձր հեղինակությունը
ու հռչակել որպես «Աստծու վրիպում»
մեզ բաժին ընկած տարածությունը:
Խեղճանալ քեզ հետ, կատակի տալ ցավը,
բացահայտել, որ «կարոտ» բառը,
բառարանում անգամ, անհականիշ է:
Պատմել քեզ այն ամենի մասին,
ինչն, իրականում, այլևս տանելի չէ…
Ադի Ալյեն❤️
Следующая публикация
Нет комментариев