Предыдущая публикация
Չունի աշխարհը քեզ նման,
Չկա, չէ դու մի հատ ես,աննման,
Սիրել եմ քեզ ուզում անվերջ,
Չունի մեր պատմությունը սկիզբ ու վերջ::
Следующая публикация
Չկա, չէ դու մի հատ ես,աննման,
Սիրել եմ քեզ ուզում անվերջ,
Չունի մեր պատմությունը սկիզբ ու վերջ::
Комментарии 130
Քո կարոտից են դեռ կոպերն իմ թրթըռում,
Դու՝ երեկվա՜ իմ սեր, դու հեռավո՜ր իմ այն,
Որ գալիս ես հաճախ, ճերմակ թղթին թառում:
Քո թանկ անվան համար դեռ շրթներս են դողում,
Ու շրշյունը շորիդ հետևում է դեռ ինձ,
Եվ իմ ասվա՜ծ-չասվա՜ծ յուրաքանչյուր տողում
Մի ալիք է մնում քո տաք շշուկներից:
Բախտի նման՝ հեռվից դու իշխում ես վրաս,
Բախտի նման՝ գտած ու զուր ձեռքից գցած,
Գուցե արդեն գտած ուրիշ բախտ ու երազ,
Ուրիշի հետ գուցե նույնիսկ երջանկացած…
Ու տխրում եմ եթե՝ քեզ համա՞ր չէ միթե:
Ախ, թե ծամո՜վ-համո՜վ նույն աղջիկը մնար,
Որ խելքահան ժպտալ, բայց և շիկնել գիտեր,
Որ աղջի՛կ էր այնպես, այնպես կի՛ն չէր, բնա՜վ:
Այն աղջիկը մնար, որ ինձ երգեր տվեց,
Եվ նույն առո՛ւն մնար, և նույն գարո՛ւնն անբիծ,
Երբ մեր հանդիպումը այնքա՜ն երկար տևեց,
Որ հորդ անձրև տեղաց գարնանային ամպից:
Տեղաց վարար անձրև, երկինքն ասես փլվեց,-
Դու հիշո՞ւմ ես արդյոք, իմ հեռավո՛ր, իմ լա՛վ,-
Հանկարծ, մեր աչքի դեմ, առուն… խելագարվեց՝
Առուն կորցրեց իրեն – հին ափերից ելավ:
…Առուն խելագարվեց՝ ափից ելավ առուն ...ЕщёԹե տխրում եմ կյանքում՝ քեզ համար է միայն,
Քո կարոտից են դեռ կոպերն իմ թրթըռում,
Դու՝ երեկվա՜ իմ սեր, դու հեռավո՜ր իմ այն,
Որ գալիս ես հաճախ, ճերմակ թղթին թառում:
Քո թանկ անվան համար դեռ շրթներս են դողում,
Ու շրշյունը շորիդ հետևում է դեռ ինձ,
Եվ իմ ասվա՜ծ-չասվա՜ծ յուրաքանչյուր տողում
Մի ալիք է մնում քո տաք շշուկներից:
Բախտի նման՝ հեռվից դու իշխում ես վրաս,
Բախտի նման՝ գտած ու զուր ձեռքից գցած,
Գուցե արդեն գտած ուրիշ բախտ ու երազ,
Ուրիշի հետ գուցե նույնիսկ երջանկացած…
Ու տխրում եմ եթե՝ քեզ համա՞ր չէ միթե:
Ախ, թե ծամո՜վ-համո՜վ նույն աղջիկը մնար,
Որ խելքահան ժպտալ, բայց և շիկնել գիտեր,
Որ աղջի՛կ էր այնպես, այնպես կի՛ն չէր, բնա՜վ:
Այն աղջիկը մնար, որ ինձ երգեր տվեց,
Եվ նույն առո՛ւն մնար, և նույն գարո՛ւնն անբիծ,
Երբ մեր հանդիպումը այնքա՜ն երկար տևեց,
Որ հորդ անձրև տեղաց գարնանային ամպից:
Տեղաց վարար անձրև, երկինքն ասես փլվեց,-
Դու հիշո՞ւմ ես արդյոք, իմ հեռավո՛ր, իմ լա՛վ,-
Հանկարծ, մեր աչքի դեմ, առուն… խելագարվեց՝
Առուն կորցրեց իրեն – հին ափերից ելավ:
…Առուն խելագարվեց՝ ափից ելավ առուն –
Ուրի՜շ ափեր գտավ քո հունն իրեն համար…
Թե քար տխրությունն է իմ աչքերին թառում,
Թե թախծում եմ հաճախ՝ միայն դրա՜ համար:
Պարույր Սևակ
Թե նկարիչ ես լինեի, իմ ներկերով հազարագույն կներկեի քո աչքերի անդնդախոր ծովերն անհուն, ու նայվածքիդ, լուռ նայվածքիդ սլաքներով բազմատարած կձգեի երկրագնդի հորիզոններն համատարած: Եվ ձեռքերիդ ջերմությունը արեւային հրի նման կներկեի ծիրանավառ, արեւափայլ գույնով ճաճանչ: Քո շունչը տաք, ա~խ հոգեցունց զմայլելի, սրտիս գարնան ծաղկունք բերող, ոնց ներկեի, որ մարմնանա:
Թե նկարիչ ես լինեի պատկերդ վառ կկերտեի լցված հոգուդ քնքուշ սիրով:
Նկարիչ չեմ բնա’վ, սեր իմ, ես լոկ սիրող, տանջցող սիրտ եմ, ով իր խոսքով, իր երգերում` կարոտագին, քո պատկերը վառ է պահում, անվերջ սեղմած իր խենթ սրտին:
ԱՂԱՎՆԻ ՆԱՎԱՍԱՐԴՅԱՆ
Պատմում են սիրո նովելներ բազում
Կյանքի խճուղում հոգնատանջ սրտեր
Անձրեւն էլ անցած մի երգ է երգում:
Հեռուն թող տանի դեղնած տերեւին
Գրած տողերս անհանգիստ քամին,
Եվ վերջին կաթիլ կարոտը սրբի,
Թաքուն հետքերդ սրտիցս ջնջի:
Ծառերի խշշոցն այնտեղ` առանց մեզ
Երգում է անդարձ հեռացած զույգի`
Վերջին հանդիպման տխուր մեղեդի
Ու հառաչանքը լռիկ սրտերի
Պատմում է անձայն, առանց շշուկի…
Անցել է արդեն գուցե եւ տարի,
Ոչ ոք չի նստում մեր սիրած քարին,
Միայն սոխակի դայլայլն անմեկին`
Մեր սերը կերգի իր ալվան վարդին:
Աղավնի Նավասարդյան
Ես կփակեմ մութ կոպերով,
Որ աշխարհում քեզ չտեսնեն:
Թե խենթ լեզուս անունդ տա,
Ես կսեղմեմ ատամներով,
Որ հնչյուն իսկ չշշնջա:
Բայց երբ սիրտս, սիրտս է ուզում
Ձայնել ու քեզ տեսնել իր դեմ,
Ինչո՜վ փակեմ սրտիս լեզուն,
Սրտիս աչքը ինչո՜վ փակեմ...
Ես չեմ ուզում համեմատություններ տանել, թե դու ինչ-որ մեկից լավն ես կամ վատը. դու ուրիշ ես, դու իմն ես, և դա բավական է:
© Շուշան Նազարեթյան
«Մի թող ինձ մենակ »
Ասես դարձան միշտ անբաժան...
Բայց երբ գտան սիրո ուղին`
Լուրջ վիճեցին,խռովեցին
Դե իսկ հետո`բաժանվեցին...
Նրանք գտան նոր ընկերներ`
Չարին,բարուն,քծնավորին,
Կեղծիք ու սուտ բաժանողին,
Լավ ու վատը հասկացողին....
Ու խմբեցին,դարձան արցունք`
Բույն դնելով մեր աչքերում...ܨՆNMՄ ܨܓܨՁեռագիր
Գրկելուց առաջ,
Փարվելուց առաջ,
Թույլ տուր քեզ նայել
Մի փոքըր հեռվից....
Եվ թո՛ւյլ տուր կրկնել՝
Համբույրից առաջ,
Համբույրի նման
Կրկնել անունըդ.......
Սեւակ
ես մարդ եմ...ես ընդհամենը ապրել եմ ուզում...
«ԵՍ ՔՈ ՍԵՐՆ ԵՄ ՈՒԶՈՒՄ» այս էր նրա ուզածը...այդ խաչը դրեցիր ուսերիս,կտանեմ,դիր,հոգ չի, կտանեմ... կտանեմ...ԿՏԱՆԵՄ... հատուցում հա՞…ես պատրաստ եմ... Նրան կասես, որ ներում եմ այս խաչի համար, ու կխնդրես որ ինքն էլ ինձ ների...ԹՈՂ ՆԵՐԻ ԻՆՁ...
«Սպանված Աղավնի»
ԷՌՆԵՍՏ ՀԵՄԻՆԳՈՒԵՅ
Ջերմ ստեղներ են ինչ որ տեղ գտնում,
Ծակծկվում են սուր և ցավով հանկարծ
Մի հին պատմություն լուռ մտաբերում:
Եվ այդ պատմության տողերի նման
Մերթ երջանկացած, իսկ մերթ էլ դժբախտ,
Հնչյունները խենթ, ծնվում են անձայն
Եվ անէանում վեհ մթում անհայտ:
Եվ իմ մատները կարոտիդ ցավից
Անսանձ շոյում են ստեղները սև,
Կարծես նեղացած անզուսպ սպիտակից
Ճախրում են մթում անհույս ու անթև:
Բայց երբ մատներս կարոտից սառած,
Ջերմ ստեղներ են սկսում փնտրել
Թվում է սոնատն իմ թողել եմ կիսատ…
Եվ կրկին սկսում եմ այն շարունակել…
Մի տարօրինակ ու խելքից հեռու
...ЕщёԲան եմ ասելու,
Խոստացեք՝ վրաս չեք ծիծաղելու.
Չգիտեմ ինչի , ինձ միշտ թվում է,
Թե մարդու կյանքում
Ճակատագրերը՝ երկուսն են լինում,
Մեկը՝ գրվում է ի վերուստ Վերում,
Մյուսն էլ՝ քո սի՛րտն է ապրելով գրում,
Եվ այս երկուսի պայքարը հոգում,
Որ երբե՜ք-երբե՜ք հարթ չի ընթանում,
Մեզ՝ կյա՛նք է դառնում ...
Բայց որքան էլ չար , նենգ ու ոխակալ,
Կյանքն այդ՝
Մերթ ընդ մերթ սրտո՛վ ապրելու,
Սի՛րտդ զգալու հնար է տալիս,
Սիրո բերկրանքը կյանքին խառնելու
Ու չմեռնելու առիթ է տալիս։
Եվ արի ու տես.
Դու՝ իմ ապրելու ժամանակն էիր,
Որ ,ցավոք սրտի, ավարտվեց արդեն,
Ու սրտիս գրած՝ ''ճակատագիրը'',
Որ չհամընկավ ճակատիս գըրին ,
Դու՝ իմ աղոթքի պատասխանն էիր,
Որ որպես պարգև՝ ընծայվեց սրտիս ...
Ու չեղավ մի օր՝
Իրար կողքի չհասկանանք հանկարծ իրար,
Չեղավ մի օր՝
Սեր ու կարոտ վերում թողած,
Այլոց նման՝
Շահ ու փողից հանկարծ խոսենք,
Իմն ու քոնը՝ տարանջատենք,
Չեղավ մի օր ,որ անկռիվ մենք որոշենք,
Ո՞վ է մեզնից շատը սիրում,
Ես միշտ ասում եմ , թե ե՛ս եմ շատը,
Դու՝ միշտ պնդել ես՝ ամենաշ
Մի տարօրինակ ու խելքից հեռու
Բան եմ ասելու,
Խոստացեք՝ վրաս չեք ծիծաղելու.
Չգիտեմ ինչի , ինձ միշտ թվում է,
Թե մարդու կյանքում
Ճակատագրերը՝ երկուսն են լինում,
Մեկը՝ գրվում է ի վերուստ Վերում,
Մյուսն էլ՝ քո սի՛րտն է ապրելով գրում,
Եվ այս երկուսի պայքարը հոգում,
Որ երբե՜ք-երբե՜ք հարթ չի ընթանում,
Մեզ՝ կյա՛նք է դառնում ...
Բայց որքան էլ չար , նենգ ու ոխակալ,
Կյանքն այդ՝
Մերթ ընդ մերթ սրտո՛վ ապրելու,
Սի՛րտդ զգալու հնար է տալիս,
Սիրո բերկրանքը կյանքին խառնելու
Ու չմեռնելու առիթ է տալիս։
Եվ արի ու տես.
Դու՝ իմ ապրելու ժամանակն էիր,
Որ ,ցավոք սրտի, ավարտվեց արդեն,
Ու սրտիս գրած՝ ''ճակատագիրը'',
Որ չհամընկավ ճակատիս գըրին ,
Դու՝ իմ աղոթքի պատասխանն էիր,
Որ որպես պարգև՝ ընծայվեց սրտիս ...
Ու չեղավ մի օր՝
Իրար կողքի չհասկանանք հանկարծ իրար,
Չեղավ մի օր՝
Սեր ու կարոտ վերում թողած,
Այլոց նման՝
Շահ ու փողից հանկարծ խոսենք,
Իմն ու քոնը՝ տարանջատենք,
Չեղավ մի օր ,որ անկռիվ մենք որոշենք,
Ո՞վ է մեզնից շատը սիրում,
Ես միշտ ասում եմ , թե ե՛ս եմ շատը,
Դու՝ միշտ պնդել ես՝ ամենաշա՜տը,
Եվ ունեցել ենք
Ամենասիրու՛նն ու ամենաշա՛տը ...
Աստվա՛ծ, խնդրում եմ ,մի պահ ցա՜ծ նայիր,
Ձեռքդ դիր խղճիդ ու անկեղծ ասա՝
Քո գրա՞ծն է ճիշտ,
Որ տառապելով՝ մի կերպ ապրել եմ
Թե՞ իմ ստեղծա՛ծը,
Որ սրտի դողով , աշխարհից թաքուն,
Լույսը հունցելով՝ ես՛ եմ արարել ...
Հասկացա՛ ... լուռ եմ ու հնազանդ եմ,
Դու՝ իմ հզո՛րն ես, ես՝ քո անզորը ...
Լիլիթ Աղասյան
Որ կեռ հոնքերի բացմամբ ու կիտմամբ
Փոխում են և՛ ձև,
Ե՛վ ցոլք ու երանգ:
Ես չէի նայում,
Բայց զգում էի,
Որ պիտի նայե՛մ,
Որ չե՜մ դիմանա,
Եվ նայեմ թե չէ`
Իսկույն կիմանա,
Որ իմ կյանքի մեջ ոչի՜նչ չի փոխվել,
Որ առաջվա պես այդ ինքն է մխվել,
Մխվել իմ կյանքում,
Մխվել` որպես սեպ,
Որ ո՛չ ճեղքում է,
Ո՛չ դուրս է գալիս…Ես չէի նայում,
Որ անինքնասեր իմ լեզուն հանկարծ
Չասի. «Ցանկալի՜ս»։
կարիք չկար Տիեզերք փնտրել հեռուներում․․
ուղղակի պետք էր գտնել Քեզ․․
Քո մեջ կա այն ամենը, ինչն այդքան ժամանակ
փնտրում էի ․․ <3
Քո կողքին ես կարող եմ բարձր ձայնով երազել և նույնիսկ չմտածել,
որ կարող են դրանք ծաղրի ենթարկվել ․․
Քո ինչն եմ սիրում՝Ինձ՝ ամենքի մոտ
Աստվածացնելու կարողությունդ,
Ինձ՝ երկինքներից ցած չբերելու,
Ու ամենքի մոտ՝ վստա՛հ, անվարա՛ն,
''Կեսս '' կոչելու հպարտպությունդ։
Սիրում եմ նաև, որ ամեն մեկը,
Իր բաժին սերը ունի քո կյանքում,
Ու այդ սերերը՝ մեկը մեկին չխառնելու
Նու՜րբ ու բացառիկ կարողությունդ .
Ամենքի համար ստեղծում ես նորը,
Բայց Մերից բաժին՝ երբե՛ք ուրիշին,
Այ դրա համար ,այս մեծ աշխարհում
Ինձ՝ ամենից շատ,
Դու՛ ունեցար կյանքում։
Սիրում եմ նաև,
Ինձ՝ հեռվից հեռու, մի՜ հատիկ բառով,
Անգամ լռությա՛մբ՝
Քո՛նը պահելու կարողությունը,
Գնալուց հետո՝ հոգով ու սրտով
Ի՛մը մնալու վստահությունը,
Լուսաբացներիս ա՛րև խառնելու
Ու գիշերներս՝ անգամ երազով,
Հեքիաթ դարձնելու կարողությունը ...
Բայց ամենի՛ց շատ՝ սիրում եմ ես քո.
Ինձ՝ ինձանից շատ ,
Ի՛մ պես սիրելու կարողությունը ...
է պատճառում, այլևս հանգստություն, ցրում է տագնապը, պարզեցնում ամենաբարդ հարցերը,
քանդում է բոլոր հանգույցները ՝ ուզած իրադրության մեջ:
Սառը մարդիկ,
Սառը կրակ, որ վառվելով
չի ջերմացնում տաք անձրևին....
Քոպեսները լողալ չգիտեն, ու
խեղդվում են իմպեսների կապույտ ծովում,
Ու խղճում են իմպեսները քոպեսներին՝
փրկում հանդարտ ծովի ալիքներից,
Քոպեսները հեռանալով մեղադրում են իմպեսներին,
թե՝ մեր ծովը փոթորկոտ էր
ու անալիք....
և ասում են` սերը այն է,
երբ հակադիր, հակաբևեռ
քամիներն են իրար տենչում,
Թողած ամեն ուժ ու օրենք..
Քոպեսները իմպեսներին
Սեր են հուշում,
չիմանալով, թե իսկական սերն իսկապես
ո՜նց է լինում ․․․
Հասմիկ Խաչիկյան
Կծնվեմ հոգուդ խորքերում անձայն,
Որ քեզ հետ լինեմ ես ամբողջ կյանքում,
Որ քեզ մոտ լինեմ` երկնքում անգամ…
Անձրևի նման անսանձ, հորդառատ,
Քո երակների միջով կհոսեմ,
Քո գիտակցական կամքին հակառակ Ես սրտիդ ձայնով անվերջ կխոսեմ:
Արևի նման կշողամ ներսից Բայց դրսից երբեք քեզ չեմ կուրացնի,
Իսկ, երբ որ մրսես մենության ցրտից Իմ աղոթքները քեզ կջերմացնի:
Եվ, երբ որ կզգաս մենակ ես արդեն Եվ քարացել է շուրջդ ամեն բան,
Հրաբուխի պես ներսդ կժայթքեմ`
Զգացնելու համար, որ անտես, բայց` կամ...