Предыдущая публикация
,, ყელში მოწოლილმა ყველა
მოთმინებამ დამღალა...
ადამიანად ყოფნამ, რომელსაც სულ ვცდილობ გამომივიდეს.
სიშტერედ ჩათვლილმა სიკეთემ გადამღალა..
ვიცვლებიი და ეს მიღრღნის სულს..
სხვანაირი ვხდები. ცივი, უფრო ჩაკეტილი. აღარავისთან აღარაფერზე საუბარმა უფრო ჩამიკეტა გონება.
-როგორ ხარ?!
-კარგად!!
ტყუილით ნათქვამი კარგად ყოფნაც, ზერელე და ერთფეროვანი გახდა.
გული, სული, გონება... ყველაფერი ისე დამეღალა, ახლა წერილს სიკვდილს გავუგზავნიდი, ამ არსებულ სიცოცხლეს - მასთან ,,ვუღალატებდი,,
მერე, მეც მასავით ხმამაღლა გადავიხარხარებდი და ზუსტად ვანახებდი რას ნიშნავს სიცოცხლეშივე სიკვდილი....
/ირინა იოსებაშვილი/
Следующая публикация
Комментарии 2