Предыдущая публикация
ყორანი 7
პირველი ანანო მოეგო გონს.
-მაპატიეთ ბატონო უტა!არ ვიცი რა დამემართა. მე ასე არასდროს..-სიტყვაც კი ვერ დაამთავრა აწითლებული სახე მოარიდა უტას და ფანჯრიდან გაიხედა.
-ასე არასდროს, მაგრამ სხვანაირად გიკოცნია?- იხუმრა უტამ და დაძაბულობის განმუხტვის მაგივრად უარესად მოიფუზა ანანო. ცოტახანს უხმოდ იმგზავრეს.
- ხვალ ადრე გამოგივლი!- უცებ თქვა უტამ.- კატაც წამოიყვანე.არაა პრობლემა.
-ბატონო უტა იქნებ ლია წაგეყვანათ?-მოულოდნელად სთხოვა ანანომ.
-ლია ვინღაა? - უცებ ვერც მიხვდა უტა.
-ლია ჩვენი ერთერთი საუკეთესო თარჯიმანია.სიამოვნებით წამოვა. თან არც შინაური ცხოველები და ფრინველები ჰყავს .-სცადა მისთვის ლიას კანდიდატურის შექება გოგომ.
-ფრინველები,შინაური ფრინველები..- უცნაურა ჩაილაპარაკა უტამ.
-მე შენ მჭირდები ანანო!- ისე ორაზროვნად თქვა უტამ სულ არია ანანოს აზრები და გრძნობები.
სახლთან რომ მივიდნენ ანანო მანქანიდან სწრაფად ჩამოვიდა.
-ღამემშვიდობისო .-ჩაილაპარაკა და სწრაფად შევიდა სადარბაზოში. სახლში შესვლისთანავე ფანჯარასთან მიირბინა და მალულად ფარდიდან გაიჭყიტა. რაც დაინახა იმან კიდევ უფრო გააოცა.
უტამ ხელი ასწია, ყვავი მის ხელზე დასკუპდა და ხმადაბლა მოჰყვა ყრანტალს. უტამ რაღაც უთხრა მერე თავით ანანოს სახლისკენ ანიშნა. ჩიტიც სასწრაფოდ აივანზე დაბრუნდა.
-რა ჯანდაბა ხდება?-გაოცებულმა იკითხა ანანომ.
აივანზე გავიდა და ყვანჩალა მოაჯირზე დახვდა დასკუპული
- იცნობ არა?- ისე ჰკითხა თითქოს პასუხს მისგან მიიღებდა.
ყვანჩალა ნამდვილად იცნობდა უტას. იცნობდა კი არადა მას ემორჩილებოდა , როგორც ბნელეთის უფლისწულს. მართალია უტა გაიქცა და მამის მემკვიდრეობაზე უარი თქვა, მაგრამ ყვანჩალასთვის ეს სულ ერთი იყო. თანაც იცოდა ბნელეთის მბრძანებელი შვილის დასაბრუნებლად არაფერს მოერიდებოდა. უტას დაბრუნება მხოლოდ დროის საკითხი იყო.დრო კი უამრავი ჰქონდათ.
თუმცა ანანოს პოვნა უტას დათანხმებას კიდევ დიდიხნით გაართულებდა. ამას ხვდებოდა ყვანჩალა, მაგრამ მიუხედავად ამისა უტას ბრძანებას დაეცვა და მოფრთხილებოდა გოგონას საკუთარ სიციცხლესაც კი შესწირავდა ერთგული ფრინველი.
თანაც, რაც არ უნდა უცნაური იყოს ,მას ანანო მოსწონდა, ადამიანების მხრიდან სიკეთე არ ახსოვდა ყვანჩალას. ზღაპრებშიც და ლეგენდებშიც კი ავი ამბის მომტანად მიიჩნევდნენ ადამიანები." რა ყვავივით დაგვჩხავიო!" ასე ეუბნებოდნენ მას ვინც საფრთხეზე ან მოსალოდნელ ცუდ ამბებზე ხმას ამოიღებდა. იმის ნაცვლად რომ მოესმინათ ყვავებისთვის და გაეთვალისწინებინათ გაფრთხილება, რომ ავის მახეებისთვის თავი დაეღწიათ. დევნიდნენ და იძულებდნენ მათ.
ავმიც მიხვდა, ყვავებს რომ ხელი ვეღარ შეეშალათ სიავეების ჩადენაში, ადამიანები ყვავებისთვის უნდა გადაეკიდა. და ასეც მოიქცა. ძალიან ადვილად მოახერხა გულუბრყვილო და ადვილად საცდუნებელ ადამიანებს დააჯერა , ყველა ცუდი ამბავი თარსი ყვავების ბრალიაო. ავმა თავისი მსგავსი მახინჯი ფიტულები დაადგმევინა მათ საკუთარ ბოსტნებში და ყანებში , რითაც აფრთხობდა ჩიტებს და სარჩოს ართმევდა მათ. ასე დაირღვა ის უსიტყვო ზავი ყვავებსა და ადამიანთა მოდგმის მიმართ., რომ ფრინველებს სარჩოს სანაცვლოდ ადამიანები გაეფრთხილებინათ მოსალოდნელი საფრთხის შესახებ. დავიწყებას მიეცა ხალხის ყვავებთან მეგობრობის ამბავი. იშვიათად თუ ვინმე გაიხსენებდა და დახმარებას ითხოვდა , მაგრამ ყვავთა ბატონისგან გაფრთხილებული და უამისოდაც ნაწყენი ყვავები ადამიანების დახმარებაზე უარს ამბობდნენ. ასე მათაც დაჰკარგეს სიკეთის ის მარცვალი, ღმერთმა მათ გულებში რომ დათესა და სიბნელემ მოიცვა მათი გულები.
მხოლოდ ძალიან იშვიათად, ისიც ძალიან დიდი გასაჭირისას იხსენებდნემ ყვავები თავიანთ მოვალეობას და ხმამაღალი ყრანტალით იწყებდნენ ფრენას ადამიანთა სამოსახლოს გარშემო. ხალხიც იხსენებდა წარსულ ლეგენდებს და ხვდებოდა, რაღაც ავს უნდა დალოდებოდა. მაგრამ ზუსტად რას ეს კი უკვე თავად მათი გამოსაცნობი იყო , რადგან ყვავებს ადამიანთა ენაზე საუბარი უბრალიდ დავიწყებოდათ.
იხსენებდა აივანზე დასკუპული ყვანჩალა წარსულს და ანანოს უყურებდა. და უცებ მიხვდა სწორედ ანანო იყო სინათლიდან სიბნელეში შემოჭრილი ის სხივი რომელსაც უნდა გაყოლოდნენ ყვავები, რომ საკუთარი რაობა დაებრუნებინათ.
როდის მიხვდა უტა ამ ყველაფერს? როდის გაიაზრა ? თუ უბრალოდ გულის ხმას უსმენდა? ეს არ იცოდა ყვანჩალამ მაგრამ წინათგრძნობა ჰკარნახობდა წინ დიდი ამბები ელოდებოდათ , დიდი და ძალიან რთული. გაუძლებდა კი ეს სიფრიფანა გოგონა ამ ყველაფერს? შეძლებდა მათ დახმარებას?
ხომ გაგიგიათ მბჟუტავი იმედის ნაპერწკალს თუ სულს კარგად შეუბერავ რამხელა კოცონად შეუძლია აგიზგიზება?!
უტა სახლში რომ დაბრუნდა მაცნე დახვდა .
- გისმენ!-ავად შეუღრინა ამბის მომტანს. იცოდა კარგს არაფერს ამცნობდა.
- უფლისწულო ბატონი გიხმობთ!-მოწიწებით უთხრა მაცნემ. იცოდა უტას გაბრაზებას რაც მოჰყვებოდა და საცოდავად აიწურა.
- ბატონი? ბატონი და არა მამა ხომ?- გასაოცრად მშვიდად იკითხა უტამ.- კარგი დაე იყოს ბატონი! ბევრად ნაკლებად შემაწუხებს მერე სინდისი!-ისე ჩაიცინა მხოლოდ ბნელეთის უფლისწული რომ შეძლებდა ამას. თბალებში ცეცხლის ნაპერწკალი აენთო.
- აბა ვეახლოთ ბატომ მამას!- ირონიულად თქვა და ფრთების ერთი მოქნევით აიჭრა ცაში.
ეს უსასრულო ქროლვა იყო რაც ასე ძალიან უყვარდა უტას. თავისუფლების უკიდეგანო შეგრძნება, როცა აღარ გრძნობდა მიზიდულობას დედამიწასთან.
როცა მარტო რჩებოდა საკუთარ თავთან და იყო ის, რასაც სინამდვილეში წარმოადგენდა.
შორიდანვე დაინახა უტამ სასახლის უზარმაზარი ქონგურები , ავად აწოწილიყვნენ ნისლსა და სიბნელეში. პირდაპირ სასახლის ეზოში დაეშვა უფლისწული უტა. სწრაფი ნაბიჯით შეაბიჯა მოქუფრულ სასახლეში.
სასახლე დედის სიკვდილის შემდეგ გახდა ასეთი მოჟამული. უფრო სწორედ ჯერ მამა გახდა პირქუში, შემდეგ სასახლე და ბოლოს ყველა და ყველაფერი ჩაშავდა, ჩაბნელდა და მოიქუფრა. ამის შემდეგ აღარც ბავშვობა ჰქონია უტას უფლისწულის შესაფერი, უფლისწულისას ვინ ჩივის უბრალო მეჯინიბის შვილებს შენატროდა ოთახში გამოკეტილი უტა. და ნელ- ნელა უძვრებოდა გულში ავის შავბნელი აზრები. უტა ძლივსღა ახერხებდა დედის ხსოვნას მობღაუჭებოდა . როდესაც ძალიან გაუჭირდებოდა მარტოობა სასახლიდან იპარებოდა , იცოდა ყოველი დაბრუნების შემდეგ დიდი სასჯელი ელოდა, მაგრამ არაფრად მიაჩნდა. დასჯა და ტკივილი მის ყოველდღიურ რუტინად ქცეულიყო უკვე.
მიფრინავდა უტა და უკან რჩებოდა ყველაფერი ცუდი და მტკივნეული. ადამიანთა სოფლები იპყრობდა უტას ყურადღებას . რამდენჯერ ჩუმად მჯდარა კაკლის ხეებზე მათ ეზოებში და მათ ცხოვრებას აკვირდებოდა. ხედავდა სითბოს , სიყვარულს, ტკივილს, სევდას .. ხედავდა ამ ადამიანურ ემოციებს და უკვირდა, თავად რომ არ ჰქონდა მსგავსი გრძნობები.
ერთ დღეს ასე ფიქრებში გართულს კატა მიეპარა, დაავლო პირი და უეჭველად მის კლანჭებში დაასრულებდა სიცოცხლეს რომ არა პატარა გოგოს დახმარება. გოგონამ ფისოს პირიდან გააგდებინა ნადავლი და დაუცაცხანა. მერე შიშისგან ლამის გონდაკარგული ბახალა ხელში აიყვანა. წყლით მოასულიერა და გალიაში ჩასვა.
-აქ იყავი ჩიტუნა!აქ ვერაფერს დაგიშავებს ეს სულელი.- უთხრა გოგონამ და კუთხეში გაფხორილ კატას გახედა.
- სინამდვილეში ცუდი ბიჭი არაა !- გამართლება სცადა კატის. " ცუდი არაა? აბა მე მკითხე ახლა!" გაიფიქრა უტამ .
" ახლა მართლა ტყვე ვარ!" სევდიანად გაიფიქრა პატარა უფლისწულმა და ფრთების ფრთხიალს მოჰყვა.
- არ მოგწონს გალია არა?- ჰკითხა გოგონამ- მე რომ ჩიტი ვიყო მეც არ მომეწონებოდა!- დაამატა თავისთვის.
-მხოლოდ დავრწმუნდები რომ არაფერი დაგიშავა და გაგიშვებ, გპირდები!- გაოცებული უტა დამშვიდდა. ეს იყო პურველი შეხება ადამიანთან, რამაც ესა გააოცა უტა . მან ხომ იცოდა რომ ხალხის ნდობა არ შეიძლებოდა. პატარაობიდანვე უყვებოდნენ როგორი ცბიერები, ხარბები და მოღალატეები არიან ადამიანები. და ახლა ეს პატარა გოგონა რატომ ექცეოდა ასე კეთილად ვერ ხვდებოდა უტა. ჯერ სიკვდილს გადაარჩინა, ახლა კი მის კარგად ყოფნაზე დარდობდა.
დაფიქრდა უტა. იქნებ ყველაფერი სულაც არ იყო ისე როგორც მას უყვებოდნენ. დაფიქრდა და გოგონას ინტერესით შეხედა. და ის დაინახა რამაც კიდევ უფრო მეტად გააოცა ბნელეთის უფლისწული. გოგონასგან სინათლე მოდიოდა. მკრთალი და თითქმის უხილავი , მაგრამ მაინც სინათლე. და მიხვდა უტა დედის ზღაპრები მოგონილი არ იყო. მან მზის სხივი იპოვა.
იმ საღამოსვე აუსრულა გოგონამ დაპირება და გაუღო ყვავის ბახალას გალიის კარები. თავად კი გორაკზე მდგარი დიდი ხისკენ გაიქცა . საქანელაზე დაჯდა და დიდზე გააქანა. ბახალაც უკან მიჰყვა, ტოტზე ჩამოჯდა და გოგონას ჩამოხედა. თეთრი კაბა უფრიალებდა პატარა გოგოს , თმებს ნიავი უწეწავდა, ის კი ბედნიერებას და სინათლეს ასხივებდა. თითქოს ჩამავალ მზეს ბოლო სხივი დარჩენოდა დედამიწაზე.
- გავფრინდეთ ყვანჩალა! გავფრინდეთ!- მხიარულად ყვიროდა პატარა მზის სხივი.
Следующая публикация
Комментарии 3