Предыдущая публикация
კეკე 7
_ საღამო მშვიდობისა ბატონო თემურ!_ ხაზგასმით წარმოსთქვა კეკემ სტუმრის სახელი და განზე გადგა. კარი ონოს ზურგს უკან საიმედოდ გადაკეტა. თითქოს სასურველი სტუმარი დაგებულ მახეში მოამწყვდია.
_ აქეთ მობრძანდით!_ ასე კი უთხრა, მაგრამ მანამ არ დაიძრა ადგილიდან, სანამ სტუმარმა ის უცნაური ჭყეტელა ჩუსტები არ მოირგო ფეხზე. ირონიულად გაეღიმა კეკეს ონო რომ შეათვალიერა.
„ ფეხშველა სიარული არ უყვარს თურმე!“ გამარჯვებულის ღიმილით შეუძღვა ნაცნობ მისაღებში. მოტანილი ღვინო მაგიდაზე დადგა და „დაჯექიო!“ ანიშნა სტუმარს. ონომ ოთახი მოათვალიერა და დაჯდა.
_ მაგიდა, როგორც ისურვეთ, აივანზე გავშალე!_ უპასუხა მის ფიქრებს კეკემ._ თქვენ არ ცდებით, მართლაც სხვა სიმყუდროვეა იქ!
ფარდა გადასწია და აივნის კარი გამოაღო. მოწნულ სკამებს შორის პატარა მრგვალი მაგიდა ჩაედგა კეკეს. ლამაზად გაეფორმებინა იქაურობა. თითქოს უბრალო ვახშამი კი არა რომანტიკული საღამო ჰქონდა დაგეგმილი. იმდენად აშკარა მინიშნება იყო ამაზე, რომ ონომ გაოცებით ასწია წარბი. არა კი იცოდა, რომ კეკე არაორდინალური ქალი იყო, თამამიც და ალბათ სწორხაზოვანიც თავის სურვილებში, მაგრამ ამ ყველაფრის მიუხედავად მაინც ვერ ხვდებოდა ონო შემდეგ ნაბიჯს როგორს გადადგამდა ეს უცნაური ქალი.
_ მე რომ მამას კომპანიის გადაბარების აუცილებლობა არ მქონოდა ინტერიერის დიზაინერი და დეკორატორი ვიქნებოდი. არაფერი მანიჭებს ისეთ სიამოვნებას, როგორსაც მეპატრონეების მორგება ცარიელი სახლებისთვის._ უცბად დაიჭირა ონომ მის მიერ ნათქვამი წინადადების აზრი.
_ ანუ პატრონი ერგება სახლს და არა პირიქით?_ ჰკითხა ფარული ღიმილით.
_ ნიჭია, ადამიანი დააჯერო იმაში, რომ ბედნიერებისთვის სწორედ ეს სჭირდება და მეტი არაფერი!_ ვითომ უბრალოდ ხელი აივნისკენ გაიშვირა კეკემ. ისევ მიუხვდა ონო ორაზროვნებას. ისევ გაეღიმა. ისე გამოდიოდა, რომ კეკე მართავდა აქ სიტუაციას. თითქოს ის უბიძგებდა ონოს იმ ბედნიერებისკენ, რომელიც აკლდა და იმ სურვილს უჩენდა, რაც სინამდვილეში თავად უფრო სურდა, ვიდრე მის არჩეულ „მსხვერპლს.“
მაგიდაზე დეკორაცია მეტი იყო, ვიდრე კერძი. თუმცა იმდენად ოსტატურად ნიღბავდა კეკე დეტალებით ამ ამბავს, რომ იფიქრებდი, სწორედ ეს ჰქონდა ჩაფიქრებულიო და ეჭვადაც ვერ გაივლებდით, რომ უბრალოდ მეტი მზარეულობა არ ან ვერ გამოსდიოდა ქალს.
_ ომლეტი!_ ირონია შეეპარა ხმაში ონოს. როგორც კეკე ისიც არ იყო მარტივი და გულუბრყვილო ადამიანი. ამიტომ მისი მოტყუება და თვალის ახვევა ამ თვალის ასაბმელი დეტალებით არც ისე ადვილი იყო.
_ როგორც დაგპირდი!_ არც კი შეიმჩნია კეკემ მისი ირონია.
_ ომლეტი და წითელი ღვინო!_ ღიმილს ვერაფერს უხერხებდა კაცი.
_ რატომ ასე მარტივად? ომლეტი, წითელი ღვინო და მე!_ თვალებში ისე თამამად შეხედა კეკემ ონოს, რომ მას ლამის გულზე დაადგა ლუკმა. ჩაახველა რამდენჯერმე. სული მოითქვა.
_ შენ?_ ჰკითხა ეჭვით.
_ როგორც წესი, მე უმეტესად არ ვვახშმობ ხოლმე!_ თითქოს სულ სხვა რამ უპასუხა ქალმა და მაინც სწორედ მთავარ კითხვაზე გასცა პასუხი. თანაც ისეთი მონდომებით შეუდგა ომლეტის დაქუცმაცებს , თითქოს ამაზე მნიშვნელოვანი არაფრით იყო მის მიერ ნათქვამი სიტყვები.
_ მგონი აქ მონადირე სწორედ შენ ხარ არა?_ პირდაპირ ჰკითხა ონომ და ჩანგალი თეფშზე დადო.
_და შენ კი ჩემი ნანადირევი!_ თავი ასწია კეკემ და გაუღიმა. მაგრამ ამ ღიმილში არაფერი არ იყო ავხორცული, ანდაც ხმამაღლა გაჟღერებული სურვილის მაგვარი. ონომ გაიფიქრა, რომ კეკემ უბრალოდ ფაქტი გააჟღერა. ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა და გულში თავი დამარცხებულად აღიარა. მართალი იყო კეკე, ეს კაცი ახლა მას ეკუთვნოდა და თუ მოისურვებდა ამ და სხვა კიდევ ძალიან ბევრ ღამესაც მასთან გაატარებდა. მაგრამ ონო ის კაცი არ იყო, ვისთანაც ქალი იწყებდა და ასრულებდა ურთიერთობას. ყოველ შემთხვევაში აქამდე ასეთი არაფერი დამართვნია. ასეთი უცნაური დომინანტი ქალი არასდროს ჰყოლია. სხვებთან ყოველთვის თავად იყო ღერძი და სწორედ მის გარშემო ბრუნავდა ხოლმე დედამიწა. თუმცა თავს შებოჭილად და უსუსურად არ გრძნობდა, პირიქით, ეს ქალი ენერგიით და სურვილით ავსებდა. თვალებში უყურებდა და არ იცოდა რა ეთქვა მისთვის. მაგრამ როცა სწორი ადამიანები ხვდებიან ერთმანეთს, იქ სიტყვები ზედმეტია ხოლმე.
ნელა წამოდგა კეკე ფეხზე. აივნის მოაჯირებს დაეყრდნო და ღამის ქალაქს გადახედა.
_ აბა ბატონო ონო! იღებ ჩემი თამაშის წესებს?_ შეკრთა კაცი. არ ეგონა თუ კეკემ უკვე იცოდა მისი ვინაობა.
_ ანუ იცი?
_ ვიცი!
_ არანაირი ბიზნესები, კომპანიები და აქციები მე არ მაქვს! _ ფეხზე ადგა ონო და ზურგშექცეულ ქალს მიუახლოვდა. ისე სურდა იმ წამს მისი შეხება. თანახმა იყო თუნდაც ნებაყოფლობით ყოფილიყო ამ მშვენიერი მხეცის ნანადირევი. კეკე მისკენ მობრუნდა. კიდევ ერთხელ შეათვალიერა უცნაური ინტერესით. კიდევ ერთხელ დარწმუნდა, რომ განა მხოლოდ მისი ფინანსური მდგომარეობა არ ანაღვლებდა, არამედ მის გამო საკუთარსაც დათმობდა.
_ არც გჭირდება!_ მხიარულად გაუღიმა და ხელები კისერზე მოხვია. _ სრულებით საკმარისი ხარ!
_ იცი არა, შენ განსაკუთრებული ქალი ხარ?!_ მკლავებზე ჩამოუსვა თითები და წელზე მოეხვია.
_ მაგაში ეჭვი არ მეპარება!_ მხიარულად და თავდაჯერებულად გაუღიმა კეკემ. ოდნავ აიწია ფეხის წვერებზე და ტუჩებში აკოცა...
როცა ონოს გამოეღვიძა ჯერ კიდევ არ იყო კარგად გათენებული. საწოლის მეორე მხარეს გადახედა გაოცებულმა. ცარიელი დახვდა.
_ ასე ადრე დგება ხოლმე? _ ჩაილაპარაკა უკმაყოფილომ. არანაირი რომანტიული პატარა წერილები, ფინჯანი ყავა, დილის კოცნები და ამ კოცნებით გაღვიძება არ დახვდა და ესეც გაუკვირდა. საწოლიდან წამოდგა და იატაკზე ლამაზად დაწყობილ ჭყეტელა ვარდისფერ ჩუსტებს რომ ჰკიდა თვალი ჯერ ხმადაბლა ჩაეცინა, შემდეგ კი გულიანად ახარხარდა.
_ შარში ხარ ძმაო!_ უთხრა საკუთარ თავს და ფეხზე ადგა. თავი სწრაფად მოიწესრიგა და სამზარეულოში გავიდა. მაცივარი გამოაღო და მის მწირ შიგთავსზეც მხიარულად გაეღიმა. გადაწყვიტა მაღაზიაში გასულიყო.
_ აჯობებს თუ ჩემს პატარა მხეცუნიას კარგად გამოვკვებავ, ნამდვილად ჯობია თუ მშიერი არ იქნება და თავს კარგად დავიზღვევ, თორემ ვატყობ არც ჩემი შეხრამუნება გაუჭირდება!_ მხიარულ განწყობას ვერაფერს უხერხებდა. თავი ასე სრულფასოვნად და მნიშვნელოვნად არასდროს არ ეგრძნო ქალის გვერდით. მით უფრო იმ ქალის გვერდით, რომელიც სანაცვლოდ და სამაგიეროს არაფერს ელოდა მისგან. სიამოვნებდა ეს განწყობაც და საიდანღაც მოსული სხვაზე ზრუნვის შინაგანი, დაუოკებელი სურვილიც.
_ აი ეს კი სრულებით ზედმეტია!_ სიცილით შეხედა სამზარეულოს კედელზე გამოჭიმულ გოგი გვაზავას უზარმაზარ ფოტოს და შუბლიდან ყუამდე ჩარჭობილი დანა ფრთხილად ამოაცალა._ იმედია ოდესმე თქვენს ადგილს მე არ დავიკავებ ბატონო გოგი!_ უთხრა ფოტოდან მომზირალ მამაკაცს ოდნავი შეშფოთებით. ფოტო კედლიდან ჩამოხსნა და ნაგვის ურნაში მოისროლა. გოგის ამბავი უკვე დასრულებული იყო.
_ გისმენ მარიამ!_ წამით შეწყვიტა სირბილი და შემომავალ ზარს უპასუხა კეკემ. თენდებოდა და პარკის კონტურები სულ უფრო მკვეთრად იხატებოდა დილის რიჟრაჟში. უყვარდა კეკეს უთენია სირბილი. უყვარდა განთიადის ხილვა და თავად ამ მომენტის ეპიცენტრში ყოფნა. მით უფრო იმ წამს სიამოვნებდა სახლიდან გარეთ ყოფნა. რადგან შინაგან კმაყოფილებას გრძნობდა იმის ცოდნით, რომ მის სახლში მარტოობა აღარ ცხოვრობდა მეზობლად.
_ კეკე ნათლიათქვენი დღეს თურქეთში მიფრინავს!_ აცნობა მარიამმა.
_ მიფრინავს თუ გარბის?_ ჩაეცინა კეკეს კმაყოფილად.
_ როგორცაა თქვენ უკეთ იცით. უბრალოდ ვიფიქრე დამშვიდობება გენდომებოდათ._ სერიოზული ხმით ამბობდა მარიამი, მაგრამ გულში იცინოდა. ზედმეტად კარგად იცნობდა კეკეს, რომ არ სცოდნოდა მისი დამოკიდებულება იმ ფლიდი გვაზავასადმი.
_ ჯანდაბაშიც წასულა! კეკე, ერთი თხოვნა მაქვს!_ ისევ მშვიდი ხმა ჰქონდა მარიამს._ შეუძლება დღეს თავისუფალი ვიყო?
_ რა მოხდა მარიამ, ნინა ხომ კარგადაა?_ მაშინვე ბავშვზე იფიქრა კეკემ. რადგან მარიამს არ ჩვეოდა სამსახურის უმიზეზო გაცდენა.
_ არა, ნინა კარგადაა, უბრალოდ... პირადი მიზნებისთვის.._ ცოტა დაიბნა მარიამი. ადვილად მიუხვდა კეკე მიზეზს.
_ გაბედე მარიამ! როგორც იქნა გაბედე ცხოვრების ახლიდან დაწყება! და ვინაა ის იღბლიანი?_ გაეცინა კეკეს.
_ დღეს თემურს უნდა შევხვდე!_ როგორც იქნა გაბედა მარიამმა თქმა.
_ მოიცა! თორაძეს? არ გამაგიჟო, მართლა? ნახე რა მიზნები ჰქონია! აქვს კაცს გემოვნება ვერაფერს იტყვი!_ მართლა არ მოელოდა კეკე, რომ მარიამი არც მეტი არ ნაკლები, თავად თორაძეს გაუხსნიდა გულს და მიენდობოდა._ შენ უკეთ იცი მარიამ, დიდი ეშმაკი კაცია ეგ შენი თემური! და ხო...
დაფიქრდა კეკე. ისედაც დიდი ხნის წინ უნდოდა ამის თხოვნა მარიამისთვის, მაგრამ ზედმეტ ფამილარობას ერიდებოდა, თუმცა კარგად იცოდა კეკემ, როგორი ნამდვილი იყო მარიამი. ამიტომ აღარ მორიდებია და პირდაპირ უთხრა:
_ მარიამ დღეიდან მოიშორე ეგ თქვენობითი ფორმა გთხოვ! განა მეგობრებს შეეფერებათ თქვენობითში საუბარი?_ გულისფანცქალით დაელოდა პასუხს. ახლა უფრო ღელავდა, ვიდრე გუშინ საღამოს აივანზე. წამით დუმდა მარიამი..
_ კარგი, მეც ძალიან მეხამუშებოდა სიმართლე რომ გითხრა!_ შვებით ამოისუნთქა კეკემ. მობილური გათიშა და სახლისკენ შებრუნდა.
_ ახლა, როცა სახლში დავბრუნდები, თუ ის ვაჟბატონი წასული არ დამხვდა, ვიტყვი: შეჩერდი წამო მშვენიერი ხარ!_ ჩაილაპარაკა თავისთვის და ავარდისფერებულ ცას გახედა._ თუ წავა?
ჩაილაპარაკა ჩაფიქრებით. ცას არ აშორებდა თვალს. ნელ_ნელა ოქროსფერი ეპარებოდა მზეს. კეკეს თმასავით ბრჭყვიალებდა დედამიწისკენ გამოპარული წვრილი სხივები.
_ ვერ წავა! განა მზისგან მიდიან?! და თუ წავა, ესეიგი ტვინი არ ჰქონია და არც დარდად ღირს მაშინ!_ ყურსასმენი მოირგო. დილის საყვარელი სიმღერა sonique_ sky ჩართო და სახლისკენ გაიქცა, იმაზე სწრაფად, ვიდრე მანამდე სჩვეოდა ხოლმე.
დასასრული....
ვე რა
Следующая публикация
Комментарии 4