Предыдущая публикация
Հեռու ես՝ ինձնից՝ քեզ չեմ ճանաչում՝
Սակայն Սիրտը իմ, քո սիրտն է ցաանկանում,
Ես չեմ հասկանում՝ սրտին իմ ծանոթ,
Ի՞նչու է սիրում սրտիդ անծանոթ՛
Խռովել է նա քո սրտից կարոտ,
Տառապանք տվել իմ հոգուն թախծոտ:
Մոլորվել եմ ես՝ մենության գրկում՛
Կարծես խավարում՝ ճրագ եմ փնտրում,
Անհույս մի ճրագ ինչպես երազում,
Տեսիլքի նման երբեք չեմ հասնում:
Գրողը տանի ես՝ չեմ հասկանում,
Ի՞նչու է կյանքս այսքան բարդանում,
Ո՞րն է հանցանքս՜ իմ այս բարդ դերում,
Որտեղ իմ բախտը՝ երբեք չի բերում:
Մղձավանջ դարձան երազանքներս,
Դավաճան դարձան զգացմունքներիս՛
Փնտրեցի վարդեր կանաչ պարտեզում,՛
Փշոտ վարդերի ծակած վերքերից
Մատներիս ծայրից արյուն չեր հոսում,
Այլ մի տառապանք վարդերի գրկում:
ՆԱԻՐԻ ՀԱԿՈԲՋԱՆՅԱՆ
Следующая публикация
Нет комментариев