ნეტავი ვიქცე ლაღად მფრენ მტრედად ან მერცხლად, რათა გავერიდო ადამიანურ ყოფას ან დავსახლდე სადმე უდაბნოში და ბუნაგში მხეცებთან დავიდო ბინა, რადგან ისინი ადამიანებზე ერთგულნი არიან. იქ გავატარებდი ჩემს მსწრაფლწარმავალ ცხოვრებას უცრემლოდ, უზრუნველად და შიში არ მექნებოდა სასჯელისა. მხეცებთან შედარებით მაქვს ერთი უპირატესობა - გონება, რომელმაც იცის ღვთაება, მაგრამ თავად არაღვთაებრივია. იქ, მშვიდად მყოფი, მოვიკრებდი ადამიანებს ყოველივე კუთხიდან, ან ავიდოდი რომელიმე მაღალ სვეტზე და ხმამაღლა მოვუხმობდი ამქვეყნად მცხოვრებთ:

მოკვდავნო, დაღვრილი სითხისგან ნაშობნო, უბადრუკნო, თქვენ, სიკვდილით მცხოვრებნი, ამაოებით ქედმაღლობთ! თქვენ, ვინც ძილში და ცხადად წარმოსახული მოლანდებების სათამაშოდ ქცეულნი და მათით მოთამაშენი ხართ, დიდხანს უნდა იხეტიალოთ დედამიწაზე უმიზნოდ? იცოდეთ, გონებით ამაღლებული ყველას აღემატება. ასე ავმაღლდი მეც, რადგან ღმერთმა მომანიჭა დიდი ცოდნა იმისა, თუ რა არის სასარგებლო და რა მავნე. გონება კი ყველაზე მაღლა დაფრინავს.

ის, ვინც იყო ახალგაზრდა და ძლიერი, მეგობართათვის საამაყო, დადიოდა თავაწეული და ჰქონდა მოქნილი სხეული; იყო დილის ცისკარზე მშვენიერი, გაზაფხულის ყვავილივით თვალწარმტაცი მამაკაცთა შორის, რომლისკენაც მიმართული იყო ყველას მზერა; ვის საგმირო საქმეებსაც ადიდებდნენ, ვინც საჭურველასხმულ არესს ჰგავდა; ვინც ასპარეზზე საუცხოოდ ერკინებოდა მხეცებს, მთებში კი მათ დიდებას ეცილებოდა. ვისაც იზიდავდა ნადიმები და მდიდრული ვახშმები, ვისი სტომაქიც ხმელეთიდან, ზღვიდან თუ ჰაერიდან იღებდა შესაწირს - ის ახლა დანაოჭებული და მიხრწნილია. ყოველივე დაჭკნა, მოვიდა სიბერე და სილამაზეც განქარდა. სტომაქმა სამსახურზე უარი თქვა, ამ ადამიანის მცირედი ნაწილი კიდევ ცოცხლობს, უდიდესი კი უკვე სამარეშია