Предыдущая публикация
იცი ახლა როგორ მენატრები?
შენი ჩახუტება და ხმის მოსმენა ჰაერივით მჭირდება.
რაც დრო გადის, სულ უფრო და უფრო მიჭირს ამ ტკივილთან გამკვლავება.
მაგრამ ნელნელა ტკივილთან შეგუებას ვსწავლიბ, როგორც პაწაწინა პირველი ნაბიჯების გადადგმას.
და მაინც რამდენი უნდა გადავიტანო, ან რამდენი უნდა გავუძლო.
შენი წასვლის შემდეგ ვისწავლე ყოველი დღის გადატანა, საკუთარ თავს ვაიძულებ რომ ვისუნთქო, რომ არ უნდა მოვკვდე.
ყოველ ჯერზე როდედაც ფიქრებით გაბრუებული დავხედავ შენს ფოტოებს, სულში უეცრად ყინული შემომიღებს კარგს, შემდეგ კი მთელს სხეულს მიყინავს.
განა როდემდე უნდა ვიცხოვრო უშენოდ..
განა როდემდე შეიძლება, გაგრძელება ჩემი ცხოვრების რომელიც.
უჩემოდ
უშენოდ
უჩვენოდ
გადის…
Следующая публикация
Комментарии 1