Եղիշե Չարենց Ցուրտ է, աշունը շրշում է, – ցուրտ է և սի՜րտըս՝ մըրսում է. – Սիրտ իմ, հիշո՞ւմ ես – աշուն էր, ուշ մի աշուն էր Կարսում, – Ճի՜շտ այսպիսի մի աշուն էր, ցո՜ւրտ՝ խշխշում էր աշունը, – Թաց՝ սրթսրթում էր աշունը, ինչպես շունը՝ գիշերը դրսում… Ե՞րբ էր, հիշո՞ւմ ես, օ, սի՜րտ իմ, – այն ե՞րբ էր խշշում այդ աշունը. – Երե՞կ էր, տարինե՞ր առաջ, – ախ, գուցե դա՛ր է անցել… Ո՜չ. – ընդամենը քսան և երկու տարի է – հիշում եմ. – Կարծես քույրն է նրա այս աշունը, – նո՜ւյն շրշյունն է և նո՜ւյն քնքշությունը, Կարծես տուն է դարձել մանկությունը՝ մանկությունը… հուշի՛ նման ծեր… Մանկությո՞ւնը – ախ, ի՞նչ ես ասում, մանկություն և աշո՞ւն – մանկությունը Կարո՞ղ է արդյոք առնչվել թովչության հետ անձրևի ու աշնան, – Մանկությունը – ի՜նչ էլ որ լինի – առավոտ է, գարնան ցանկություն է, Իսկ աշունը՝ մշուշ է, մահվան մուժ, – հուշերի տերևներ թոշնած… Բայց էլի ինչ էլ որ ասեն, մենք գիտենք հո քեզ հետ, օ, սի՜րտ իմ, Որ… մանկության նման լույս, մանկության նման կենսալի՝ Այն աշունը – առաջին մեր սիրո, առաջին երգերի մեր քույրն էր… Որ անցած աշունն այ...ЕщёԵղիշե Չարենց Ցուրտ է, աշունը շրշում է, – ցուրտ է և սի՜րտըս՝ մըրսում է. – Սիրտ իմ, հիշո՞ւմ ես – աշուն էր, ուշ մի աշուն էր Կարսում, – Ճի՜շտ այսպիսի մի աշուն էր, ցո՜ւրտ՝ խշխշում էր աշունը, – Թաց՝ սրթսրթում էր աշունը, ինչպես շունը՝ գիշերը դրսում… Ե՞րբ էր, հիշո՞ւմ ես, օ, սի՜րտ իմ, – այն ե՞րբ էր խշշում այդ աշունը. – Երե՞կ էր, տարինե՞ր առաջ, – ախ, գուցե դա՛ր է անցել… Ո՜չ. – ընդամենը քսան և երկու տարի է – հիշում եմ. – Կարծես քույրն է նրա այս աշունը, – նո՜ւյն շրշյունն է և նո՜ւյն քնքշությունը, Կարծես տուն է դարձել մանկությունը՝ մանկությունը… հուշի՛ նման ծեր… Մանկությո՞ւնը – ախ, ի՞նչ ես ասում, մանկություն և աշո՞ւն – մանկությունը Կարո՞ղ է արդյոք առնչվել թովչության հետ անձրևի ու աշնան, – Մանկությունը – ի՜նչ էլ որ լինի – առավոտ է, գարնան ցանկություն է, Իսկ աշունը՝ մշուշ է, մահվան մուժ, – հուշերի տերևներ թոշնած… Բայց էլի ինչ էլ որ ասեն, մենք գիտենք հո քեզ հետ, օ, սի՜րտ իմ, Որ… մանկության նման լույս, մանկության նման կենսալի՝ Այն աշունը – առաջին մեր սիրո, առաջին երգերի մեր քույրն էր… Որ անցած աշունն այն հեռու, – դա հենց ինքը՝ մեր մանկությունն էր… Մանկությունն էր հեռու այդ աշունը, առավոտն էր մեր առաջին՝ Մանկության պես լուսեղ և անբիծ – այդ աշունը սիրո՝ մեր հերն էր… Բայց – խնդությա՛ն էր նման այն հեռու աշնան տխրությունը, – Եվ տխրության է նման այս աշնան բերած խնդությունն իսկ… 29. IX. 1936, Ծաղկաձոր
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 1
Ցուրտ է, աշունը շրշում է, – ցուրտ է և սի՜րտըս՝ մըրսում է. –
Սիրտ իմ, հիշո՞ւմ ես – աշուն էր, ուշ մի աշուն էր Կարսում, –
Ճի՜շտ այսպիսի մի աշուն էր, ցո՜ւրտ՝ խշխշում էր աշունը, –
Թաց՝ սրթսրթում էր աշունը, ինչպես շունը՝ գիշերը դրսում…
Ե՞րբ էր, հիշո՞ւմ ես, օ, սի՜րտ իմ, – այն ե՞րբ էր խշշում այդ աշունը. –
Երե՞կ էր, տարինե՞ր առաջ, – ախ, գուցե դա՛ր է անցել…
Ո՜չ. – ընդամենը քսան և երկու տարի է – հիշում եմ. –
Կարծես քույրն է նրա այս աշունը, – նո՜ւյն շրշյունն է և նո՜ւյն քնքշությունը,
Կարծես տուն է դարձել մանկությունը՝ մանկությունը… հուշի՛ նման ծեր…
Մանկությո՞ւնը – ախ, ի՞նչ ես ասում, մանկություն և աշո՞ւն – մանկությունը
Կարո՞ղ է արդյոք առնչվել թովչության հետ անձրևի ու աշնան, –
Մանկությունը – ի՜նչ էլ որ լինի – առավոտ է, գարնան ցանկություն է,
Իսկ աշունը՝ մշուշ է, մահվան մուժ, – հուշերի տերևներ թոշնած…
Բայց էլի ինչ էլ որ ասեն, մենք գիտենք հո քեզ հետ, օ, սի՜րտ իմ,
Որ… մանկության նման լույս, մանկության նման կենսալի՝
Այն աշունը – առաջին մեր սիրո, առաջին երգերի մեր քույրն էր…
Որ անցած աշունն այ...ЕщёԵղիշե Չարենց
Ցուրտ է, աշունը շրշում է, – ցուրտ է և սի՜րտըս՝ մըրսում է. –
Սիրտ իմ, հիշո՞ւմ ես – աշուն էր, ուշ մի աշուն էր Կարսում, –
Ճի՜շտ այսպիսի մի աշուն էր, ցո՜ւրտ՝ խշխշում էր աշունը, –
Թաց՝ սրթսրթում էր աշունը, ինչպես շունը՝ գիշերը դրսում…
Ե՞րբ էր, հիշո՞ւմ ես, օ, սի՜րտ իմ, – այն ե՞րբ էր խշշում այդ աշունը. –
Երե՞կ էր, տարինե՞ր առաջ, – ախ, գուցե դա՛ր է անցել…
Ո՜չ. – ընդամենը քսան և երկու տարի է – հիշում եմ. –
Կարծես քույրն է նրա այս աշունը, – նո՜ւյն շրշյունն է և նո՜ւյն քնքշությունը,
Կարծես տուն է դարձել մանկությունը՝ մանկությունը… հուշի՛ նման ծեր…
Մանկությո՞ւնը – ախ, ի՞նչ ես ասում, մանկություն և աշո՞ւն – մանկությունը
Կարո՞ղ է արդյոք առնչվել թովչության հետ անձրևի ու աշնան, –
Մանկությունը – ի՜նչ էլ որ լինի – առավոտ է, գարնան ցանկություն է,
Իսկ աշունը՝ մշուշ է, մահվան մուժ, – հուշերի տերևներ թոշնած…
Բայց էլի ինչ էլ որ ասեն, մենք գիտենք հո քեզ հետ, օ, սի՜րտ իմ,
Որ… մանկության նման լույս, մանկության նման կենսալի՝
Այն աշունը – առաջին մեր սիրո, առաջին երգերի մեր քույրն էր…
Որ անցած աշունն այն հեռու, – դա հենց ինքը՝ մեր մանկությունն էր…
Մանկությունն էր հեռու այդ աշունը, առավոտն էր մեր առաջին՝
Մանկության պես լուսեղ և անբիծ – այդ աշունը սիրո՝ մեր հերն էր…
Բայց – խնդությա՛ն էր նման այն հեռու աշնան տխրությունը, –
Եվ տխրության է նման այս աշնան բերած խնդությունն իսկ…
29. IX. 1936, Ծաղկաձոր