ԿՅԱՆՔՈՒՄ ԱՃԸ ՀԻՍՈՒՍԻՆ ՈՒՏԵԼՈՒ ՇՆՈՐՀԻՎ Է

1925-ից ի վեր ես եղել եմ իսկական, փնտրող քրիստոնյա: Ես այնքան շատ էի սիրում Տիրոջն ու Աստվածաշունչը, բայց բազում տարիներ չէի լսել մի հաղորդում, որտեղ ինձ կասվեր, որ պետք է աճեմ կյանքում: Լսում էի հաղորդում հաղորդման հետևից, որոնք ինձ ասում էին, որ պետք է որոշ բաներ անել կամ որոշակի կերպով վարվել: Բայց և ոչ մեկն ինձ չեր ասում, որ ինձ պետք է աճել և ոչ թե ավելի լավը դառնալ: Ոչ մի դպրոց չի կարող օգնել ձեզ աճելու: Ցանկացած դպրոց հնարավորինս օգնում է ձեզ ավելի լավը դառնալու:
Առաջնահերթ բանը, որ անում են լավ մայրերը, իրենց երեխաներին կերակրելն է: Մեր տներում ճաշասեղանը ավելի կարևոր է, քան գրասեղանը: Տիրոջ հաղորդության յուրաքանչյուր օր մեր առջև գրասեղան չի դրվում, այլ՝ ճաշասեղան, այսինքն՝ Տիրոջ սեղանը: Ես շատ վայրեր եմ ճանապարհորդել և շատ տներում՝ հյուրնկալել: Առաջին բանը, որի համար հոգում էին տանտերերը, ինձ սնելն էր: Շատ տներում ես գրասեղան չեմ ունեցել, բայց ամենուր ունեցել եմ ճաշասեղան: Սրա պատճառը այն է, որ ուտելն ավելի կարևոր է, քան սովորելը, գրելն ու կարդալը:
Ա Կորնթացիների 11-ը մեզ ասում է, որ այն գիշեր, երբ Տերը մատնվեց, վերցրեց հացը և ասաց.«Սա Իմ մարմինն է, որը ձեզ համար է տրվում. այս արեք Իմ հիշատակի համար»(խ.24): Հետո վերցրեց բաժակն ու ասաց.«Այս բաժակը նոր ուխտն է՝ Իմ այրամբ հաստատված. այս արեք, ամեն անգամ, երբ այն խմեք Իմ հիշատակի համար»(խ.25): Ինչո՞ւ է Տերը մեզ ասում, որ Իրեն հիշեն այս կերպ: Մի օր Տերը բացեց աչքերս, և ես տեսա, թե ինչ է նշանակում Նրա իրական հիշատակը: Տիրոջ իրական նպատակը աղոթք բարձրացնելու, օրհներգ երգելու, Նրան փառաբանելու կամ ծնկելու արտաքին ձևը չէ: Նրա իրական հիշատակը Նրան ուտելն է: Որքան շատ եք ուտում Նրան, այնքան շատ եք Նրան հիշում: Սրա պատճառը այն է, որ Տիրոջ հիշատակը մեր ապրելակերպի հռչակումն է: Մենք ապրում ենք Քրիստոսին օրեցօր ուտելու և խմելու շնորհիվ:
Աստվածաշունչը լի է ուտելու մտքով: Մարդուն արարելուց անմիջապես հետո Աստված հոգաց նրա ուտելու համար: Նա Ադամին չպատվիրեց սիրել Եվային, ինչպես նաև Եվային չպատվիրեց հնազանդվել Ադամին: Նա նրանց չպատվիրեց կամ ցուցումներ չտվեց, թե ինչպես լավ ծնողներ լինեն: Մարդուն ստեղծելուց հետո Աստված նրանց միայն պատվիրեց զգույշ լինել անհրաժեշտ ծառից ուտելու հարցում: Եթե ուտեք անհրաժեշտ կյանքի ծառից, կյանք կունենաք: Եթե ուտեք այն, բարի ու չարի գիտության ծառից, որից պետք չէր, կմեռնեք:
Ավելի ուշ Ելիցում տեսնում ենք, որ Իսրայելի զավակները պահում էին Զատիկը (12:15-20): Նրանց պատվեր էր տրվել ցողել այրունը և ուտել գառը: Հետո նրանք գնացին անապատ, որտեղ քառասուն տարի շարունակ մանանա կերան (Ելից 16:35): Անապատում նրանք ուտող ժողովուրդ էին: Նրանք չունեին ոչ գործ, ոչ զբաղմունք, ոչ խանութ և ոչ էլ դպրոց: Նրանք օրեցօր պարզապես երկնային մանանա էին ուտում: Երբ նրանք մտան բարի երկիր, նրա հարուստ բերքից էին ուտում (Հեսու 5:12):
Նորկտակարանյան ժամանակաշրջանում եկավ Տեր Հիսուսը: Մարդիկ կարծում էին, թե Նա մարգարե է, մեծ ուսուցիչ, իսկ ոհմանք նույնիսկ ուզում էին Նրան թագավոր դարձնել: Երբ փորձեցին Նրան թագավոր դարձնել, Նա հեռացավ նրանցից (Հվհ.6:15): Հաջորդ օրը Նա մարդկանց ասաց, որ Ինքը կյանքի հացն է (խ.35): Նա չեր ուզում նրանց թագավորը լինել, այլ ուզում էր, որ նրանք ուտեին Իրեն: Հովհաննեսի 6:57-ում Նա ասաց.«Նա, ով Ինձ ուտի, Իմ շնորհիվ կապրի»: Կարծես Տերն ասում էր.«Ինձ մի' դարձրեք ձեր թագավորը: Ինձ ընդունեք որպես ձեր կերակուր»:
Այնուհետև Աստվածաշնչի վերջին Գրքում՝ Հայտնությունում, Տերը եկեղեցիների հաղթողներին խոստացավ տալ ուտելու կյանքի ծառից (2:7) և թաքնված մանանան (2:17): Նա անգամ ասաց.«Ահա Ես դռան առջև կանգնած եմ և թակում եմ. եթե մեկն լսի Իմ ձայնը և դուռը բացի, կմտնեմ նրա մոտ և ընթրիք կանեմ նրա հետ, և նա՝ ինձ հետ» (Հայտ.3:20): Ոհմանք ավետարանելիս օգտագործում են այս խոսքը՝ ասելով, թե Հիսուսը կանգնած է ձեր սրտի դռան առջև, եթե դուք ընդունեք Նրան, Նա կգա ձեր մեջ: Բայց մեզ անհրաժեշտ է տեսնել, որ Նա մեր մեջ է գալիս, որպեսզի մենք Նրա հետ խնջույք անենք:
Ի վերջո Աստվածաշունչը եզրափակում է խոստումով և կոչով: Խոստումն ասում է, որ բոլոր նրանք, ովքեր լվացել են իրենց հանդերձները, կյանքի ծառից ուտելու իրավունք ունեն (Հայտ.22:14): Կոչը Հոգու ու հարսի կողմից ուղված է ծարավ մեղավորներին, որպեսզի նրանք գան և վերցնեն կյանքի ջուրը (խ.17): Այսպիսով Աստվածաշունչը ավարտվում է ուտելու խոստումով և խմելու կոչով:
Աստվածաշունչը ուտելու Գիրք է՝ աճելու համար: Եթե չկա ուտելը, չկա և աճը: Երեխան տղամարդ է դառնում ոչ թե կրթության, այլ՝ աճի շնորհիվ: Եկեղեցու շինությունը, որը կյանքում աճն է, առաջանում է ուտելուց: Սա է այն սկազբունքը, որը լիովին աչքաթող է արվել կրոնավոր քրիստոնեության կողմից: Քրիստոսը հիմա ներբնակվում է մեր հոգում, որպեսզի ուտենք Իրեն: Նա բնակվում է մեր մեջ, որպեսզի մենք ուտենք Նրան: Տիրոջ սեղանի հավաքույթի արտաքին սեղանը նշան է: Մենք սեղան ունենք մեր ներսում: Մենք արտաքին խորհրդանշանը տեսնում ենք շաբաթը մեկ անգամ, այն դեպքում, երբ ներքին իրականությունը մեզ հետ է ամեն օր: Քրիստոը մեր հոգու մեջ է՝ միշտ հասանելի մեր ուտելու համար:
Հիմա հարկավոր է,որ քննարկենք, թե ինչ է իրենից ներկայացնում ուտելը: Ուտելը մեր օրգանական էության մեջ որոշակի սնունդ ընդունելն է: Գառը մեր մասը և մեզ սնունդ կարող է դառնալ միայն այն դեպքում, երբ ուտում ենք այն: Գառին ուտել նշանակում է զետեղել այն մեր օրգանական էության մեջ: Երբ ուտում, մարսում և յուրացնում ենք այն, սնող տարրերը մտնում են մեր օրգանական հյուսվածքների մեջ: Այդ ժամանակ այդ գառը դառնում է մենք: Մենք այն ենք, ինչ ուտում ենք:
Օր-օրի մենք Քրիստոս ենք ուտում: Ի վերջո այն, ինչ ուտում ենք, դառնում է մենք: Քրիստս ուտելով մենք Իր բնությունն ենք դառնում, որովհետև մենք կազմվում ենք Նրանով: Քրիստոնեական կյանքն այն չէ, որ ջանք թափենք բարոյական վարք ունենալու: Այն Քրիստոսին ուտելն է: Երբ Քրիստոս ենք ուտում, Նրան մեր մեջ ենք ընդունում: Մենք մարսում և յուրացնում ենք Քրիստոսին մեր հոգևոր օրգանական հյուսվածքի մեջ: Այդ ժամանակ Քրիստոսը ներդրվում է մեր մեջ: Մեր մեջ ներդրված այս Քրիստոսը հենց իրական կառույցն է:
Աստծո համար կարևոր չէ, թե դուք ինչ եք անում: Նա չի էլ ուզում, որ դուք որևիցե բան անեք: Աստված ընդունակ է չեղած բաները եղած կոչել (Հռոմ.4:17): Հենց այդպես էլ Նա վարվեց Իր ստեղծագործության մեջ: Նա ասաց՝«լույս» և լույս եղավ (Ծննդ.1:3): Աստված ձեր որևէ բան անելու կարիքը չի զգում: Այն, ինչ Աստված ուզում է, ներկայացնել Իրեն Իր Որդու՝ Քրիստոսի մեջ որպես հարստություններ, որպեսզի դուք ստանաք և վայելեք դրանք: Քրիստոսի անքննելի բոլոր հարստությունները մեր վայելքի համար են (Եփես.3:8): Տերը հարուստ է բոլոր նրանց համար, ովքեր կանչում են Իր անունը (Հռոմ.10:12):
Հռոմեացիների 8-ը խոսում է հոգու համաձայն քայլելու մասին: Այնուհետև 9-րդ գլուխն ասում է, որ մենք անոթներ ենք (9:21, 23): Անոթը բերան ունեցող տարա է: Հռոմեացիների 10-ում բերանը օգտագործվում է «Օ՜, Տեր Հիսուս» կանչելու համար: Այդժամ բոլոր հարստությունները ընկնում են անոթի մեջ: Հռոմեացիների 10-ը մեզ ցույց է տալիս, որ դատարկ անոթները Տիրոջ բոլոր հարստությունները ստանալու, ներս ընդունելու համար բերան ունեն, որպեսզի կանչեն Նրա անունը:
Հռոմեացիների գիրքը չի ավարտվում 8-րդ գլխով, որտեղ խոսվում է հոգու համաձայն քայլելու մասին: Այն շարունակվում է 9-րդ գլխով՝ պատմելով մեզ, որ մենք Քրիստոսին պարունակելու անոթներ ենք: 10-րդ գլխում այս անոթները բերան ունե, որպեսզի կանչեն Տիրոջը և լցվեն Նրանով: «Օ՜,Տեր Հիսուս» կանչելը լոկ փրկության ճանապարհ չէ, այլև՝ Տեր Հիսուսին մեր ամենը ընդունելու ճանապարհ:
Մեր պատկերացումն այն է, որ լավացնենք մեր վարքը, որպեսզի լավ մարդ լինենք: Մինչդեռ, Աստվածաշունչը մեզ ասում է, որ մեր կարիքը Հիսուսին ուտելն ու Նրա շնորհիվ ապրելն է (Հվհ.6:57): Հռոմեացիների 8-ը խոսում է քայլելու, Հռոմեացիների 9-ը՝ լցվելու կարիք ունեցող անոթների մասին, իսկ Հռոմեացիների 10-ը մեզ պատմում է, որ մեր՝ որպես անոթներ, լցվելու ճանապարհ Տիրոջ կանչելու համար մեր բերանը բացելը և Քրիստոսի բոլոր հարստությունները ընդունելն է: Տերը հարուստ է բոլոր նրանց համար ովքեր կանչում են Իրեն (Հռմ.10:12):
Քրիստոսը Աստվածության ողջ լեցունության մարմնացումն է (Կողոս.2:29): Այն ամենի ողջ լեցունությունը, ինչ Աստված է, բնակվում Քրիստոսում, որպեսզի մենք ընդունենք: Մենք Քրիստոսին պետք է ընդունենք ոչ թե մեկ անգամ, այլ՝ միշտ: Օր-օրի մենք պետք է ընդունենք Քրիստոսին մեր աճի համար, իսկ աճը կառույցի համար է:
Շատ քրիստոնյաները չեն հոգում ուտելու համար: Փոխարեն նրանք հոգում են իրենց միտքը վարժելու համար, որպեսզի սովորեն: Սակայն Տիրոջ վերակնգնման մեջ եղող եկեղեցում մենք հոգ ենք տանում միմիայն ուտելու համար: Եթե դուք միայն վիճեք, թե ինչ կա ճաշացուցակում (Աստվածաշնչում) և ոչինչ չուտեք, ապա սովամահ կլինեք: Մենք այստեղ վարդապետությունների շուրջ վիճաբանելու համար չենք: Մենք այստեղ ենք՝ Աստվածաշնչում Աստծո խոսքն ուտելու համար: Մարդն ապրում շնորհիվ ամեն խոսքի, որ դուրս է գալիս Աստծո բերանից (Մատթ.4:4): Աստծո խոսքը մեր կերակուրն է:
Այս գլխում հիմնական հոգսն օգնելն է, որ գիտակցենք՝ մեզ անհրաժեշտ է ավելի ու ավելի շատ Հիսուս ընդունել,որովհետև Նա է Աստծո խոսքը (Հվհ.1:1): Մի անհանգստացեք ձեր ինքնատիրապետումը կորցնելու: Մի մտահոգվեք, թե ինչպես վարվեք ձեր կնոջ հետ: Մոռացեք դրա մասին: Սովորեք լավ ուտող լինել: Քրիստոս կերեք: Ամեն առավոտ մի լավ բաժին Քրիստոս ընդունեք: Կանտոնացիները օրվա մեջ ճաշում են յոթ անգամ: Մենք պետք է լինենք «կանտոնցի քրիստոնյաներ», ովքեր օրվա ընթացքում բազում անգամներ Քրիստոս են ուտում: Մեզ անհրաժեշտ է օրվա մեջ յոթ անգամ Քրիստոս ուտել: Երբ մեր կինը անհանգստացնում է մեզ, դա պետք է մեզ հուշի, որ կրկին Քրիստոս ուտելու ժամանակն է: Քրիստոնեական կյանքը ոչ թե վարքի, այլ՝ ուտելու հարց է:
Տեղական եկեղեցիների առաջնորդող եղբայրները կարիք չունեն սրբերին պատվիրելու որևէ բան անել: Պարզապես կերակրեք նրանց: Եթե սրբերին շաբաթվա ընթացքում կերակրեք և օգնեք ուտել Քրիստոսին, նրանք Քրիստոսի հարստություններով լցված կլինեն: Հարկավոր է որ մենք մեկս մյուսին օգնենք ուտել:
Նախևառաջ մենք պետք է գիտակցենք, որ Քրիստոսը՝ երկնային կերակուրը, մեր հոգու մեջ է: Նա այստեղ մեզ ուսուցանելու համար չէ: Նա ուզում է, որ մենք գանք ու ընթրենք: Ի վերջո մենք պարզում ենք, թե ինչ պետք է անենք Նրա միջոցով, ում ուտում ենք: Սովորեք Հիսուսին ուտել: Մի փորձեք ինչ-որ բան անել: Մի փորձեք լավը դառնալ: Մենք անողներ չենք, մենք ուտողներ ենք: Մենք կատարածուներ չենք. մենք ուտողներ ենք: Միայն նա, ով լավ ուտում է Հիսուսին, կարող է լինել լավագույն կինը կամ ամուսինը: Ինչպիսի իրավիճակ էլ լինի, երբեք մի փորձեք որևէ բան անել: Ինչ էլ պատահի, պարզապես գնացեք Հիսուսին ուտելու, ով ձեր հոգու մեջ է:
Ինչ էլ մեզ հետ պատահի, չպետք է հուզվենք, անհանգստանանք կամ հիասթափվենք: Անկախ այն բանից, թե ինչ կպատահի, կամ ինչ իրավիճակում կլինենք, փորձեք ուտել Հիսուսին: Սովորեք ուտել: Մենք ուտում ենք՝ վարժելով մեր հոգին, որպեսզի հպվենք ներբնակվող Քրիստոսին, ով մեր հոգու մեջ մեկ է մեզ հետ: Մենք չպետք է անհանգստանանք որևիցե անախորժությանը բախվելուց: Պարզապես գնացեք Տիրոջն ուտելու: Կարող եք ասել.«Տեր, Դու գիտես, որ բախվել եմ այս անախորժությանը: Հիմա ժամանակն է, որ Քեզ ավելի շատ ուտեմ»: Հաճախ, երբ բարենպաստ իրավիճակի մեջ ենք լինում, չենք ուտում: Մեր վատ իրավիճակները հարկադրում են մեզ՝ ավելի շատ ուտել Հիսուսին: Սովորեք ընդունել Հիսուսին ձեր բոլոր իրավիճակներում:
Եթե ուզում ենք հավաքույթներում սրբերին մատուցել խոսքը, պետք է ուտենք Հիսուսին: Պատրաստվում եք խոսե՞լ: Մինչ կխոսեք, Հիսուսին կերեք: Մեր կարիքը Նրան ուտելն է: Աստծո մտադրությունը Քրիստոսին ձեր մեջ ներդնելը, ձեր մեջ ավելացնելն է, որպեսզի դուք օրստօրե աճեք կյանքում: Կյանքում մեր աճը բավարար չէ: Մենք բոլորս կյանքում ավելի շատ աճելու կարիք ունենք: Այլապես Տիրոջ վերականգնման մեջ եղող եկեղեցին կվերածվի շարժման: Մենք չենք ուզում անկյանք աշխատանք, գործունեություն, ծրագրեր և օրակարգեր ունենալ: Մենք ատում ենք դա: Ուզում ենք տեսնել, որ Տիրոջ վերականգնման մեջ բոլոր թանկագին սրբերը ընդունում են Քրիստոսին, ապրում Նրան և աճում Նրա հետ:
Եկեղեցական կյանքը վարքի վկայություն չէ, այլ՝ վկայությունն այն բանի, թե ինչ ենք մենք, և այն, ինչ մենք ենք, առաջանում է այն բանից, ինչ ուտում ենք: Եթե Հիսուսին ենք ուտում, դառնում ենք Հիսուսի իրական վկայությունը: Մենք բոլորս պետք է աղոթենք, և հայացքներս Տիրոջն ուղենք, որպեսզի Նա բացի մեր աչքերը, և մենք տեսնենք, թե իրապես ինչ է Նա ուզում, և իրապես մենք ինչի կարիք ունենք: Մենք կարիք ունենք ուտելու Նրան:
Այսօր Տեր Հիսուսը մեր հոգու մեջ կենդանարար Հոգի է: Մենք Նրա հետ մեկ հոգի ենք և երբեք չենք կարող սպառել շնորհքի այսպիսի պաշարը: Հիմա մենք մեր ժամանակը պետք է հատակացնենք և կենտրոնանանք Հիսուսին ուտելու վրա: Այդժամ մենք Նրա հետ կաճենք, իսկ մեր աճը հենց կառույցն է: Նախ՝ կառույցը կբացահայտվի մեր ընտանիքում: Այնուհետև՝ այս կառույցը կերևա եղբայրների և քույրերի միջև: Ի վերջո՝ այս կառույցը լիարժեք կերևա եկեղեցական կյանքում: Մենք բոլորս կյանքի աճի մեջ մեկ ենք, և կյանքի այս աճը պարզապես Քրիսոտսն է՝ մարսված և մեր էության մեջ ավելացած: Սա իրական է: Սա լոկ վարդապետություն կամ բարոյական ուսմունք չէ: Քրիստոսը կենդանարար Հոգին է մեր հոգու մեջ, որպեսզի վայելենք Նրան որպես մեր ամենօրյա մատակարարումը:
Հատված «ՄԱՐՄԻՆԸ ԵՒ ՀՈԳԻՆ» Գրքից Վիթնես Լի