Մի օր կդադարես մարդկանց ինչ_որ բան ապացուցելու համար քեզ "կոտորելուց" , ժպիտով կնայես շրջապատող աշխարհին՝ իր բոլոր խենթություններով հանդերձ, չես շտապի դուր գալ մարդկանց, խորհուրդներ շռայլել, ինչ_որ մեկին դատել կամ փրկել...

կդադարես պատասխանել այն մարդկանց հեռախոսազանգերին, ումով այլևս չես հիանում, կամ ովքեր էլ չեն հետաքրքրում քեզ։ Ավելի շատ երկինք կնայես, քան մարդկանց՝ տեսնելու՝ ով ինչով է զբաղված կամ ինչպես է ապրում։ Կիշես այն ամենն, ինչ ներշնչանք էր բերում, անկախ իրավիճակներից... Ներողություն չես խնդրի, չես բացատրվի, չես բանավիճի, ժամանակ չես ծախսի անհետաքրքիր ու ժամանակավոր բաների վրա, և ձեռք կբերես մի այնպիսի հանգստություն, որը չէիր նկատում այլ մարդկանց պատկերացումներին համապաասխանելու կամ նրանց ակնկալիքները բավարարելու մրցավազքում։
Ներքին հարմարավետությունն ավելին է, քան ժամանակավոր հաճույքների գայթակղությունը, ավելի թանկ է, քան ժամանակավոր մարդիկ կամ ժամանակավոր իրերը։
Այն ամենը, ինչ քեզ դուր է գալիս, անձնական է, իսկ անձնականը պատկանում է միայն այն մարդուն, ում դու հայելու մեջ տեսնում ես, մնացածը քո մեջ այլ բան տեսնել փորձող մարդկանց փուչ հորինվածքն է ու ենթադրությունը։ Դու քո ամենալավ համախոհն ես, թե ինչպես պետք է այս խենթ աշխարհում մնաս քեզ հավատարիմ ու երջանիկ։