Предыдущая публикация
Ես կարոտում եմ քեզ արցունքիս կաթիլների պես թափանցիկ,
պարզ տեսանելի
ու հպվող...
պարզ տեսանելի կարոտում եմ քեզ`
հեռվից,
շատ տաք,
ձյան պես փափուկ...
արցունքիս կաթիլների պես, որոնք լվանում են դեմքս կարեքցանքով,
որովհետև իմ կարոտը քո հանդեպ ձգվում է դեմքիս ողջ երկայնքով...
Մեր ունեցած միակ գրկախառնության հիման վրա,
մազերս երկարացնելու ցանկության հետ զուգնթաց
և դրանք կտրելու անսպասելի որոշման հետ մեկտեղ`
կկանգնեի քո դիմաց ու կասեի, որ կարոտում եմ քեզ։
Կկանգնեի քո դիմաց ու կկարոտեի քեզ պարզ տեսանելի...
կգրկեի քեզ չմտածված,
և չէի ունենա ոչինչ քեզ պատմելու,
որովհետև ինչ եղավ երգ է դարձել։
Կխոստովանեի, որ ընդամենը թևաթափ թռչուն եմ,
ոչ մի տեղ չշտապող բայց բնազդաբար բոլորի պես արագ քայլող անցորդ եմ ճանապարհին,
զենք եմ, որից կրակում են միայն բարի մարդիկ։
Կկանգնեի քո դիմաց ու կասեի բառեր պեղած հոգուց իմ։
Խորը կշնչեի քեզ։
Քո միացրած ջազը կթարմացներ մի հիշողություն,
որտեղ ես և դու ընկերներ ենք,
բայց սիրում ենք իրար...
Следующая публикация
Нет комментариев