Предыдущая публикация
Аз адолат то ҷаҳолат......
(Дар ҳошияи барномаи “Минбари Муҳоҷир”)
Дар замони муосир гурӯҳу созмонҳои манфиатхоҳу тахрибкор зиёд ба назар мерасанд, ки мекушанд нақшаву ниятҳояшонро зери ниқоби “дусту ғамхор” амалӣ намоянд. Аз шумори чунин ниҳодҳои тундраву ифротӣ, ки давоми чанд соли охир бо ҳамин мақсад аҳдофи нопокашонро роҳандозӣ кардаанд, ин ТТЭ ҲНИ мебошад.
Муҳаммадиқболи Садриддин пешбарандаи як барномаи беманънии зери унвони “Минбари Муҳоҷир” аъзои ҳамин ташкилоти террористӣ буда, пушти пардаҳои “озоди”-ву ”ғамхорӣ” бо дасисаву туҳматҳои бесос ва далелҳои дурӯғин худро “ҳақ ба ҷониб” бароварданӣ мешаванд.
Номи ҳамин барнома комилан хато ва баръакс аст, яъне Минбари “муҳоҷир”, не балки майдони ҳасудхӯроне, ки бо истифода аз мардуми муҳоҷир, ақлҳоро тираву тор мекунад, иғво меангезад, мардумро гумроҳ ҳмесозад ва ба ифроту ифротагрӣ роҳандозӣ мекунад. Яъне гуфтан мумкин аст, ки ин барнома танҳо барои фиребидани мардум мавриди истифодаи ровии курдил ва зархариди М.Садриддин қарор гиритфаасту бас! Дар асл бошад, ин ровӣ ва ҳамаслакони ӯ ягон зарра ба манфиати миллату давлати тоҷик талош накардаанд, намекунанд ва нахоҳанд кард. Ин ватанфурӯшон фикр мекунанд, ки мардум ҳануз ҳам ҳамон халқи зудбовару сустиродаи қарнҳои ХХ аст. Аммо ин фикру назар комилан хато аст. Халқи тоҷик алакай худ шоҳиди рӯйдодҳои бисёр нангине шуданд, ки ҷамъи наҳзатён, аз ҷумла М.Садридин бар сарашон оварданд. Шуруъ аз ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ, ки баъдан дар адабиётҳо ҳамчун ҷанги хунини барродаркӯш сабти ном шуд то ҳодисаҳои солҳои 2015, ки бо дасти душманони миллат роҳандозӣ гардида буданд. Ҳамаи ин бадбахтиҳои болои сари мардум омада, бо “туфайли” наҳзатиён ва роҳбарони ифротии онон буданд. Яъне имрӯз чеҳраи аслии ин хоинонро мо ба хубӣ шинохтаем ва мақсадҳои нопоки онҳоро ба пуррагӣ медонем. Далелҳо дар мавриди ҷиноятҳои содирнамудаи аъзоёни ин ташкилоти террористӣ, бахусус М.Садриддин бо мулақаби Гусолазода бешумор аст.
Онҳое, ки тавассути шабакаҳои иҷтимоӣ гӯё ба Муҳаммадиқбол занг мезананд инҳо бофта ва тақаллубиянд. Сагбачаҳои худашон мебошанд, ки ҳамчун як ҳунарпеша худро дар театр фарз карда, нақшофарӣ мекунанд. Ҷавонони камсоводу ноогоҳро бо чунин роҳ мағзшӯйи кардан мехоҳанд.
Ин коркарде, ки имрӯз ин ватанфурӯшон истифода мебаранд, бори дигар хоин, душман, бадхоҳ ва ҳасратзадагии ононро собит месозад. Агар онҳо заррае имону виҷдон медоштанд, то ин ҳад ба ивази ду тангаи зарди хоҷагони хориҷияшон манфиатҳои миллату давлати хешро зери по намекарданд.
Агар як бор фаъолияти онҳоро таҳлил кунем инҳо ҳамагӣ блогер шудаанд ва мақсадашон тавассути рекламаву ҳарзагӯйи тариқи барномаҳои худ маблағи муфт ба даст овардан аст, на манфати мардумро ба ҷо овардан.
М.Садриддин ё ба қавли дигар Иқболбии саргинро Кабирӣ мисли танфурӯш барои ба даст овардани манфиати муфт истифода мебарад. Ҳатто ҷое шунида будам, ки М.Садриддин барои шаҳрвандии Аврупоро гирифтан бо марде ақди никоҳ баста будааст. Яъне то ҳол дар никоҳи мард боқӣ мондааст. Пас аз ин ғурмаргон насли ҷавон чӣ ибрат мегирад? Вақте барои динорҳои ночиз омодаанд шаъну шараф, номӯс ва виҷдонашонро бифрушанд?!.... Боқӣ қазоват аз худи Шумост бинандагони барномаҳои ин афиристони наҳзатӣ...
Шавқат Назриев
Следующая публикация
Нет комментариев