ԵՒ կվհատվեմ

Դու ինձ համար այն չէիր
Ինչ,որ էիր ձևանում։
Ես քեզ համար խաղալիք,
Զարդ էի սիրուն,փայլփլուն։
Տես ես պարզ ու հասարակ,
Կամ այնպես,որ ինչպես էի,
Իսկ քո դեմքին դիմակներ,
Այն էլ քանի,քանի տակ։
Իսկ դիմակներ,որքան շատ,
Ես տեսել եմ իմ կյանքում
Դարձյալ նույնն եմ մնացել,
Հավատալով միշտ մարդուն։
Այնպես,որ դու միակը չես,
ԵՒ ոչ վերջինը երևի։
Դեռ կլինեն նորերը,
Պճնամոլ ու գեղատես։
ԵՒ կհավատամ ես նրանց,
ԵՒ կվհատվեմ դեռ էլի։
23.03 1994թ Երևան։
Մ, Մանուկյան։