Предыдущая публикация
Ցավ՝ սիրո դիմաց
Սիրտս ես քեզ վստահեցի, որպես անգին՝ թանկ նվեր,
Որ այն պահես դու քո սրտում, ոչ թե անես դու ավեր,
Վստահեցի հոգիս մաքուր, որպես ճերմակ լույս փարոս,
Բայց դու եղար շատ չարակամ, տմարդի ու բարբարոս։
Վստահեցի քեզ իմ կյանքը, որպես գարուն ծաղկառատ,
Որ սեր տաս ինձ ու նվիրես բյուր գարուններ սիրառատ,
Բայց դու եղար մի եղանակ, որ սեր չունի իր սրտում,
Ու փոխարեն ինձ տվեցիր ցավ ու կսկիծ անկոտրում։
Քեզ պարզեցի ձեռքերս թույլ, որ ուժ տաս ինձ՝ զորանամ,
Որ իմ կյանքում հզոր թիկունք ու հենարան ունենամ,
Բայց կոտրեցիր հույս ու հավատ, ու թողեցիր ինձ վհատ,
Կյանքի դաժան հարվածներից դարձել եմ ես անհավատ։
Քեզ տվեցի աչքերս ջինջ, որ ցույց տաս ինձ ամեն ինչ,
Երջանկության գաղտնիքները պահարանից հանես ու նվիրես ինձ,
Բայց վարագույր փակեցիր դու իմ աչքերին սև ու մութ,
Ու չտեսա ես քեզանից ուրախության ճոխ համույթ։
Տեսա միայն ցա՛վ, տառապա՛նք ու արցունքներ դառնագին,
Իմ կյանքի մեջ գոյությունդ չունի ոչ մի արժե՛ք, գի՛ն,
Ես կկորչեմ հուր հավիտյան իմ խոհերի մշուշում,
Որտեղ ոչինչ ու ոչ մի բան վատի մասին չի հուշում։
#Լի
Հեղինակ՝ Գայանե Ապերյան
Следующая публикация
Комментарии 1