Предыдущая публикация
***
Փշատենու ստվերում,
Հերարձակ աղջիկ,
Հերարձակ աղջիկ
Փերի գեղեցիկ։
Քամին բուրում էր,
Փշատենու բույրով,
Սոսափում հմայված
Աղջկա հրապույրով։
Քամին ամառվա
Տոթի հետ խաղում,
Ու սվսվում էր,
Փշատենու ծոցում։
Քամին խառնում էր
Անտես մատներով,
Քանց հասկ,ոսկեգույն
Վարսերը նրա։
Քամին շատ մեղմիկ,
Բայց չարաճճի,
Չորացնում էր սահուն,
Արցունքները նրա։
Աղջիկը լալիս էր,
Փշատենու ստվերում,
Հին նստարանի
Թիկնակին հենված։
Այս նստարանը,
Այս փշատենին,
Խոխոջ այս առուն,
Նույնիսկ ստվերն այս...
Ու սեղմվում էր,
Մռայլ մտքերից
Կոկորդն աղջկա,
Միթե նա չկա։
Տաք քամին մեղմիկ
Աչքերը շոյում,
Ու չորացնում էր,
Արցունքները նրա։
Տղան ընկել էր
Ծանր մարտերում,
Որ խաղաղ ապրեն,
Մայր հայրենիքում։
Սիրո կորստից,
Արցունքները էին ծնվում,
Արցունքները քամին,
Առնում էր տանում։
Բայց քամին չգիտեր,
Ու չեր կարող տանել
Հարազատ գաղթնիքը,
Կրծքի տակ աճող,
Սիրո գաղթնիքը։
4.09.2024թ. Նվիրում եմ մեր քառասունչորս օրյա պատերազմում զոհված հերոսներին։
Մ.Մանուկյան։
Следующая публикация
Нет комментариев