Предыдущая публикация
Հայր ու որդի
Տղան եկավ հոր գիրկը
Վեց տարեկան էր փոքրիկը,
Թլիկ լեզուն տլվլան
Լավ բալիկ էր ժրաջան։
Կապտաչյա շեկ մազեր,
Քիթը կճատ հոնքը կեռ,
Թշիկները կարմիր,ալ
Շրթունքների նման վառ։
Նստեց փարվեց հոր վզին,
Ու զոռ տվեց թոլ լեզվին,
-Պապ ինձ պիտի լավ պահես,
Շուտ-շուտ,շատ-շատ կերակրես,
Որ ես շատ շուտ մեծանամ,
Ու շատ ու շատ հարստանամ։
Ես քեզ կալնեմ սամալոտ,
Ու մելսեդես ,մեծ ջիպոտ ։
Պապ ջան կուզես քեզ ալնեմ,
Մեծ սուզանավ նվիրեմ։
Հայրը տարված մտքերով,
Նայում էր փոքրիկին,մեծ սիրով։
Նա չէր լսում որդուն ժիր,
Այլ հիշել էր հորը իր։
Հայրը հեռու իր գյուղում,
Միայնակ էր ծերանում։
Ինքն էր միայն միակը,
Հոր միայնակ զավակը։
Ինքն էլ թողել էր հորը,
Վաղուց էր թաղել մորը։
Ինչ ես անում,
Խեղճ իմ հայր,
Դու միայնակ ու անճար,
Չունեմ գալու ես հնար։
Շեկլիկ որդին հոր գրկում,
Հոր դեմքին էր լուռ նայում։
Որդին զարմանքից սառել էր,
Հայրը անձայն լալիս էր։
Կյանքն է պատճառը դաժան,
Որ եղանք այսպես մենք բաժան,
Բաժանեց մեզ օվկիանը,
Կարոտել եմ քեզ, մեր տանը։
Ու լալիս էր հայրը լուռ։
Որդին նայում էր տխուր։
Հայրը այնտեղ շատ հեռու,
Ոչ մի բանի ի զորու։
Որդին փարվել էր հորը,
Լացով կանչում էր մորը,
Մայրը հասկացավ իր կեսին,
Սիրով գրկեց փոքրիկին։
Ասավ լսիր իմ բալիկ,
Հարցը լուծվեց քո պապի,
Շուտով նա մեզ հետ կապերի,
Հայրտ հոր հետ,դու քո հոր,
Կապրենք միասին բախտավոր։
1.03.2014թ Մ, Մանուկյան։
Следующая публикация
Нет комментариев