Предыдущая публикация
ერთ დროს ერთი ბიჭუნა იყო ცუდი ხასიათით.
მამამისმა მას ლურსმნების ტომარა მისცა და უბრძანა, სათითაოდ ჩაეჭედებინა ბაღში მიმდებარე ღობეში, ყოველ ჯერზე, როდესაც ბიჭმა მოთმინება დაკარგა და ვინმესთან ჩხუბობდა ან ვიღაც მის გამო ტირის. პირველ დღეს ბიჭმა ღობეში 45 ლურსმანი ჩაარტყა. კიდევ 42 შემდეგ 39 და ა.შ შემდეგ კვირებში მან ისწავლა საკუთარი თავის კონტროლი და მოტეხილი ფრჩხილების რაოდენობა ყოველ დღე მცირდებოდა. ბიჭმა აღმოაჩინა, რომ საკუთარი თავის კონტროლი უფრო ადვილია, ვიდრე ფრჩხილების ჩამოგდება.
საბოლოოდ დადგა ის დღე, როდესაც ბიჭმა ღობეს ლურსმანი არ ჩაარტყა. ასე მივიდა მამასთან და უთხრა, რომ იმ დღეს ლურსმანი არ დაურტყია. მერე მამამისმა უთხრა, ყოველდღე ერთი ლურსმანი ამოაძრე ღობიდან, როცა მოთმინებას არ დაკარგავდა და არავის ეკარებოდა. გავიდა თვეები და ბიჭმა ძლივს შეძლო მამამისისთვის თქმა, რომ ღობიდან ყველა ლურსმანი ამოიღო.
მამამ ბიჭუნა ღობესთან მიიყვანა და უთხრა:
- რა თქმა უნდა, შენ ყველა ლურსმანი ამოიღე, მაგრამ ნახე, რამდენი ხვრელია ღობეში. ღობე არასდროს იქნება იგივე. როდესაც ვინმეს ეკამათები და ცუდს ეუბნები, მათ გულში ჭრილობას უტოვებ. მერე ბოდიშს იხდი და ლურსმანს ამოიღებ, მაგრამ ჭრილობა რჩება. ადამიანის გული ამ ღობეს დაემსგავსება, ჭრილობებით და დასახიჩრებით სავსე. სიტყვას შეუძლია დანის მსგავსად დატოვოს ჭრილობები, ხშირად კი უფრო ღრმა და მტკივნეული. ამიტომ უნდა გვახსოვდეს, რომ არასდროს არ დავარტყათ ლურსმანი ღობის გასწვრივ. გავუფრთხილდეთ ერთმანეთს უბრალო ბიჭი
Следующая публикация
Нет комментариев