Предыдущая публикация
Նա այլևս չի հիշում ինձ:
Այդքան դիտավոր մոռանում են խանութի սեղանին դրված մանրը. հպարտությամբ են մոռանում:
Այդքան անտարբեր, երևի, ավտոբուսում մոռանում են անձրևանոցը:
Այդքան միամտորեն մոռանում են դեղեր ընդունելու ժամը. մարդիկ, ում հիվանդությունն, իրականում, չափից շատ բան հիշելն է:
Այդքան անզգույշ մոռանում են երազները, որոնց տեսնելու համար՝ օրեր շարունակ, ժամերի բոլոր համընկնող թվերին երազանք են պահել:
Այդքան բնական մոռանում են հսկել եռացող սրճեփը. առավոտյան, երբ լոգարանի հայելին հրաժարվում է հավատալ, որ ինքն ու դեմքդ
«ծանոթ են»:
Այդքան հարկադրաբար մետրոյի գնացքի դռներն են մոռանում մեր թիկունքի տաքությունը. նրանք, որոնց վրա գրված է «Չ՛հենվել»:
Երանի մեկը մետրոյի գնացքի դռներից պոկեր
բոլոր «Չհենվել»-ները, փակցներ իր նման տղամարդկանց թիկունքին:
Երանի մեկը մետրոյի վերջին կայարանում դիմավորեր՝ անձրևանոցի նման
մոռացված կանանց...
Ադի Ալյեն «Գոյ»
Следующая публикация
Нет комментариев