Հարսի այս խոսքերից սկեսուրը՝ տիկին Հեղինեն, շտապ վեր թռավ տեղից և վազեց դեպի դարպասը։ Մարտիրոս եղբայրն էր՝ գյուղի հին ոստիկանը։
-Տիկին Հեղինե, գնացեք գյուղապետարան, ձեզ ասելիք ունեն։
Թեև տիկին Հեղինեն զգում էր ինչ-որ չարագուշակ լուրի հոտը, սակայն նա չկորցրեց իր ամրությունը, ոչ մի աղմուկ չառաջացրեց, որովհետև հարսը՝ Իդան, ինն ամսական հղի էր, և ամեն մի տագնապ կարող էր ազդել նրա վրա։
-Ո՞վ էր, մամ, ի՞նչ է պատահել։
-Ոչինչ չկա, աղջիկս։ Գյուղապետն է կանչել, հողհարկի սխալմունք կա, գնամ՝ հասկանամ։
․․․
-Վա՜յ Սասուն ջան, ասա ի՞նչ է եղել: Լևո՞նը,-աղաչանքով տիկին Հեղինեն ձեռքերը տարածեց դեպի գյուղապետը։
-Լևոնը ընկերների հետ․․․
Գյուղապետը լռեց․․․
Տիկին Հեղինեն փլուզվել էր այնտեղ, որտեղ կուչ էր եկել։ Հետո նա սկսեց հեկեկալ և խոր հառաչել։
-Օ՜, տղա՜ս, օ՜, Լևո՜նս,- նա նվում էր ու շարժումներ անում, կարծես ձեռքերով ուզում էր պատռել կուրծքը։ Հետո հանկարծ լռեց և օրորեց գլուխը.
-Էսօր-էգուց երեխա է ծնվելու։ Լևոնս չկա, նրա երեխան գալիս է:
-Ուրեմն քեզ հավաքիր, լռիր,-ասաց գյուղապետը։ Եթե հարսդ լսի այս մասին, միանգամից երկու կյանք կսպանվի։ Արի, սրբիր աչքերիցդ արցունքները, որ հարսը ոչինչ չհասկանա։
Տիկին Հեղինեն վերադարձավ տուն՝ կրծքին քար կախած։ Դռան հետևում սպասող Իդան.
-Մամ, ի՞նչ կա: Ինչո՞ւ այդքան ուշացար, մեռնում եմ հետաքրքրությունից, ասա՛, մամ, ի՞նչ կա:
-Չէ, ոչ մի սարսափելի բան, աղջիկս: Հողհարկի պարտք կար դեռ անցյալ աշնանից։ Խնդրեցի տաս օր սպասել, մինչև կվճարեմ։
Տիկին Հեղինեն առանց կորցնելու կողքին կանգնած հարսի հանդեպ իր տոկունությունը, հնարք գտավ ծածկելու սգի կրակները, որոնք աստիճանաբար ծածկեցին նրա ողջ էությունը։ Ամբողջ գիշեր «վա՜խ Լևոնս» փոխարեն նա լաց եղավ՝ «վա՜յ իմ ոտքը»։ Հարսը, սակայն, չհասկացավ այս հնարքը և մոռանալով երկունքի ցավը՝ փորձեց հանգստացնել սկեսուրին։ Լուսացավ․․․
Մինչ շտապօգնության գալը, Նահատակ Հերոս Լևոնի կինը՝ Իդան, լույսի պես որդի լույս աշխարհ բերեց։ Երբ տիկին Հեղինեն թոռնիկին գրկեց, նա կարծես մի պահ մոռացավ վիշտը, աչքերը լցվեցին։ Նրա ձայնը հեկեկոց էր։ Նա բերանը մոտեցրեց նորածնի ականջին և քնքուշ շշնջաց․
-Փոքրիկ հրեշտակ, դու գալիս ես դրախտից: Հաստատ այնտեղ հանդիպել ես հորդ, որովհետև նրա բույրն ամենուր է, նա մեր մասին ոչինչ չի՞ ասել։
Հետո տատ ու թոռ սկսեցին լաց լինել...
Շուշաննա Հայասա
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 1