Фоидаҳои муҳим

Якум: Ҳамаи анвои тавҳид ба ҳам робитаи зич доранд, ки аз ҳам ҷудо намуданашон номумкин аст. Агар касе ба як қисме аз қисмҳои тавҳид имон оварду боқиашро тарк кард, имонаш комил нест ва у яктопараст буда наметаованд.
Дуюм: Бояд донист, ки он кофироне, ки Паёмбар ﷺ ҳамроҳашон (барои тавҳид) мубориза мебурд, онҳо ҳама тавҳиди рубубиятро бовар доштанд. Онҳо эътироф мекарданд, ки Аллоҳ офаридгору ризқдиҳанда аст. Инчунин, медонистанд, ки у мемиронаду зинда мегардонад ва фоидарасону зараррасон танҳо уст ва танҳо уро тадбиркунандаи тамоми умур меҳисобиданд. Вале ҳамаи ин боварҳо онҳоро ба дини Ислом дохил накард, яъне ҳамчун мусалмон дониста нашуданд. Аллоҳ мефармояд:
قُلْ م

Маънои Тавҳид

Маънои тавҳид дар луғат:
Калимаи «تَوْحِیْد» масдари «وَحَّدَ ،يُوَحِّدُ» ваҳҳада юваҳиду буда, ба маънои чизеро якто кардан, якто хондан ва яке донистан меояд.
Мисол: «لآ یَخْرُجُ مِنَ البَیتِ إلا محَّمَدٌ» Аз хона ба ҷуз Муҳаммад касе намебарояд.
Дар ин сурат барои хориҷ шудани Муҳаммадро ягона донистӣ. Ва агар гуфтӣ: «لا یُقیْمُ مِنَ المَجلیْسِ إلا خالد فَقَط.» Аз маҷлис касе барпо намешавад, магар Холид.
Дар ин сурат низ танҳо Холидро барои хестан ҷудо намудӣ ва ягона ҳисоб кардӣ.
Дар истилоҳи шариат:
Таърифи мафҳуми тавҳид дар истилоҳи шариат ба чунин маъноҳҳо меояд:
1. Танҳо донистани Аллоҳ дар офариниш ва парвардигориаш.
2. Танҳо донистан