ԳՈՀԱՐ ԵՂԻԱԶԱՐՅԱՆ

Ասում էի.
—Փակիր, փակի՜ր աչքերդ ծով։
Եվ համբուրում թուխ ու կեռ-կեռ թարթիչներդ,
Գանգուր գիսակներդ լուռ սանրում մատներով
Հետո հեքիաթ էի շշնջում քեզ համար։
Ու՜ր ասես, որ չեղանք մենք մեր հեքիաթներում,
Հասանք մինչև Անի, Ներմութ, Սասունասար,
Թափառեցինք անգամ աստղոտ Հարդագողում,
Որ հաճախ թվում էր դժվար ու անհնար...
—Մայրի՜կ, փերին ես իմ,—հանկարծ ասացիր դու,
Հետո լուռ տնտղեցիր փայտիկն իմ ձեռքի մեջ,
Պաշտում էի և՛ քեզ, և՛ կապույտ փայտիկին,
Որով ինչեր, ինչեր, ինչե՜ր չէինք անում...
—Մայրի՛կ, իսկ ո՞վ եմ ես,—ինձ հարցրիր մի օր։
—Արքայա՛զնն ես դու իմ՝ քաջասիրտ ու բարի...
Եվ դու նստել էիր նախշանկար գորգին,
Ու խենթ քրքջալով կանչում էիր՝ արի՜,
Արի՜ ու ինձ շուտ տար քաղաքը հեքիաթի...
Դրանից էլ հեշտ բա՞ն.
Քեզ լոկ փակել էր պետք արև աչքերը քո,
Ինձ՝ թեթև հարվածել կախարդական գորգին,
Ու իմ թևերի մեջ կտրել ծով ու երկինք
Եվ հետո ետ դառնալ, փութով տուն գալ կրկին...
Այսօր ուզում էի մի խաղ խաղալ, որդի՛ս,
Կրկին լսել, որ ես փերին եմ քո սրտի,
Սակայն որոնում եմ, չեմ գտնում փայտիկս,
Շվարած նստել եմ հին ու թավշյա գորգին...
Եվ այնպե՜ս եմ ուզում ճշմարտությունն ասել,
Ասել, որ արքա չես, այլ իմ հոգի՜ն, հոգի՜ն,
Իմ հոգին ես, հոգի՜ս, ում մարմին եմ տվել,
Ով քայլում-ապրում է հիմա ինձանից դուրս,
Ների՜ր, որ քեզ այնժամ արքայազն եմ ասել,
Չէ՞ որ փոքրիկները միշտ դա՛ են երազում,
Նրաք չե՜ն հասկանում՝ ի՞նչ ասել է հոգի,
Քանի չեն մեծացել, ու չի՜ ցավել կարգին...
ԳՈՀԱՐ ԵՂԻԱԶԱՐՅԱՆ