ԳՈՀԱՐ ՊՈՂՈՍՅԱՆ

ՍԵՐՆ ՈՒ ԱՏԵԼՈՒԹՅՈՒՆԸ
Ասում են՝ սերն ու ատելությունը
Նույն երկունքով են լույս աշխարհ եկել,
Ասում են՝ սիրո անմեղությունը
Ատելությունը չի էլ նկատել:
Սիրո աչքերը՝ գերված ու տարված,
Ծիածանափայլ հազար երանգով,
Սիրո լույսերը՝ քնքշորեն վառված,
Լուսաշող, պայծառ, կանչող դրախտով:
Սիրո աշխարհը՝ լեցուն ժպիտով,
Թովիչ ժպիտով՝ զվարթ ու կայտառ,
Սիրո երկինքը՝ արևի փայլով,
Սիրատենչ թափվող ցոլքերով անմար:
Սիրո գիշերը լուսնի ծոցի մեջ
Երկու ցանկալի սրտեր է այրում,
Սիրող սրտերը աստղերում անվերջ
Մեղմ օրորվում են, իրար հմայում:
Չքնաղ մի գիշեր սիրող սրտերը,
Երբ ճոճվում էին աստղերից կախված,
Հանկարծ մի աստղ կիտեց հոնքերը
Ու բոցավառվեց այդ սիրուց արբած:
Լույս արձակելով սահեց երկնքից,
Իսկ հուրը նրա շատերին գերեց,
Հենց այդ վայրկյանին սիրող սրտերից
Ինչ-որ անսովոր տագնապ արձակվեց:
Ոմանք հմայված աստղի վառ լույսով
Մի պահ մոռացան իրենց մի կեսին,
Նրանց մտքերը փայլեցին հույսով՝
Անպայման գտնել քնքուշ աստղիկին:
Աստղի խաբկանքին գերի դառնալով,
Չընդդիմանալով սիրատենչ լույսին,
Նրանք գնացին՝ իրենց հույս տալով,
Թե պիտի տիրեն այդ չքնաղ կույսին:
Բայց իրականում լույսն սպառված էր,
Եվ սեր էլ չկար աստղափայլի մեջ.
Աստղային սերը մի սին երազ էր,
Չէր կարող այրել կրակով անշեջ:
Ու մոլորվելով ոմանք ճամփեքին,
Չգիտակցելով, թե ինչ են ուզում,
Գերի դառնալով աստղի հմայքին՝
Կորան, մնացին անհուն մշուշում:
Սերը մռայլվեց, մթագնեց, մարեց,
Եվ ինչպես վաղուց ծխացող մի ամպ,
Հրաբուխի պես երկնքում ցրվեց,
Ու անէացավ հազար երազանք:
Ի՞նչ եղավ հանկարծ, ի՞նչն էր պատճառը,
Ինչո՞ւ աննկատ սերը չքացավ,
Սիրո երկնային անմեղությունը
Մի ակնթարթում թաքուն վերացավ:
Սիրո փոխարեն հայտնվեց հանկարծ
Ատելությունը՝ հազար թևանի,
Ցավով աննկատ սերը հեռացավ
Ու այս աշխարհին, ա՜խ, ո՛չ երանի:
Ասում են՝ սերն ու ատելությունը
Նույն երկունքով են լույս աշխարհ եկել,
Ասում են՝ սիրո փորձության համար
Մի փոքրիկ Աստղ է երկնքից նետվել:
ԳՈՀԱՐ ՊՈՂՈՍՅԱՆ