Предыдущая публикация
ԳՈՀԱՐ ԵՂԻԱԶԱՐՅԱՆ
ԳԱԼՈՒ ԵՄ, ՄԱՅՐԻ՛Կ
Մաշված ձեռքերդ առնեմ ափիս մեջ, շոյեմ, շոյեմ լուռ
Եվ երակներիդ քարտեզով հասնեմ սրտիդ տրոփին,
Շնկշնկան քամու թևերին փռենք մորմոք ու մրմուռ,
Շուրթը համրանա, աչքերը խոսեն, գոհ լինի հոգին…
Մատների լեզվով պատմեմ ինձ բովող կարոտի մասին
Եվ չվախենամ զուր դատարկվելուց, քեզնո՛վ լցնեմ ինձ,
Քո ամենաբույժ, անսուտ համբույրը զգամ իմ ուսին,
Խռովքը ննջի, հույսը արթնանա լռության երգից։
Գթաս, ինձ գթաս, երազս կրկին անուն ունենա,
Հավատիս շիվը ծաղկի հայացքիդ շենշող արևից,
Ես՝ քո փոքրիկը, դու՝ իմ ամբողջը և իմ ամենան,
Արցունքը՝ կարկամ, քնքշություն հորդի քո բաց թևերից։
Իմ երկյուղները առանց բառերի փայես-փարատես,
Փոթորիկները կրկին սանձելու իմաստնություն տաս,
Դողս, դողերս քաջազոր ու տաք սիրովդ ծածկես
Եվ թալիսմանով զարդարես խիղճս քո ձեռքերով խաս։
Գալու եմ, ՄԱՅՐԻ՜Կ, որ հուշես՝ հոգիս որտե՞ղ է հիմա,
Լոկ դու ես նրան թաքուն դարմանում ու տեղը դնում,
Պահել էի, որ դաշույն չնետեն, անաղարտ մնա,
Զատ ենք իրարից, ու խեղճը հիմա նվում է, նվում…
ԳՈՀԱՐ ԵՂԻԱԶԱՐՅԱՆ
Следующая публикация
Нет комментариев