Предыдущая публикация
- Ի՞նչ է քո անունը, - հարցրեց արքայից արքան:
- Ես հայերեն չգիտեմ, - հունարեն պատասխանեց Եվպատորի զորապետը:
Մի ակնթարթում Տիգրանի դեմքը փոխվեց: Զայրույթից նա չկարողացավ նստած մնալ տեղում, ելավ գահից և, առանց որևէ մեկի կողմը նայելու, սկսեց անցուդարձ անել: Հետո նորից բազմեց գահին և դիմելով անծանոթ զորապետին, հունարեն հարցրեց:
- Դու հա՞յ ես:
- Այո:
- Ի՞նչ է քո անունը:
- Հեկտոր:
- Քանի՞ տարեկան ես:
- Քսանյոթ:
- Քսանյոթ տարի աշխարհի վրա ապրել ես առանց հայերեն խոսելո՞ւ:
- Արքայից արքա, Պոնտոսում հունարեն են խոսում:
- Բայց դու հայ ես:
- Այո, և այնուամենայնիվ Պոնտոսում կարելի է ապրել նաև առանց հայերենն իմանալու:
- Մի՞թե այդպես են մտածում Պոնտոսում գտնվող բոլոր հայերը:
- Երևի ոչ բոլորը: Բայց հայերենով ես չէի կարող զորապետի աստիճանի հասնել Միհրդատ Եվպատորի մոտ:
- Օտարազգի թագավորին ծառայելու համար դու մոռացե՞լ ես մայրենի լեզուն:
- Չգիտեմ, արքայից արքա, բայց այդպես եմ վարվել:
- Որտե՞ղ ես ծնվել դու:
- Փոքր Հայքում:
- Ահա թե ինչու էր Եվպատորը պինդ գրկել Փոքր Հայքը: Լսո՞ւմ ես, Մամիկ, թե ինչքան ենք ուշացել մենք: Փոքր Հայքում հայերը ուրանում են մայրենին, պաշտոններ ձեռք բերելու և բարեկեցիկ կյանք ստեղծելու համար խոսում են հունարենով, փոխում են նույնիսկ իրենց տոհմանունները: Ինչո՞ւ են քեզ Հեկտոր կոչել:
- Չգիտեմ, հայրս է դրել այդ անունը:
- Իսկ դու երբևիցե մտածե՞լ ես, որ աստվածները կպատժեն քեզ մի օր դավաճանությանդ համար:
- Իսկ ո՞ւմ եմ դավաճանել ես:
- Հայքին:
- Բայց ես երբեք գործ չեմ ունեցել Հայքի հետ, ես Եվպատորի հետ կռվել եմ միայն հռոմեացիների դեմ:
- Դու չե՞ս դավաճանել Հայքին:
- Ոչ: Նույնիսկ հոգուս խորքում հպարտացել եմ, որ Հայքն ավելի զորեղ է, քան Ասիայի որևէ տերություն, որ արքայից արքա Տիգրանն ավելի մեծ է, քան աշխարհի որևէ մեծություն:
- Քո հաճոյախոսությունն ինձ չի ուրախացնում: Եթե որևէ հայ չի խոսում հայերեն, պետք է ստանա իր արդար պատիժը:
- Ի՞նչ օրենքով:
- Մեր հայկյան օրենքով: Մենք աշխարհ ենք եկել հայերենով և եթե մի օր հեռանանք աշխարհից, մեր հրաժեշտի խոսքը պետք է հայերեն լինի:
#Լի
Следующая публикация
Нет комментариев