Предыдущая публикация
ТАСОДИФ.
6-қисм.
Муаллиф: Моҳира Икромовна.
𝕄𝕠𝕙𝕚𝕣𝕒 𝕀𝕜𝕣𝕠𝕞𝕠𝕧𝕟𝕒 ℍ𝕚𝕜𝕠𝕪𝕒𝕝𝕒𝕣𝕚:
♾♾♾
— Дада бу нима деганингиз?- Фарҳод бироз тушунмади чоғи, — ахир пулларни иккига бўламиз дегандингиз. Энди эса бу гап.
— Ўғлим, — Воҳид ака Фарҳодни елкасига қўлини ташлаганча, — тўғри иккига бўламиз. Лекин ўша бойвуччадан яна анчагина пул олишимиз ҳам мумкин, — охирги гапини паст овозда, пичирлабгина гапирди.
— Лекин қандай? Ахир у шусиз ҳам бизга жуда кўп пул....
— Уни буни қўй, — ўғлини ўзига яқинроқ тортаркан, — сен бугуноқ йўлга тушасан. Ўша бойвучча шаҳардаги энг катта меҳмонхона бўлмиш „Гранд Мир Ҳотел” да турармиш. Сенга самалётга чипта олиб бераман. Сен эса бориб, уни бироз қўрқитасан ва яна озроқ пул талаб қиласан. Қарабсанки, пулимиз анчагина кўпаяди, — Воҳид ака анчайин паст овозда гапирганига қарамасдан, боягина уйга кирган Нодир уларнинг суҳбатини ва айнан меҳмонхона номини эшитишга улгурганди.
— Эҳ дада...., — Нодирнинг қўллари мушт бўлиб тугулди, — ўз қизингизга нисбатан бундай аблахлик қилишга кўнглингиз қандай чопяпти?
Ўша куни Фарҳод учган самалётда Нодир ҳам Тошкентга етиб келди. Фарҳоддан фарқли ўлароқ у биринчи навбатда опасининг олдига шошди. У опаси яшайдиган манзилга келганида Гунафша шошиб чиқиб, таксига ўтириб кетаётганди. Нодир ҳам ортидан борди. Гунафша Давроннинг хонасига ҳеч қандай муаммосиз кириб кетдию, лекин Нодирни қўйишмади. Шу сабабли, у бир меҳмон сифатида хона банд қилишга мажбур бўлди.
Фарҳод эса меҳмонхонани томоша қилиб юраверди ва Давроннинг олдига келганида у оғзи-бурни қон бўлиб хушсиз ётарди.
— Бу дейман бойвуччани ғанимлари кўп..., — гапини тугатмасидан бел қисмида кучли оғриқ, ундан кейин иссиқ суюқлик оқаётганини ҳис қилди. Оғриқдан юзлари буришганча орқасига ўгирилдию, қўлида пичоқ ушлаб турган Бобурни кўриб кўзлари катта-катта бўлиб кетди, — сееееенннн, — овози хиррилаб, қалтираётган қўллари у томонга чўзди, лекин улгурмади. Бобур чаққонлик қилиб, унинг қорин соҳасига икки марта пичоқ урди. Фарҳод ерга қулади.
— Нафси бузуқлар, — Бобур қўлидаги пичоқ дастасини Фарҳоднинг устига кийимга артдию, пичоқни унинг қўлига тутқазиб қўйди. — Мана шу ерда менинг ишим битди. Сен эса, — хушсиз ётган Давроннинг ёнига келиб чўккалади, — сен билан тирик қолсанг гаплашамиз. Ҳозир эса мен кетишим керак. Сабаби, менга ортиқча бош оғриқ керак эмас. Балки сенинг ҳам кунинг битгандир, — Давронга масхара қилганча кулиб қарадию чиқиб кетди.
♾♾♾
— Яхё қара ахир бу.... — Юнус мурдага биринчи марта кўргандек қараб тураверди.
— Буни ҳозир менга қизиғи йўқ. Мен ҳозир Моҳидилни топишим керак, — меҳмонхона эшиги томонга юрди.
— Тўхта, — Юнус уни тўхтатди, — ҳозир буни иложи йўқ. Чунки анави мурда Гунафшанинг катта укаси Фарҳодга тегишли. Бу ерда жиддий бир гап борга ўхшайди.
— Менга қизиғи йўқ. Мен учун Моҳидилдан муҳими бўлиши ҳам мумкин эмас.
— Яхё, — Юнус ичкарига киришга интилган йигитни яна тўхтатаркан, — сен бир нарсани унутиб қўяяпсан. Моҳидилнинг қаердалигини ҳозир фақат Гунафша билади. Гунафшанинг бошига эса катта мусибат тушган. Шуни ҳам ҳисобга ол.
— Тупурдим барчасига, — Яхё асабийлашганча бақириб юборди. — Менга аёлим керак. Қолгани билан ишим йўқ. Менга деса ўша Гунафша деганни мингта укаси ўлмайдими? — Юнусни силтаб ташлади.
— Ақлингни йиғ, — Юнус ҳам бўш келмади, — ҳозир аҳмоқлик қиладиган вақт эмас. Моҳидил шунчалик қадрли экан, олдинроқ қаерда эдинг? — Юнус гапираркан, Яхё жим эшитарди. — Сен шу ерда тура тур. Мен ичкарига кириб, вазиятни билиб чиқаман. Кейин шунга қараб иш қиламиз, — Яхё „хўп” дегандек бош чайқади. Юнус эса унга шу ерда туришини қайта-қайта такрорлаб ичкарига кирди ва вазиятни аниқлаштириб чиқди.
— Хўш, Моҳидил ичкаридами? — Яхё унга умид билан қаради.
— Йўқ, — Юнус бош чайқаркан, — менимча улар яъни Даврон ва Гунафша Моҳидилни кутишган.
— Гунафша? — Яхё ҳеч нимага тушунмасдан сўради, — уни Даврон билан нима иши бор экан?
— Бунисини билмадим. Лекин билишимча, Моҳидил бу ерга келмаган. Аммо, қаерга кетган бўлиши мумкин? Сенингча Хоразмга қайтган бўлиши мумкинми?
— Билмадим, — Яхё ҳали ҳам Гунафша ва Даврон жуфтлигидан мантиқ топа олмаётганди.
♾♾♾
Нодир ва Гунафша Навоийга етиб келганларида уйларида ҳеч ким йўқ эди.
— Дада, — Нодир опасини қучганча ярим очиқ дарвозадан кириши билан дадасини чақирди, — акаааа! — лекин жавоб йўқ.
— Ҳали ухлашётгандир, безовта қилмайлик, — Гунафша қизариб кетган кўзлари билан укасига илтимос қилгандек қаради. Унинг кўзларида айни пайтда фақат илтимос эмас, қандайдир илтижо ҳам бор эди. Гўёки, бу аҳволимда мени ҳеч ким кўрмасин дегандек.
— Хўп, сиз хонангизга кираверинг, — Нодир опасини тушунгандек ичкарига кузатиб қўйди. Гунафша бир сўз демасдан хонасига кириб, эндигина ётоққа ўтирганди, кўзи ётоқ устидаги хатга тушди. Хатни олиб ўқир экан,
— Бўлиши мумкин эмас, — Гунафша қўлидаги бир парча қоғозга эсдан оғиб қолгандек қараб тураркан, — наҳотки дадам? Ахир бу қандай қилиб, дадам.....
Воҳид ака хатда Фарҳод ва Нодирга кўз-қулоқ бўлишини, ўзи эса янги ҳаёт бошлаш учун кетаётганини ёзиб қолдиганди, — дадажон нега бундай қилдингиз? — хатнинг охиридаги миннатдорлик сўзларини ўқиб, ич-ичидан дадасидан жуда қаттиқ хафа бўлиб кетди:
„Яхшиям сен борсан қизалоғим. Сен бўлмаганингда ўша бойвучча Даврон деганларидан бунча пул ололмасдим. Агар у сенга қизиқиш билдирса, ҳеч иккиланмай унинг никоҳига ўт. Укаларингни келажагига бу яхши ёрдам бўлади. Унутма, сен энди ноз қиладиган ўн саккиз ёш қиз эмассан....” бўлди уёғини ўқий олмади. Дадасининг бу даражада тубан инсон эканлигини ҳеч билмаганидан, дадасини умуман танимаслигидан ўзидан хафа эди. Аслида, дадасининг ёмонини яшириб, яхшисини ошириб келган раҳматли онаси экан. Онаси ҳаётлик пайтида дадасининг бундай қилиқларини ҳеч билмаган эди. Унинг, нафақат унинг, укаларининг ҳам назарида дадаси энг яхши инсон эди гўё. Онаси вафот этгач, улар дадасини таний бошлагандилар.
Нодир дадасининг дарагини топгунча Фарҳоднинг ўлими ҳақидаги хабар етиб келганди. Дадасининг қилган пасткашлигини ҳазм қилишга улгурмасдан, жигарининг ўлими усиз ҳам бир аҳволда ўтирган Гунафшани бутунлай йиқди. Устига устак, меҳмонхонада Нодирнинг номига банд қилинган хона сабаб, яна Фарҳоднинг жасади Давроннинг хонасидан топилиши энг катта гумондор Нодир бўлишини таъминлади. Камига Даврон чала жон аҳволда касалхонага олиб борилган. Ҳозирда ранимацияда ётганмиш.
Ҳар қалай ИИБ ходимларининг оз бўлса ҳам одамийлики бор экан. Нодирга акасини сўнгги йўлга кузатишлари учун вақт беришди. Гунафша эса эсдан оғиб қолгандек, бир нуқтага тикилиб ўтиришдан нарига ўтмасди. На йиғларди, на ундан кўнгил сўраб келганлар билан гаплашарди.
Фарҳодни қора тупроқ бағрига топширишганига ҳам бир ҳафтача бўлиб қолди.
— Энди биз билан кетишингизга тўғри келади, — эрталабдан келиб олган тергов ходими Гунафшага бир кўз ташлаб қўйганча Нодирга гапирди.
— Хўп, — Нодир ҳам опасига қараб қўяркан, — фақат опамга қараб туриш учун қўшни холани айтиб чиқай.
— Яхши, — тергов ходими эшик томонга кетаётган Нодирнинг орқасидан қараб қоларкан, — ҳеч ҳам қотилга ўхшамайди. Шу бир ҳафта давомида уни кузатиб қотилга ўхшаш томонини тополмадим, — ўйлади. — Нималар деяпман? — ўз ҳаёлларини четга ҳайдаркан, — ҳеч замонда ўғри ўғриман, қотил қотилман дермиди? Ёки ўзини ошкор қилармиди? Анави касалхонадагини ўласи қилиб ургани аниқ. Ахир гавдасидан ит хуркадию. Камига каратечи экан. Аниқ ўша йигитни урган. Лекин акасини ким ўлдирган? Дадаси ҳам қочиб кетганмиш? Бу ерда аниқ бир гап бор. Балки уканинг ўзи акасини ўлдиргандир? — терговчи йигит ўзи билан ўзи гаплашаркан, диққатини эшикдан кириб келган бегона эркак тортди.
— Ассалому алайкум, — у эркак терговчини кўриши билан салом бераркан, — Нодиржон бормилар?
— Ваалейкум ассалом. Ҳозир келиб қолади, — жавобни қисқа қилдию, ўша бегонани ҳам диққат билан кузата бошлади.
— Мен келдим, — бир пас туриб Нодир ҳам кириб келди, — ассалому алайкум, — бояги эркакга қараб тураркан, — узр танимадим, — шу кунларда уйига жуда кўп нотаниш одамлар кириб келавергани учун бу оддий ҳолдек бўлиб ҳам қолганди. Келганларнинг кўпи Фарҳоднинг мендан қарзи бор эди деб кириб келишарди. Лекин улар қанчалик рост гапирди, буни бир Аллоҳ билгувчи.
— Исмим Юнус, опангиз Гунафшада ишим бор эди.
— Опам ҳозир ким биландир гаплашадиган аҳволда эмас, — негадир уни опасини ёнига киритишни истамади.
— Буни биламан, — Юнус иложи борича босиқлик билан гапираркан, — лекин гаплашиб олишим керак. Бу сизга ҳам фойда бериши мумкин. Ахир ҳозир сизнинг ҳам бошингизга мусибат тушган.
— Мен ўз муаммаойимни ўзим ҳал қила оламан, — Нодирга Юнус қандайдир шубҳали туюла бошлади.
— Бу вазиятда ундай деб ўйламайман, — Юнус кулимсираб қўйди, — чунки сиз урган йигит ҳушига келган ва устингиздан тегишли жойларга шикоят қилишга қарор қилган.
— Уни ўлдирмаганимга ҳозир афсуслана бошладим, — Нодирнинг қўллари мушт бўлиб тугулди.
— Унда ёш умрингиз ҳазон бўларди.
— Унга ўхшаган бетийиқ ҳайвонлар ўлимга лойиқ. Сал кеч қолганимда у ит опамни топтаган бўларди.
— Лекин опангиз у ерга ўз хохиши билан борган, — бу гапларни айтиш Юнус учун қанчалик оғир бўлса ҳам, айни вазиятда оғир-босиқ бўлмаса ҳаммаси чалкаш бўлиб кетиши аниқ эди. Чунки Даврон ҳақиқатда хушига келган ва Нодирнинг устидан шикоят аризаси ёзган эди. Яхё эса у билан гаплашгани кетган.
Юнус ўша куни Гунафшанинг телефонини олиб текширган ва керакли ҳамма нарсани аниқлаган эди. Энди эса вазиятни ўрганган ҳолда қолганини ҳам аниқлаштириб, Моҳидилга олиб борадиган йўлни топиш қолганди. Уларнинг фикрича Моҳидилга олиб борадиган йўлни фақатгина Гунафша билади. Шу сабабли ҳам айни дамда Юнус Навоийда эди.
♾♾♾
— Ҳар доимгидек биринчилардансан, — Даврон Яхёни кўриши билан иржайди.
— Нега келганимни жуда яхши биласан, — Яхё тишини тишига қўйиб, уни бўғиб қўйишдан зўрға ўзини тийиб турарди.
— Ё Худоооо, — Даврон юзини силаркан, — яна ўша хотинингни деб келдингми?
— Ўзингни аҳмоққа солишинг шарт эмас. Мен ҳаммасини биламан. Гунафша билан режа тузганингни ҳам.
— Гунафша? — Даврон ўзини бу исмни биринчи марта эшитиб тургандек тутди, — буниси ким бўлди энди? Буниси ҳам хотинингми? — кулди, — сен бола сира хотиндан тўймас экансанда. Ўзиям, кетворган, дахшатларидан топасан хотинни, — масхара қилгандек кулганча кўз қисиб қўйди.
♾♾♾
— Кечирасиз, нима бўлган тақдирда ҳам сизни опам билан учраштира олмайман, — Нодир кетинг дегандек дарвозани кўрсатди.
— Мен Гунафша билан кўришмасдан, гаплашиб олмасдан туриб ҳеч қаерга кетмайман, — Юнус ҳам қарорим қатъий дегандек уй томонга юрди.
— Мен сизга нима дедим? — терговчи бўлгани боис, Нодир Юнусни ёқасидан олишдан ўзини базўр босиб турарди.
— Мен ҳам айтадиганимни айтдим, — Юнус ҳам унинг вазиятидан устамонлик билан фойдаланганча уйга кириб кетди. Нодир ва терговчи йигит ҳам унинг ортидан киришди. Нодир бу бегона эркакни опасига яқинлаштиргиси келмаётган бўлса, терговчи йигит учун бу бегона ҳам бир гумонланувчи эди. Худдики, бу эркакни қотилликка бирор ёрдами тегадигандек. — Гунафша, — Юнус уйга кириб қизни чақирганча ҳар бир хонага кириб чиқа бошлади, — Гунафша, — ниҳоят унинг хонасини топди, — Гунафша яхшимисан? — бошини ёстиққа қўйганча бир нуқтадан кўз узмаганча ётган қизнинг ёнига чўккалади, — ниҳоят сени топдим, — қизнинг тўзғиб кетган сочларига эндигина қўл югуртирганди,
— Буниси энди ортиқча, — Нодир унинг қўлини тутиб қолди, — хонасига кирди деганингиз, опамга тегинишингиз мумкин дегани эмас.
— Хўп, — Юнус қўлини тортиб оларкан, — майлими у билан ёлғиз гаплашиб олсам?
— Йўқ, — Нодирдан олдин терговчи йигит рад этди, — нима гапингиз бўлса шу ерда бизнинг олдимизда гапиринг. Балки гапларингизни терговга ва қотилликка алоқаси бордир.
— Афсус, — мийиғида кулганча бош чайқаркан, — сизга ёрдам бера олмайман деб қўрқаман. Мен бу ерга шунчаки Гунафшани кўриш, ундан кўнгил сўраш учун келганман.
— Шунчаки кўнгил сўраш учун келган одам шунча гапдан хабари бўлиши, — терговчи йигит ҳам жавобан кулиб қўяркан, — негадир гапларингиз бир-бирига ёпишмади.
— Ёпишмаса, ёпиштириб қўямизда, — Юнус терговчининг юзига тиқ қараркан, — гапларингизга қараганда, мени туппа-тузук айбдорга чиқариб қўймоқчисиз? Лекин қаттиқ янглишаётганингизни айтиб қўйишга мажбурман.
— Огоҳлантирув учун раҳмат, лекин барибир гумондорлар қаторидан жой олиб бўлдингиз.
— Бундан жа бошим осмонга етди деёлмайману, лекин хурсандман. Энди эса ижозатингиз билан Гунафша билан ёлғиз гаплашиб олсам, — Юнус у деди, бу деди хуллас Гунафша билан ёлғиз гаплашиб олишни уддалади.
♾♾♾
Орадан беш ой ўтди.
— Бардам бўл, — Ғайрат ака укасининг елкасига қўлини қўяркан, — ўзингни қўлга ол.
— Айтишга осон, — Жавлон ака қуйилай деб турган кўз ёшларини билинтирмасдан артиб қўяркан, — келинойим ёнингизда. Ўғлингиз ҳам соппа-соғ. Мен-чи? — Жавлон ака ҳовлида уёқдан-буёққа югуриб юрган ўғлига дард билан қараб қўяркан, — бир кечада эсдан оғди-қолди.
— Ҳали ҳаммаси яхши бўлади, — гарчи Ғайрат ака айтаётганларига ўзи ҳам ишонмаётган бўлса ҳам, жигарининг кўнглини кўнглини кўтаришга ҳаракат қиларди.
— Бунга ишонишни ўзи бир тушдек, — Жавлон ака синиққина жилмайди, — аслини олганда ҳаммасига ўзим айбдорман. Мени онамни кўз ёшларини уволи тутди. Онамни кўнглини оғритгани учун Холида кўкрак саратони билан кураша-кураша жон берди. Ёлғиз ўғлимга эса тўғри тарбия бера олмадим.
— Ундай дема....
— Бу ҳақиқат ака. Мана сиз, тўрт фарзанд тарбия қилдингиз. Ҳаммаси бир-биридан одобли, иймонли, виждонли бўлишган. Мен бўлса битта ўғилни эплаб тарбия қилолмадим. Унга фақат худбинлик ва пасткашликни..., — Жавлон ака гапиролмай йиғлаб юборди. Ғайрат ака укасини нима деб юпатишни билмасдан бағрига босаркан, икки кўзи ҳовлида ҳали ҳам югуриб юрган Давронда эди. Даврон югураркан,
— Гулюз тўхта, шошма. Мен ҳам сен билан, — тинмай шу сўзни такрорларди.
— Эссиз умр, — афсусланганча бош чайқади Ғайрат ака.
♾♾♾
— Ўғлим, — Хумора опа бир неча ойдан буён умидсиз бўлиб қолган Яхёнинг ёнига кираркан, — ул-бул **** олгин.
— Иштаҳам йўқ, — Яхё қўлидаги сарғайиб кетган расмдан кўз узмасдан жавоб бераркан, — мен қаерда хато қилдим? — савол берди.
— Нимани назарда тутаётганингни билмадиму, лекин хато қилганингни тушунибсанми демак Аллоҳим ўша хатойингни тўғирлашинг учун имкон яратмоқда, — Хумора опа ўғлининг ёнига ўтирди. Суратга кўзи тушаркан, — ой-куни ҳам яқинлашиб қолгандир-а? — кўзлари ёшланди.
— Ҳали икки ойча вақт бор, — Яхё дардли оҳангда жавоб берди, — лекин унгача топа олармикинман? Энг керакли пайтида ёнида бўла олмадим. Мен қандай эркак бўлдимки, аёлимни буткул ёлғизлатиб қўйдим.
— Ундай дема. Бу ҳам бир синов, Аллоҳнинг иродаси. Биз бандаларнинг қўлидан ҳеч нарса келмайди.
— Унга вақтида бор гапни айтишим керак эди. Балки шунда ҳозир бу аҳволда ўтирмасмидим?
♾♾♾
— Сизга катта раҳмат, — Гунафша хижолат бўлганча бош эгар экан, — укамни қутқариб қолдингиз. Сиз бўлмаганингизда билмадим нима бўларди?
— Балки бошқа бири ёрдам берган бўлармиди? — Юнус ундан кўз узмасдан жавоб берди.
— Бундай вазиятда ҳеч ким ёрдам бера олмасди. Ё исташмасмиди, — Гунафшанинг кўз олдига тоға-ю амакилари келди. Қишлоқда Нодирни суд қилармиш деб гап тарқаганида энг аввало қариндошлари таъна тошларини отишганди. Ҳамма уни ўз акасининг қотили деб, ўзини четга ола бошлаган пайтда фақатгина Юнус уларнинг ёнида турди. Энг яхши адвокатлардан бирини Нодирни ҳимояси учун ёллади. Беш ой давом этган суруштирув, суд жараёнларидан кейин Нодир бутунлай оқланди. Даврон жинни бўлиб қолгани учун жазодан қутулиб қолди. Ёрдамчиси Бобур эса қидирувга берилди.
— Гунафша, — Юнус боядан буён хижолат бўлганча миннатдорлик билдираётган қизга яқинроқ келаракан, — сен билан бир масалада гаплашиб олсак дегандим.
— Ххўўп, — Юнусдан бундай ҳаракатни кутмаган қиз довдираганча юзларига тикиларкан, — қулоғим сизда.
— Биламан анчайин кеч қолдим. Лекин, — Юнус унинг қўлларидан тутиб дадилланаркан, — шунга қарамай қўлингни сўрамоқчиман.
— Нимааа? — Гунафшанинг кўзлари катта-катта бўлиб кетди.
— Осмоний ваъдалар бера олмайман. Чунки мен ердаги оддий одамман. Фақат бир нарсани айта олишим мумкин. Менга ишониб, ҳаёт йўлларингни мен билан боғласанг сени бахтли қилиш учун қўлимдан келганини қиламан. Қанча яшайман буни фақат Аллоҳ билади. Қолган ҳаётимни сен билан ўтказсам дейман. Кўзларингда аввалгидек қувонч порлаб туришини, юзингда эса ўша мен ошиқ бўлган табассумни кўришни истайман.
— Лекин мен.....
— Жим, — бармоғини қизнинг лабларига босаркан, — мен сени сиқувга олишни истамайман. Яхшилаб ўйлаб кўр. Мени икки қизим билан қабул қила оласанми йўқми шулар ҳақида ҳам ўйла, — жилмайди. — Энди мен борай, — қизнинг қўлларини истар-истамас қўйиб юбораркан, — жавобингни интизорлик билан кутаман. Кўришгунча, — дедию тез-тез юрганча Гунафшадан узоқлаша бошлади. Чунки бу ерда яна бир дақиқача қизнинг юзига термулиб турса ўзига жавоб бера олмай қолишини жуда яхши биларди. Негаки, минг севмасин, минг ўзидан асрашга ҳаракат қилмасин у барибир эркак. Бунинг устига хотин кўрган, камига бир неча йил олдин аёлини қора тупроққа топшириб, аёл ҳидини соғиниб юрган эркак.
— Бугуноқ Бухорога жўнашинг керак, — кечки пайт уйга ховлиқиб кириб келган Ғайрат ака ўғлини қисташтирди.
— Шу зарурми? — негадир Яхёнинг кетгиси келмади. Негаки, у кетганидан Моҳидил Хоразмда кўриниш берадигандек туюларди.
— Гапни кўпайтирмасдан йўлга туш, — Ғайрат аканинг қошлари чимирилди, — бу ерда бу аҳвол бўлмаганда сенга айтиб ҳам ўтирмасдан ўзим кетардим. Чунки Бухородаги бувингни мазаси қочиб қолибди. Қўшнисини айтишига қараганда қон босими жуда тушиб кетганмиш. Кечаси билан бехуш ётиб, нуқул сени чақирибди. Сен аҳмоқ бўлса зарурми дейсан? — ўғлини койиб берди.
— Хўп, —Яхё дадаси билан бошқа тортишиб ўтирмасдан ўша куниёқ Бухорога учиб кетди.
— Унинг бу ҳолатида туғруққа дош бера олади деб ўйлайсанми? — бош шифокор анчадан буён Сарвинозни даволаётган шогирдига савол назари билан қаради, — у ўз соғлиғига умуман эътибор қаратмаяпти. Камига телбасифат бўлиб қолган бўлса.
— Мен ўз фикримни айтдим.
— Демак у ўзи туға олади, яна ундан соғлом бола туғилади, шунақами?
— Албатта, — шогирд ўз фикрида қатъий туриб олди. Устоз шифокор эса шогирдининг фикрини ўзгартириш учун ҳар хил фикрлар айтиб кўрди, хатто шогирдини урушиб ҳам берди. Лекин шогирд ўз фикрида қатъий тураверди.
— Баракалла, — сўнгида шогирдининг елкасига қоқиб қўяркан, — ҳар доим шундай бўл. Мен сен билан фахрланаман, — устозга шогирдининг фикрида қатъий тургани маъқул келди.
Шогирд шу кундан Сарвинозни қаттиқ назорат остида кузатиб, даволаб туғруққа тайёрлай бошлади. Унинг мақсади онани ҳам, болани ҳам ҳаётини сақлаб қолиш эди. Чунки Тоҳирнинг ўлимидан кейин Сарвиноз бутунлай ҳаётга бефарқ, хиссиз бўлиб қолганди.
— Онаси, онаси, — Яхёни кузатиб қайтган Ғайрат ака ховлиққанча уйига кириб келди, — Даврон оғирлашиб қолибди. Ҳозироқ касалхонага боришимиз керак.
— Мана ҳозир, — Хумора опа ҳам шошганча чиқиб эри билан касалхонага йўл олди. Минг ёмон бўлсин улар кўз очиб кўрган жуфти ҳалолининг жигарлари. Раҳматли овсини келин бўлиб тушганидан бошлаб, то Ғайрат акалар бошқа чиқиб кетишгунича Хумора опага кун бермаган бўлса ҳам, овсини иш билан банд бўлиб қолган пайтлари уларнинг фарзандларини урган, баъзан оч қолдирган бўлишига қарамай Хумора опа овсинини кечириб юборган. Хатто раҳматли қайнонасини йиллар давомида оз-оздан заҳарлаб келган бўлса ҳам эр-хотин иккаласи Холида опани кечирганди.
Холида опа кўкрак саратони билан курашиб, унинг барча оғриқ-у азобларига чидаб келаётганди, лекин ёлғиз ўғли Давроннинг телба бўлиб қолганини кўтара олмади. Даврон эсдан оғиб қолганидан бир ҳафта ўтиб омонатини топширди. Шунгача, то жони чиққунига қадар ҳаммадан қайта-қайта кечирим сўраб ётди. Ҳаммадан кўп раҳматли қайнонасидан сўради.
Яхё таксидан тушар экан, Моҳидил билан боғлиқ хотиралан кўз олдида жонланди.
— Тентаквой, — беихтиёр юзига табассум югурди. Ахир уни биринчи марта шу хонадонда кўрганди. У шуларни ўйлар экан, ҳамиша очиқ турадиган дарвозанинг бу сафар ёпиқлигига унча эътибор ҳам бермади. Келиб, дарвоза очиқ деган ҳаёл билан уни итарди, лекин дарвоза қулф эди, — нега қулф? Ахир бувим ҳамиша очиқ қўярдилар. Ёки аҳволлари чиндан ҳам оғирмикин? — шундай дея қўшнилардан сўраш учун энди ортига ўгирилганди ҳамки, дарвозани ичкаридан очилаётганини эшитиб ҳайрон бўлганча тўхтаб қараб турди. Мана ниҳоят қулфнинг шақирлаши тўхтаб, эшик очилди ва эшикни очган одамнинг кимлиги ҳам кўринди. Яхё эса кўзларига ишонмасдан ўша одамга тикилиб турарди, — Наҳотки.......
— Сссииизз? — дарвозани очган Моҳидил, уни ҳам тили айланмай қолди, — бу ерда....
— Ниҳоят, — Яхё уни бағрига босмоқчи бўлдию, лекин яхшигина билиниб қолган қорни бунга ҳалақит берди. Шунга қарамай Яхё бир иложини қилиб аёлини бағрига босди, — сени қанча қидирганимни биласанми? — негадир бу қучоқлаш Моҳидилга ёқмади. Яхёни ўзидан итараркан,
— Бунга шубҳам бор, — дарвозани очиқ қолдирганча ортига ўгирилиб кета бошлади.
— Моҳидил шошма, — Яхё уни ортидан келиб билагидан тутди, — тушунтириб беришимга имкон бер.
— Энди буни ҳеч қандай аҳамияти йўқ деб қўрқаман, — негадир унинг овози қалтираб чиқди.
— Йиғлаяпсанми? — Яхё унинг иягидан тутиб ўзига қаратаркан, — йиғлама, — кўз ёшларини артмоқчи эди, Моҳидил юзини юзини бурди, — Моҳииии, — Яхё унинг исмини бир олам соғинч ва меҳр билан талаффуз қилди. Бу Моҳидилга таъсир қилган бўлса ҳам билдирмасликка ҳаракат қилганча уни айланиб ўтганча ичкарига кириб кетаётганди, — бувим қани?
— Хоналарида, — Моҳидил жавоб бердию, тез-тез юрганча уй ичига кириб кетди. Яхё ҳам унинг ортидан ичкарига кираркан,
— Бувижон, — овоз берди.
— Ҳозир, — ичкаридан бувининг меҳрли овози эшитилди, — менинг болажоним келибдику, — чиқиши билан Яхёни бағрига босиб, юз-кўзидан ўпди, — ўзим чақирмаганча келмайсанам, — ёлғондакам гина қилгандек бўлди.
— Мана келдимку, — Яхё бувисига гапиргани билан кўзи билан Моҳидилни изларди. Худдики, у ҳозир уларнинг ёнига кириб келадигандек туюлаверарди.
— Ҳа келдинг, келдинг, — буви уни ичкарига таклиф қиларкан, — буёққа юрчи, сен қулоқсизни бир қулоғингни чўзиб қўймасам, жуда гап уқмас бўлиб кетаяпсан, — ўзи диванга ўтираркан, Яхёни ҳам ёнига ўтқазди, — Моҳидил қизим, бизга чой олиб кел, — эшик томонга қараб овоз берди. Сал ўтмай қўлида патнис билан Моҳидил кириб келдию, патнисдагиларни дастурхон устига қўйиб, яна чиқиб кетди.
— У анчадан бери шу ердами? — Яхё эшикдан кўз узмасдан сўради.
— Беш ойдан бери.
— У менинг рафиқам эканлигини....
— Бунисини кейин гаплашамиз, ҳозир сен билан бошқа мавзуда гаплашиб оламиз. Қани айтчи, нега бу қизни танлагансан?
— Бувижон мен....., — Яхё бошини қуйи солди.
— Олдиндан огоҳлантириб қўяй, мени алдашга урунма. Чунки мен ҳаммасини биламан. Фақат уларни ўзингдан эшитмоқчиман.
— Ҳаммасини билар экансиз, яна нимани ҳам айтишим мумкин? — Яхёнинг кўзи ҳали ҳам эшик тарафда эди.
— Сен хато қилгансан, — бувиси Яхёнинг қўллари уриб қўяркан, — биласан, опаларинг ва акангдан кўра сени бошқача яхши кўраман. Балки ёнимга тез-тез келиб турганинг учун ҳам меҳрим тушиб қолгандир, — буви синиққина жилмаяркан, — Моҳидил бу ерга келганида рафиқанг эканлигини айтмаган. Нуқул телефонига термулиб ўтирарди. Кейин билсам сен билан тушган расмларига термуларкан қизи тушмагур. Буни билгач ёнимга олиб гаплашдим. У ҳаммасини айтиб берди. Лекин мен ҳеч тушуна олмаяпман, сен нега шундай беғубор, содда қиздан фойдаланмоқчи бўлдинг? Унинг айби нима?
— Аслида уни Даврондан ҳимоя қилмоқчи эдим. Чунки Давронни Гулюзни бадном қилган.
— Гулюзинг энди ким бўлди? — буви ҳали у ҳақида эшитмагани боис ҳайрон бўлганча қаради.
— У......, — Яхё бироз каловланганча, — Гулюз менинг собиқ, тўғрироғи марҳум севгилим, — айни шу пайтда Моҳидил чойни кўтарганча эшик ёнига келиб қолганди. Яхёнинг гапларини эшитиб жойида тўхтади.
— Марҳум? — буви ҳали ҳам унинг гапларига тушунмасдан сўради.
— Ҳа марҳум. У билан унаштирилгандек. Дадам мени Тошкентга иш билан жўнатганида, вазиятдан фойдаланган Даврон уни бадном қилган ва у ўз жонига қасд қилган. Шу сабабли.....
— Энди тўхта, — буви унинг гапларини эшитгач ўзича мулоҳаза юритди, — биринчидан фақат Давронни айблашинг нотўғри. Тўғри Даврон ёшлигидан худбин қилиб тарбияланган. Лекин бу дегани фақат уни айблашинг керак дегани эмас болам. Қарс икки қўлдан чиқади деган гап бор. Ўша қиз қанчалик одобли, иболи, ҳаёли бўлган билмадиму, лекин унаштирилган бўла туриб бегона йигит билан етаклашиб юргани ҳеч бир мантиққа тўғри келмайди. Яна ўз жонига қасд қилганичи? Буни ҳеч нима билан оқлаб бўлмайди. Негаки, Аллоҳ берган жонни фақат ўзигина олишга қодир. Биз бандалар Аллоҳнинг омонатига хиёнат қила олмаймиз. Ўша севгилинг Аллоҳни танимайдиганлар хилидан экан. Таниганида биринчи навбатда сенга хиёнат қилмаган, ортингдан иш қилмаган бўлар эди.
— Лекин буви, у....
— Мен уни бутунлай қораламоқчи эмасман. Ўз фикримни айтдим холос. Бунинг учун Аллоҳимни ўзи кечирсин.
Сен эса ўғлим, — Яхёнинг пешонасини силаркан, — бу ҳам Аллоҳнинг бир ҳикмати дея олдингдаги аёлингни қадрлаб яшамоғинг керак. Ҳа демай фарзандли бўласизлар.
— Сиз ҳозир Аллоҳни таниш ҳақида гапирдингиз. Лекин Моҳидил ҳам Аллоҳни танирмикин? — негадир бувисининг Гулюз ҳақида айтган гаплари Яхёнинг ғашини келтирди.
— Ҳа боласи тушмагура, — унинг юзига енгилгина уриб қўяркан, — ҳалиям ҳақиқатни тан олгинг келмайдия. Моҳидилга келадиган бўлсам, уни ҳам Аллоҳни танийди дея олмайман. Чунки сендан берухсат уйдан чиқиб кетган. Динимизда эрнинг рухсатисиз остона хатлаб кўчага чиқмоқ, энг катта гуноҳлардан бири. Аммо, Моҳидил сенга хиёнат қилмади. Бор ҳақиқатни билса ҳам ёқа йиртиришиб жанжаллашмади. Дили қанчалик оғриганига қарамай, сени ранжитишни истамади.
— Ҳа шунинг учун бир сўз демай кетиб қолди, — Яхё энгса қотирди.
— Ҳа энгсаларингни сени, — буви унинг елкаларига уриб қўяркан, — Аллоҳ тақдиринга шундай қизни ёзибди. Сен ҳам тақдиринга кўниб, уни бахтли қилиш учун ёнида бўл.
— У буни хохлармикин? — Яхё эшик тарафга қараб қўйди.
— Хохлайди, ҳар бир аёл-қиз ёнида уни севувчи, ардоқловчи, суянадиган бир меҳрибони бўлишини хохлайди.
— Лекин у мендан хафа.
— Қани тур, — буви Яхёни ўрнидан туришга ундади, — чиқиб у билан гаплаш. Борини айт. У ҳаммасини билишга ҳақли.
— Хўп, — Яхё ўрнидан туриб эшик олдига келаркан, унинг қадамларини эшитган турган Моҳидилнинг юраги урушдан тўхтаб қолгандек эди. У кетишни ҳам, қолишни ҳам билмасдан тураркан, эшик очилиб Яхё чиқди. Бир зум нигоҳлар тўқнашиб, тиллар айланмай қолди.
— Мен ажрашмоқчиман, — Лобар узоқ ўйланишлардан кейин қабул қилган қарорини эрига айтди.
— Нима? — Шамшод унга ҳайрон бўлганча қаради, — Лобар нималар деяпсан?
— Бир-бирини севмаган икки инсон бир оила бўлиб яшаши қийин. Шунинг учун энг яхши йўл бу ажрашиш.
— Лекин ўғлимизчи?
— Амирхондан хавотир олманг. Уни ўзим катта қиламан.
— Бекорларни айтибсан, — Шамшод боя Лобар узатган қоғозларни олдию, йиртиб ташлади, — тўғри биз севишиб оила қурмадик. Лекин мен ажрашиш хохламайман, — унга яқин келиб белидан қўлини ўтқазаркан, — балки ҳаётимизни бошидан бошлармиз?
— Шамшод ака мен....
— Амирхонга ука ёки сингил олиб келиш ҳақида ўйлаб кўрсак ёмон бўлмасди, — Шамшод гапираркан секин аёлининг юзига яқинлашди.
— Шу шартмиди? — ойисининг қистови билан учрашувга кетаётган Жамол қўлидаги гулдастага душманига қарагандек қараб қўяркан, — ҳали у қиз бу гулга арзийдими йўқми? — Жамол келакелгунча норози кайфиятда келди. Олдиндан банд қилинган жойга келиб ўтирганда ҳам чеҳраси очилмади. — Бунча куттирмаса, — ҳар уч-тўрт дақиқадан соатига сабрсизлик билан қараб қўярди. Орадан ярим соатча вақт ўтиб ресторанга кириб келган қиз уни эътиборини тортди. Тиззадан тепада юпка кийиб олган бу қиз, ҳар икки қадамида юпкасини пастга туширишга ҳаракат қиларди, — ўзича иболи, — Жамолнинг бироз жаҳли чиқди, — кийишга кийиб, тағин пастга тортганичи? Бира тўласи ечиб юра қолмапти, шусиз ҳам шу тортиши бўлса сал туриб, ечилиб кетса ҳам ажабмас, — Жамол соатига қарашни ҳам унутиб ўша қизни кузата бошлади. Қиз ҳам буни сездими, ёки бошқа сабаб бўлибми у томонга кела бошлади.
— Ҳелло, — ўзига ярашмайдиган қилиб иршайди қиз.
— Ваалейкум ассалом, — Жамол энгса қотирганча алик оларкан, — хўш, хизмат?
— Адашмасам исмингиз Жамол? — қиз дадил бўлишга ҳаракат қилардию, лекин буни уддалай олмасди. Юпкасини тортишлари, ўзини ғалати тутишлари табиийки Жамолни диққатини тортмай қўймади.
— Ҳа адашмадинг, — сизлашни истамади.
— Мени исмим Шодия, — қиз қўлини узатди.
— Танишганимдан хурсандман дея олмайман, — Жамол қўлини узатиш нари турсин, ҳурмат юзасидан ўрнидан ҳам турмади, — истасанг ўтиришинг мумкин.
— Гапни қисқа қиламан, — қиз унинг қаршисига ўтириб, оёқларини чалиштирганча гавдасини орқага ташлаб ўтираркан, ўзини енгилтак қизлардек тутишга урунарди, — мен сизга турмушга чиқишни истамайман.
— Вой вўўўў, — Жамол қош учириб қўяркан, — менга бундай азобни раво кўрманг. Ахир мен сизни севиб қолганман. Сизсиз ҳаётимни маъноси йўқ. Кунларим тундан фарқ қилмай қолган. Сиздан илтимос менга турмушга чиқинг.....
Жамол гапираркан, Шодия унга гаранг одамдек қараб ўтирарди.
— Мободо шундай дейишимни кутмаяпсанми? — Жамол гапини охирида қошларини чимираркан, қизга жиркангандек қараб қўйишни унутмади.
— Йўқ, — унинг қарашлари қизнинг кўнглига оғир ботди, — мободо шундай деган тақдирингизда ҳам ҳеч ўйлаб ўтирмасдан рад қилган бўлардим. Чунки, — ўрнидан турар экан, — сиздан яхши турмуш ўртоқ чиқишига ишонмайман.
— Буни қараяаа, — Жамол масхара қилгандек кулиб қўяркан, — энди бошимни қайси тошларга урсам экан-а? Эй Худо, — афсуслангандек пешонасини силаб қўяркан, — энди нима қиламан? Ахир Шодияхон, — қизнинг исмига алоҳида урғу берганча, — менга ишонмаяпти. Мен энди қандай яшайман? Бу қандай кўргулик, қандай жазо? — Жамол ўзи ҳам тушунмаган, англамаган ҳолда қизнинг асабини бузишни жуда-жуда истарди.
— Аҳмоқ, — Шодия боядан буён уни масхара қилаётган Жамолга ўқрайиб қўйдию, ўгирилиб кета бошлади.
— Шошманг, — Жамол кулганча гапираркан, — сизга гул олиб келгандим.
— Гулингиз бошиздан қолсин, — Шодия қараб ҳам қўймасдан чиқиб кетди. Жамол эса ўзини кулгудан тўхтата олмасди.
— Тентак қиз, — кўз олдида ўзига ярашмаган макияжли Шодиянинг юзи тасвирланди, — сен мени қизиқтириб қўйдинг. Қани кўрайликчи, бу сохта „капалак” ортида аслида қандай фаришта яширинган экан? — деганча телефонини қўлига олиб ойига қўнғироқ қилди, — қиз менга маъқул.
— Аҳмоқ, тўнка, — Шодия юрушига ҳалақит қилаётган баланд пошнали оёқ кийимини ечиб қўлига оларкан, боягина устидан мазза қилиб кулган Жамолни „шириндан-шакар” сўзлар билан алқаб келарди, — ўзини ким деб ўйлайди бу эси паст, жинни? Аслида ўзим аҳмоқман, — хўрсинганча уст-бошига қараб қўяркан, — негаям бунақа кийимда келдим? Оддийгина бўлиб, унга борини борича айтганимда ҳам бўлардику. У ҳам ҳамма қатори одам, вазиятни тушунтирганимда тушунармиди? Ҳамма қатори одам? — Жамолни эслаши билан Шодиянинг юзига табассум югурди, — тўғри ҳамма қатори одам, лекин сал тентакроқ.
Шодия учрашувдан чиқиб тўғри дугонаси яшайдиган квартирага борди.
— Хўш, — дугонаси учрашув таассуротларини сўрай бошлади, — йигит нима деди? Уйланиш фикридан қайтдими?
— Билмадим, — ҳолсизгина ётоқ четига чўкаркан, — лекин қайтса жуда яхши бўларди. Акс ҳолда...., — кўзлари ёшланди.
— Йиғлама, — дугонаси уни бағрига босаркан, — ҳали ҳаммаси яхши бўлади.
— Ишқилиб шундай бўлсинда, — Шодия кўз ёшларини артаркан, — ҳеч йўқ бу йил ўқишга кирсам эди.
— Ин Шаа Аллоҳ кирасан гўзалим, — дугонаси унинг юзларидан ўпиб қўяркан, — сен буларни ўйлама. Бор диққатингни ўқишга қарат. Яқинда ҳужжат топшириш бошланади.
— Ҳужжат топширишга ёрдам бериб юборасан-а? — Шодиянинг кўзлари мўлтиради.
— Албатта, сен буёғини ўйлама.
— Энди кетишим керак, — Шодия ўрнидан туриб стул устида турган узунгина кўйлагини оларкан, — ойим ҳам кутиб қолгандир.
— Хўп, қўнғироқлашамиз, — Шодия кийимини алмаштириб, уёқ-буёғини тўғирлади. Кейин юзидаги макияжини ўчирдию, ўзининг пастгина оёқ кийимини кийиб уйига илдамлади.
— Мен келдим, — уйга кириши билан овоз берди.
— Келдингми? — қизини овозини эшитиши билан ойиси хурсанд ҳолда чиқиб келди, — сенга хушхабарим бор, — Шодия ойисининг юзига қараб ҳаммасини тушунгандек бўлдию, ичида нимадир узилгандек бўлди. — Сен йигитга маъқул келибсан. Эртадан кейин оқ ўрар, келаси ҳафта фотиҳа.
— Лекин ойииии.....
— Лекин-пекини йўқ, — боягина кулиб турган ойисининг қошлари чимирилди, — ҳа демай йигирма тўртга кирасан. Бу йигитни ҳам рад этсанг кимга тегмоқчисан? Билсанг, Жамол жуда яхши йигит. Кундузи чироқ ёқиб ҳам унақасини топа олмайсан.
— Ойи мен ўқимоқчиман ахир, — зорланди.
— Эринг ўқитса бемалол ўқийверасан. Ким сенга ўқима деди? Ана энди эринг нима деса шу бўлади.
— Ҳалитдан ўша тўнкадан менга эр ясаб олдингизми? — Шодия зарда қилганча хонасига кириб кетди. — Мен буни айнитиш учун ҳаракат қилсаму, бу аҳмоқ уйланаман дейдими? — қўлидаги сумкасини тарақлатганча жавон устига ташлади. Шу пайт телефонига хабар келганлигини билдириб телефон жаранг сочди. Шодия телефонни олиб қарадию, усиз ҳам таранг асаби баттар таранглашди:
„Уйинга яхши етиб олдингми оппоғой” хабар билан бирга 
шунақа стикер ҳам бор эди.
— Қочинг, — Моҳидил Яхёни итариб ўтиб кетмоқчи эди бўлмади. Яхё йўл бермади. — Мен сизга гапираяпман, — Моҳидил унга бир қараб қўйдию, кўзларини олиб қочди.
— Кўзларингни мендан бекитма, — Яхё уни иягидан тутиб ўзига қаратаркан, — уларни қанчалик соғинганимни....
— Балки етар? — Моҳидилнинг кўзлари ёшланди, — ўзингизни мени севадигандек кўрсатишдан чарчамадингизми?
— Балки туйғуларим чиндир?
— Бу ёлғон эканлигини иккаламиз ҳам жуда яхши биламиз. Инсон ҳаётида чин севги бир марта берилади. Сизнинг чин севгингиз қора тупроқ бағрида ётибди. Менга эса шунчаки мендан фойдаланиш учун уйлангансиз, — Моҳидил гапираркан кўз ёшлари юзини юварди.
— Шундай де? — негадир Яхёнинг қайсарлиги тутиб қолди, — чин севги бир марта берилади дегин? — Моҳидилнинг билагидан тутиб ўзига яқинроқ тортар экан, — унда сенинг чин севгинг қани? Қаерда у?
— Ўлган, — Моҳидил унинг кўзларига тик қараб турдию, — у энди йўқ, — деди. Ундан бундай жавоб кутмаган Яхёнинг қўллари бўшашди. Бундан фойдаланган Моҳидил хонасига кириб кетди.
— Бўлиши мумкин эмас, — Яхё ҳали ҳам аёлининг жавобини қабул қила олмаётганди, — наҳотки у мендан олдин бошқасини севган бўлса? Менга бўлган меҳрли боқишлари, муҳаббат тўла нигоҳлари наҳот ҳаммаси шунчаки бўлса? — Яхё шу саволларга жавоб топишга урунаркан, телефони ҳам жиринглаб қолди, — ало.
— Келинимни олиб тез ортга қайт. Давроннинг аҳволи оғирлашиб қолди. Тинмай сени сўраяпти, — салом-аликдан кейин Ғайрат ака тўғри мақсадга кўчиб қўя қолди.
— Менга деса ўлиб кецин, — Яхё унга нисбатан нафратини яшира олмади. Аслида яширишни ҳам истамади.
— Яхё, — Ғайрат ака бироз хафа бўлгандек бўлди, — нима бўлишидан қатъий назар у сенинг амакиваччанг бўлади. Қолаверса, докторларнинг айтишича бу охирги илтимоси бўлиши мумкин. Шундай экан, тезда ортга қайтинглар. Иложи бўлса бувингни ҳам ола кел.
— Хўп, — Яхё дадаси билан тортишишни истамади. Телефонни ўчиргач бувининг олдига кириб, вазиятни тушунтирди. Буви бошида кетишни истамади, лекин Яхё қўярда-қўймай кўндирди. — Мен Моҳидил билан ҳам гаплашай, иложини қила олсам бугуноқ Хоразмга учамиз, — деганча ўрнидан турди.
Моҳидил юзини ёстиққа босиб йиғлаб ётаркан, эшик тақиллагандек бўлди.
— Киринг, — бошини кўтариб кўз ёшларини артди.
— Сен билан гаплашиб олишимиз керак, — Яхё кириши билан бироз қўрс оҳангда гап бошлади.
— Яна ўша мавзу бўлса....
— Энди у мавзуни очмасак керак, — гап оҳангидан Яхёнинг жаҳли чиқиб турганини сезиш қийин эмасди. — Дадам қўнғироқ қилди. Тез Хоразмга қайтар эканмиз.
— Мен шу ерда қолмоқ.....
— Бекорларни айтибсан, — Яхёнинг овози бироз баландлади, — мен билан Хоразмга қайтасан. Бола туғилгунча кўз олдимда бўласан. Жа кетгинг келса бола туғилгач тўрт томонинг қибла.
— Сизни ёмон кўраман, — Моҳидил лаб бурганча ўрнидан турди.
— Мен ҳам сени яхши кўраман, — Яхё унинг пешонасидан ўпиб қўйдию чиқиб кетди.
Улар ўша куниёқ тунгги рейс билан Хоразмга учиб кетишди. Албатта, бувижон ҳам.
Шодия ота-онасидан қанчалик хафа бўлмасин, барибир қаршилик қила олмасди. Чунки қиз боланинг тақдири шу. Севса севдим дея олмайди, севмаса севмадим деб. Тўғри, Шодиянинг дарди севги эмас. У шифокор бўлишни истайди. Шу орзусига эришиш учун мана уч йилдирки тиббиёт академиясига ҳужжат топширади, лекин ҳар йили имтиҳондан ўта олмайди. Бу йил тўртинчи йили. Қизнинг ўзида ҳам ишонч унчалик юқори эмасу, лекин ҳар ҳолда чиқмаган жондан умид. Лекин бу сафар ота-онаси жуда қаттиқ қаршилик қилишди. Уни турмушга бериш ташвишига тушиб қолишди. Йил давомида келган совчиларни бир амаллаб қайтаркан Шодия бу сафаргисини ҳам қайтара оламан деб ўйлаганди, лекин йигит уйланаман деганни эшитиб тепа сочи тикка бўлди.
— Нега айнан мен? — кечки овқатдан кейин дастурхонни йиғиштираркан ўзига-ўзи савол берарди, — унга нима ёққан бўлиши мумкин? Ахир мен унинг ёнига енгилтак қиз сифатида боргандим. У эса қиз менга маъқул дебди. Ёки бирор нарсани режалаштирдимикан? — Шодия жавобсиз саволларни тинмай ўзига бераркан, бу ёқда телефонига хабар келди. Қўлини сочиққа артганча телефонни олиб, хабарни очаркан, — яна ўша телба, — хабарни қайта ўқиб телефонни жойига қўйиб қўйди.
Хабар қуйидагича эди:
„Оппоғой эртага узук танлагани борамиз. Ҳеч қандай баҳона ўтмайди. Ҳа яна бир кичик эслатма: «Капалакка ўхшаб чиқишни ҳаёлинга ҳам келтирма, акс ҳолда айб ўтирмайман».
Хайрли тун оппоғим, яхши дам ол”
— Оппоғиммиш, — Шодия энгса қотириб қўяркан, — энди бир ками сендан сўрашим қолувди нима кийишимни. Истаганимдек кийинаман. Хохласам яланғоч юраман, — Шодия асабийлашганча идишларни юваркан, эҳтиёцизлик қилиб битта тарелкани тушуриб юборди.
— Ҳа синдир. Энди бу уйдан кетаяпсанда, шунга ҳаммасини синдириб кетишинг керакку, — худди шуни кутиб тургандек ойиси ҳам кириб келиб қолди.
— Ойи мен, — Шодия синиқларни териб оларкан, — билмасдан.....
— Ҳаёлинг қаерда сен қизни? — супургини оларкан, — қўй тегма, бирор жойингни кесиб оласан, — ойиси синиқларни супуриб оларкан, — эртага куёв сен билан учрашмоқчи экан.
— Оббоооо, — қўлидаги синиқларни аҳлат идишига ташларкан, — шуни ўзимга айтса бўладию, — энгса қотирди. Аслида, Шодия бу гапларни ичида айтдим деб ўйлаганди, аммо, ўзи билмаган ҳолда овоз чиқариб айтиб қўйди.
— Ҳали айтиб ҳам қолар, — ойиси кулиб қўяркан, — бутун бир ҳаётингиз олдинда, ҳали улгурасан гаплашишга.
— Ойиииии, — Шодия бироз норози бўлганча гапирганига қарамасдан, уялганди ҳам.
Яхё бувиси ва Моҳидилни уйга ташлаб, ўзи касалхонага келди.
— Яхши етиб келдингларми? — дадаси ўғлини кўриши билан юзи ёришгандек бўлди, — келинни ҳам олиб келдингми?
— Ҳа. Бувим билан уйда қолди.
— Яхши қилибсан.
— Уни аҳволи яхшими? — негадир Давронни исмини айтишни ҳам истамади.
— Унчаликмас. Тез-тез хушини йўқотиб қўймоқда. Ўзига келиши билан фақат сени сўрайди. Нуқул мени кечир дейди. Менимча шунинг учун ҳам жони узилолмаяпти.
— Дада унақа деманг, — Яхё Давронни қанчалик ёмон кўрмасин, келинойисининг маракаларида бу дардни кўтара олмай чўкиб қолган амакисини кўриб, ҳеч йўқ шу тирик юрсин деганди, — у ўлмаслиги керак. Чунки амаким буни кўтара олмайди.
— Аллоҳнинг иродаси олдида биз бандалар ожизмиз ўғлим, — Ғайрат ака хўрсиниб қўяркан, — амакинг ҳам кун келиб кўникиб кетади деган умиддаман.
— Лекин бу осон эмас.
— Бироқ иложсизмиз, — шу пайт Даврон ётган палатага докторлар яна югургилаб қолишди. — Яна бошланди шекилли, — Ғайрат ака ҳам палата томонга юрди. Яхё ҳам дадасининг ортидан палатага кирди.
— Ке-лиш-шинг-ни бил-ган-дим, — уни кўриши билан Даврон хиррилаб гаплаганча қўлларини узатди. Яхё унинг қўлларини ушларкан, ундаги титроқни ҳис қилди, — мени кечир, — чуқур нафас олганча гапира бошлади, — эсимни таниганимдан буён сени ёмон кўрганман. Нуқул сенга панд беришни, сендан зўр бўлишни истардим, — ҳар гапини орасида чуқур нафас олиб чиқараркан, бор кучини гапиришга сарфлаётганини сезиш қийин эмасди. — Сенга панд бериш учун бир қизни бадном қилдим, умрига зомин бўлдим. Гулюз, — шу онда бўғила бошлади, — қўй-вор, — қизариб, кўкарганча томоғига ёпишиб турган нарсани олишга урунаётгандек чирана бошлади, — қўй-воооор, мммеен ун-дан кеч-чирим сўраш-шим кер-раак, — шундан кейин бироз жим бўлиб қолдию, яна гапира бошлади, — Гулюзни айблама. Уни мен, мен мажбур қилдим. Ниятимга етиш учун сувига дори қўшиб бердим. Кейин унга умид бериб, юрагини парчаладим. Мен, мен жуда ёмон одамман. Мен худбинман. Илтимос мени кечир, кечир......Ойижон, — Даврон бошини чап тарафга бурганча жилмайди, — мени ҳам ўзиз билан олиб кетасиз-а? — ёш боладек жовдираганча қўлини палата бурчагига узатди, — бувижон, — кўзларидан ёш оқа бошлади, — сизни жуда соғингандим. Чунки фақат сизгина мени беминнат яхши кўргансиз. Мени олиб кетинг, сиз билан кетай, — Даврон палата бурчагига термулганча шу гапларни айта-айта жон берди. Кўзлари очиқ кетди.
— Сени кечирдим, — Яхё унинг очиқ қолган кўзларини қўли билан ёпаркан, — бўғзига нимадир тиқилгандек бўлди.
Давроннинг маракалари ҳам маракалари ўтди. Ҳаёт давом этмоқда. Жавлон ака анчайин чўкиб қолганига қарамасдан кўниб яшамоқда.
— Нима қиляпсан? — боядан буён кўзгу олдида кийим алиштириб чиқиб ўзини томоша қилаётган Моҳидилга ҳайрон бўлганча қаради.
— Келаси ой акамни тўйи, шунга нима кийишни билмаяпман, — Моҳидил навбатдаги кўйлагини кийгани кириб кетиб, сал ўтмай қайтиб чиқди, — замогини илишга ёрдамлашворинг, — сочини ён томонга олганча Яхёнинг ёнига келди.
— Буни киймайсан, қорнинг жуда билиниб қоляпти, — Яхё қош чимирди.
— Нега жуда яхши турибдику, — кўзгудаги аксига қараркан, — бошқа кийимим йўқ, — лаб бурганча кийимини алиштиргани кириб кетди.
— Хўп, бошқа олиб бераман. Фақат бу кийимни киймасанг бўлди, — Яхё ортидан гапирди.
— Керакмас, — уйги кийимини кийиб чиққан Моҳидил бироз аразда эди, — бормайман тўйга.
— Тўғри қиласан, — Яхё охирги пайтларда аразчи бўлиб қолган аёли билан тортишишни истамади, — жимгина уйда ўтирасан. Тўйга ўзим бораман.
— Ҳоооо, — Моҳидил қошларини чимирганча қўлларини белига қўйди, — бекорларни айтибсиз. Мен бормасам сиз ҳам бормайсиз.
— Ўзи биттаю битта қайни акам бор. Куёв бўлиб тўйида хизматда турмасам уят бўлади, — Яхё кулиб юбормаслик учун лабини тишлаб турарди.
— Унда менам бораман. Сизни бир ўзизни тўйга жўнатиб бўлмайди. Ҳали бир ҳафтача олдин, қайсидир ўртоғингизни ўғлини бешик тўйига бориб, телефониз ҳали ҳам тинмайди.
— Бунга бешик тўйни нима алоқаси бор? — елка қисди.
— Жа борда, — Моҳидил жавон устида турган телефонни оларкан, — мана эшитинг, битта ойимча ёзибди, сизни қариндошимизни бешик тўйида кўрганимдан буён ҳаёлимдан чиқара олмаяпман. Алвасти, — Моҳидил асабийлашганча кейинги хабарни ўқиди, — балки бугун учрашиб, музқаймоқхўрлик қиларми?
— Моҳииии, — Яхё келиб телефонни олиб ётоқ устига ташлади, — сенга асабийлашиш мумкин эмас, — аёлини юзидан ўпиб, эркалаган бўлди. — Менга сендан бошқасини қизиғи йўқлигини наҳот ҳали ҳам тушуниб етмаган бўлсанг?
— Лекин хабарларчи? — лабини осганча сўради.
— Оббоо, яна хабарлар дейдия. Нима қилай? Рақамимни алиштирсам қутуламанми?
— Ростан алиштирасизми? — Моҳидилнинг юзи ёришди.
— Ҳа, эртагаёқ алиштириб келаман, — Яхё асабийлашганча пешонасини силаркан, — ўтган бир ярим ойдан бери нақ ўн беш марта рақам алиштирдим ўзиям. Эй Аллоҳим сабр бер.
— Сизни севаман, — Моҳидил жилмайганча эрининг юзидан ўпиб қўйдию, чиқиб кетди.
— Ҳееее сени ўша севгингни, — Яхё тишини-тишига қўйганча гапириб қолди.
— Паспортингни бер? — усиз ҳам дугонасиникига шошаётган Шодия тушунмасдан Жамолга қаради.
— Нега?
— Бер дегандан кейин бер, гапни кўпайтирмасдан.
— Жамол ака мен....., — Шодия унаштирилган бўлишларига қарамасдан ҳали ҳам ўқишни исташи ҳақида айта олмаганди.
— Қани бўла қол, — Жамол қўлини узатди.
— Ҳозир, — Шодия сумкасидан паспортини олиб узатаркан, — қачон қайтиб берасиз?
— Тўйдан кейин, — Жамол паспортни чўнтагига соларкан, — айланамизми?
— Хўп, — Шодия иложсиз рози бўлди. Энди бошқа иложи ҳам йўқ эдида. Чунки паспорциз ҳужжат топшира олмайди. Ҳужжат топшириш эса эртага тугайди. Энди нима қилади, буни билмайди.
Музқаймоқ егани киришганида ҳам ҳаёл сурганча узукини ўйнаб ўтирди.
— Тинчликми? — Жамол боядан бери узукини ўйнаётган қизнинг ҳолатига тушунмасдан сўради, — ёки ҳалиям бу узук ёқмаяпти? — узукка ишора қилди.
— Йўқ, — Шодия тўғирланиб ўтириб оларкан, — нега ёқмасин? Ахир буни биргаликда танлаганмизку, — жилмайишга урунди.
— Ҳа энди ўша куни битта узук учун роса тўполон қилганингга, ҳалиям мен танлаб берган узук ёқмаса керак деб ўйладимда.
— Ўша куни атай қилгандим деб айтгандимку, — Шодиянинг икки юзи дув қизарди, — аслида бу узукни бир кўришда ёқтириб қолгандим.
— Меничи? — қош учирди.
Давоми бор.
#тасодифдил
— Бугуноқ Бухорога жўнашинг керак, — кечки пайт уйга ховлиқиб кириб келган Ғайрат ака ўғлини қисташтирди.
— Шу зарурми? — негадир Яхёнинг кетгиси келмади. Негаки, у кетганидан Моҳидил Хоразмда кўриниш берадигандек туюларди.
— Гапни кўпайтирмасдан йўлга туш, — Ғайрат аканинг қошлари чимирилди, — бу ерда бу аҳвол бўлмаганда сенга айтиб ҳам ўтирмасдан ўзим кетардим. Чунки Бухородаги бувингни мазаси қочиб қолибди. Қўшнисини айтишига қараганда қон босими жуда тушиб кетганмиш. Кечаси билан бехуш ётиб, нуқул сени чақирибди. Сен аҳмоқ бўлса зарурми дейсан? — ўғлини койиб берди.
— Хўп, —Яхё дадаси билан бошқа тортишиб ўтирмасдан ўша куниёқ Бухорога учиб кетди.
— Унинг бу ҳолатида туғруққа дош бера олади деб ўйлайсанми? — бош шифокор анчадан буён Сарвинозни даволаётган шогирдига савол назари билан қаради, — у ўз соғлиғига умуман эътибор қаратмаяпти. Камига телбасифат бўлиб қолган бўлса.
— Мен ўз фикримни айтдим.
— Демак у ўзи туға олади, яна ундан соғлом бола туғилади, шунақами?
— Албатта, — шогирд ўз фикрида қатъий туриб олди. Устоз шифокор эса шогирдининг фикрини ўзгартириш учун ҳар хил фикрлар айтиб кўрди, хатто шогирдини урушиб ҳам берди. Лекин шогирд ўз фикрида қатъий тураверди.
— Баракалла, — сўнгида шогирдининг елкасига қоқиб қўяркан, — ҳар доим шундай бўл. Мен сен билан фахрланаман, — устозга шогирдининг фикрида қатъий тургани маъқул келди.
Шогирд шу кундан Сарвинозни қаттиқ назорат остида кузатиб, даволаб туғруққа тайёрлай бошлади. Унинг мақсади онани ҳам, болани ҳам ҳаётини сақлаб қолиш эди. Чунки Тоҳирнинг ўлимидан кейин Сарвиноз бутунлай ҳаётга бефарқ, хиссиз бўлиб қолганди.
— Онаси, онаси, — Яхёни кузатиб қайтган Ғайрат ака ховлиққанча уйига кириб келди, — Даврон оғирлашиб қолибди. Ҳозироқ касалхонага боришимиз керак.
— Мана ҳозир, — Хумора опа ҳам шошганча чиқиб эри билан касалхонага йўл олди. Минг ёмон бўлсин улар кўз очиб кўрган жуфти ҳалолининг жигарлари. Раҳматли овсини келин бўлиб тушганидан бошлаб, то Ғайрат акалар бошқа чиқиб кетишгунича Хумора опага кун бермаган бўлса ҳам, овсини иш билан банд бўлиб қолган пайтлари уларнинг фарзандларини урган, баъзан оч қолдирган бўлишига қарамай Хумора опа овсинини кечириб юборган. Хатто раҳматли қайнонасини йиллар давомида оз-оздан заҳарлаб келган бўлса ҳам эр-хотин иккаласи Холида опани кечирганди.
Холида опа кўкрак саратони билан курашиб, унинг барча оғриқ-у азобларига чидаб келаётганди, лекин ёлғиз ўғли Давроннинг телба бўлиб қолганини кўтара олмади. Даврон эсдан оғиб қолганидан бир ҳафта ўтиб омонатини топширди. Шунгача, то жони чиққунига қадар ҳаммадан қайта-қайта кечирим сўраб ётди. Ҳаммадан кўп раҳматли қайнонасидан сўради.
Яхё таксидан тушар экан, Моҳидил билан боғлиқ хотиралан кўз олдида жонланди.
— Тентаквой, — беихтиёр юзига табассум югурди. Ахир уни биринчи марта шу хонадонда кўрганди. У шуларни ўйлар экан, ҳамиша очиқ турадиган дарвозанинг бу сафар ёпиқлигига унча эътибор ҳам бермади. Келиб, дарвоза очиқ деган ҳаёл билан уни итарди, лекин дарвоза қулф эди, — нега қулф? Ахир бувим ҳамиша очиқ қўярдилар. Ёки аҳволлари чиндан ҳам оғирмикин? — шундай дея қўшнилардан сўраш учун энди ортига ўгирилганди ҳамки, дарвозани ичкаридан очилаётганини эшитиб ҳайрон бўлганча тўхтаб қараб турди. Мана ниҳоят қулфнинг шақирлаши тўхтаб, эшик очилди ва эшикни очган одамнинг кимлиги ҳам кўринди. Яхё эса кўзларига ишонмасдан ўша одамга тикилиб турарди, — Наҳотки.......
— Сссииизз? — дарвозани очган Моҳидил, уни ҳам тили айланмай қолди, — бу ерда....
— Ниҳоят, — Яхё уни бағрига босмоқчи бўлдию, лекин яхшигина билиниб қолган қорни бунга ҳалақит берди. Шунга қарамай Яхё бир иложини қилиб аёлини бағрига босди, — сени қанча қидирганимни биласанми? — негадир бу қучоқлаш Моҳидилга ёқмади. Яхёни ўзидан итараркан,
— Бунга шубҳам бор, — дарвозани очиқ қолдирганча ортига ўгирилиб кета бошлади.
— Моҳидил шошма, — Яхё уни ортидан келиб билагидан тутди, — тушунтириб беришимга имкон бер.
— Энди буни ҳеч қандай аҳамияти йўқ деб қўрқаман, — негадир унинг овози қалтираб чиқди.
— Йиғлаяпсанми? — Яхё унинг иягидан тутиб ўзига қаратаркан, — йиғлама, — кўз ёшларини артмоқчи эди, Моҳидил юзини юзини бурди, — Моҳииии, — Яхё унинг исмини бир олам соғинч ва меҳр билан талаффуз қилди. Бу Моҳидилга таъсир қилган бўлса ҳам билдирмасликка ҳаракат қилганча уни айланиб ўтганча ичкарига кириб кетаётганди, — бувим қани?
— Хоналарида, — Моҳидил жавоб бердию, тез-тез юрганча уй ичига кириб кетди. Яхё ҳам унинг ортидан ичкарига кираркан,
— Бувижон, — овоз берди.
— Ҳозир, — ичкаридан бувининг меҳрли овози эшитилди, — менинг болажоним келибдику, — чиқиши билан Яхёни бағрига босиб, юз-кўзидан ўпди, — ўзим чақирмаганча келмайсанам, — ёлғондакам гина қилгандек бўлди.
— Мана келдимку, — Яхё бувисига гапиргани билан кўзи билан Моҳидилни изларди. Худдики, у ҳозир уларнинг ёнига кириб келадигандек туюлаверарди.
— Ҳа келдинг, келдинг, — буви уни ичкарига таклиф қиларкан, — буёққа юрчи, сен қулоқсизни бир қулоғингни чўзиб қўймасам, жуда гап уқмас бўлиб кетаяпсан, — ўзи диванга ўтираркан, Яхёни ҳам ёнига ўтқазди, — Моҳидил қизим, бизга чой олиб кел, — эшик томонга қараб овоз берди. Сал ўтмай қўлида патнис билан Моҳидил кириб келдию, патнисдагиларни дастурхон устига қўйиб, яна чиқиб кетди.
— У анчадан бери шу ердами? — Яхё эшикдан кўз узмасдан сўради.
— Беш ойдан бери.
— У менинг рафиқам эканлигини....
— Бунисини кейин гаплашамиз, ҳозир сен билан бошқа мавзуда гаплашиб оламиз. Қани айтчи, нега бу қизни танлагансан?
— Бувижон мен....., — Яхё бошини қуйи солди.
— Олдиндан огоҳлантириб қўяй, мени алдашга урунма. Чунки мен ҳаммасини биламан. Фақат уларни ўзингдан эшитмоқчиман.
— Ҳаммасини билар экансиз, яна нимани ҳам айтишим мумкин? — Яхёнинг кўзи ҳали ҳам эшик тарафда эди.
— Сен хато қилгансан, — бувиси Яхёнинг қўллари уриб қўяркан, — биласан, опаларинг ва акангдан кўра сени бошқача яхши кўраман. Балки ёнимга тез-тез келиб турганинг учун ҳам меҳрим тушиб қолгандир, — буви синиққина жилмаяркан, — Моҳидил бу ерга келганида рафиқанг эканлигини айтмаган. Нуқул телефонига термулиб ўтирарди. Кейин билсам сен билан тушган расмларига термуларкан қизи тушмагур. Буни билгач ёнимга олиб гаплашдим. У ҳаммасини айтиб берди. Лекин мен ҳеч тушуна олмаяпман, сен нега шундай беғубор, содда қиздан фойдаланмоқчи бўлдинг? Унинг айби нима?
— Аслида уни Даврондан ҳимоя қилмоқчи эдим. Чунки Давронни Гулюзни бадном қилган.
— Гулюзинг энди ким бўлди? — буви ҳали у ҳақида эшитмагани боис ҳайрон бўлганча қаради.
— У......, — Яхё бироз каловланганча, — Гулюз менинг собиқ, тўғрироғи марҳум севгилим, — айни шу пайтда Моҳидил чойни кўтарганча эшик ёнига келиб қолганди. Яхёнинг гапларини эшитиб жойида тўхтади.
— Марҳум? — буви ҳали ҳам унинг гапларига тушунмасдан сўради.
— Ҳа марҳум. У билан унаштирилгандек. Дадам мени Тошкентга иш билан жўнатганида, вазиятдан фойдаланган Даврон уни бадном қилган ва у ўз жонига қасд қилган. Шу сабабли.....
— Энди тўхта, — буви унинг гапларини эшитгач ўзича мулоҳаза юритди, — биринчидан фақат Давронни айблашинг нотўғри. Тўғри Даврон ёшлигидан худбин қилиб тарбияланган. Лекин бу дегани фақат уни айблашинг керак дегани эмас болам. Қарс икки қўлдан чиқади деган гап бор. Ўша қиз қанчалик одобли, иболи, ҳаёли бўлган билмадиму, лекин унаштирилган бўла туриб бегона йигит билан етаклашиб юргани ҳеч бир мантиққа тўғри келмайди. Яна ўз жонига қасд қилганичи? Буни ҳеч нима билан оқлаб бўлмайди. Негаки, Аллоҳ берган жонни фақат ўзигина олишга қодир. Биз бандалар Аллоҳнинг омонатига хиёнат қила олмаймиз. Ўша севгилинг Аллоҳни танимайдиганлар хилидан экан. Таниганида биринчи навбатда сенга хиёнат қилмаган, ортингдан иш қилмаган бўлар эди.
— Лекин буви, у....
— Мен уни бутунлай қораламоқчи эмасман. Ўз фикримни айтдим холос. Бунинг учун Аллоҳимни ўзи кечирсин.
Сен эса ўғлим, — Яхёнинг пешонасини силаркан, — бу ҳам Аллоҳнинг бир ҳикмати дея олдингдаги аёлингни қадрлаб яшамоғинг керак. Ҳа демай фарзандли бўласизлар.
— Сиз ҳозир Аллоҳни таниш ҳақида гапирдингиз. Лекин Моҳидил ҳам Аллоҳни танирмикин? — негадир бувисининг Гулюз ҳақида айтган гаплари Яхёнинг ғашини келтирди.
— Ҳа боласи тушмагура, — унинг юзига енгилгина уриб қўяркан, — ҳалиям ҳақиқатни тан олгинг келмайдия. Моҳидилга келадиган бўлсам, уни ҳам Аллоҳни танийди дея олмайман. Чунки сендан берухсат уйдан чиқиб кетган. Динимизда эрнинг рухсатисиз остона хатлаб кўчага чиқмоқ, энг катта гуноҳлардан бири. Аммо, Моҳидил сенга хиёнат қилмади. Бор ҳақиқатни билса ҳам ёқа йиртиришиб жанжаллашмади. Дили қанчалик оғриганига қарамай, сени ранжитишни истамади.
— Ҳа шунинг учун бир сўз демай кетиб қолди, — Яхё энгса қотирди.
— Ҳа энгсаларингни сени, — буви унинг елкаларига уриб қўяркан, — Аллоҳ тақдиринга шундай қизни ёзибди. Сен ҳам тақдиринга кўниб, уни бахтли қилиш учун ёнида бўл.
— У буни хохлармикин? — Яхё эшик тарафга қараб қўйди.
— Хохлайди, ҳар бир аёл-қиз ёнида уни севувчи, ардоқловчи, суянадиган бир меҳрибони бўлишини хохлайди.
— Лекин у мендан хафа.
— Қани тур, — буви Яхёни ўрнидан туришга ундади, — чиқиб у билан гаплаш. Борини айт. У ҳаммасини билишга ҳақли.
— Хўп, — Яхё ўрнидан туриб эшик олдига келаркан, унинг қадамларини эшитган турган Моҳидилнинг юраги урушдан тўхтаб қолгандек эди. У кетишни ҳам, қолишни ҳам билмасдан тураркан, эшик очилиб Яхё чиқди. Бир зум нигоҳлар тўқнашиб, тиллар айланмай қолди.
— Мен ажрашмоқчиман, — Лобар узоқ ўйланишлардан кейин қабул қилган қарорини эрига айтди.
— Нима? — Шамшод унга ҳайрон бўлганча қаради, — Лобар нималар деяпсан?
— Бир-бирини севмаган икки инсон бир оила бўлиб яшаши қийин. Шунинг учун энг яхши йўл бу ажрашиш.
— Лекин ўғлимизчи?
— Амирхондан хавотир олманг. Уни ўзим катта қиламан.
— Бекорларни айтибсан, — Шамшод боя Лобар узатган қоғозларни олдию, йиртиб ташлади, — тўғри биз севишиб оила қурмадик. Лекин мен ажрашиш хохламайман, — унга яқин келиб белидан қўлини ўтқазаркан, — балки ҳаётимизни бошидан бошлармиз?
— Шамшод ака мен....
— Амирхонга ука ёки сингил олиб келиш ҳақида ўйлаб кўрсак ёмон бўлмасди, — Шамшод гапираркан секин аёлининг юзига яқинлашди.
— Шу шартмиди? — ойисининг қистови билан учрашувга кетаётган Жамол қўлидаги гулдастага душманига қарагандек қараб қўяркан, — ҳали у қиз бу гулга арзийдими йўқми? — Жамол келакелгунча норози кайфиятда келди. Олдиндан банд қилинган жойга келиб ўтирганда ҳам чеҳраси очилмади. — Бунча куттирмаса, — ҳар уч-тўрт дақиқадан соатига сабрсизлик билан қараб қўярди. Орадан ярим соатча вақт ўтиб ресторанга кириб келган қиз уни эътиборини тортди. Тиззадан тепада юпка кийиб олган бу қиз, ҳар икки қадамида юпкасини пастга туширишга ҳаракат қиларди, — ўзича иболи, — Жамолнинг бироз жаҳли чиқди, — кийишга кийиб, тағин пастга тортганичи? Бира тўласи ечиб юра қолмапти, шусиз ҳам шу тортиши бўлса сал туриб, ечилиб кетса ҳам ажабмас, — Жамол соатига қарашни ҳам унутиб ўша қизни кузата бошлади. Қиз ҳам буни сездими, ёки бошқа сабаб бўлибми у томонга кела бошлади.
— Ҳелло, — ўзига ярашмайдиган қилиб иршайди қиз.
— Ваалейкум ассалом, — Жамол энгса қотирганча алик оларкан, — хўш, хизмат?
— Адашмасам исмингиз Жамол? — қиз дадил бўлишга ҳаракат қилардию, лекин буни уддалай олмасди. Юпкасини тортишлари, ўзини ғалати тутишлари табиийки Жамолни диққатини тортмай қўймади.
— Ҳа адашмадинг, — сизлашни истамади.
— Мени исмим Шодия, — қиз қўлини узатди.
— Танишганимдан хурсандман дея олмайман, — Жамол қўлини узатиш нари турсин, ҳурмат юзасидан ўрнидан ҳам турмади, — истасанг ўтиришинг мумкин.
— Гапни қисқа қиламан, — қиз унинг қаршисига ўтириб, оёқларини чалиштирганча гавдасини орқага ташлаб ўтираркан, ўзини енгилтак қизлардек тутишга урунарди, — мен сизга турмушга чиқишни истамайман.
— Вой вўўўў, — Жамол қош учириб қўяркан, — менга бундай азобни раво кўрманг. Ахир мен сизни севиб қолганман. Сизсиз ҳаётимни маъноси йўқ. Кунларим тундан фарқ қилмай қолган. Сиздан илтимос менга турмушга чиқинг.....
Жамол гапираркан, Шодия унга гаранг одамдек қараб ўтирарди.
— Мободо шундай дейишимни кутмаяпсанми? — Жамол гапини охирида қошларини чимираркан, қизга жиркангандек қараб қўйишни унутмади.
— Йўқ, — унинг қарашлари қизнинг кўнглига оғир ботди, — мободо шундай деган тақдирингизда ҳам ҳеч ўйлаб ўтирмасдан рад қилган бўлардим. Чунки, — ўрнидан турар экан, — сиздан яхши турмуш ўртоқ чиқишига ишонмайман.
— Буни қараяаа, — Жамол масхара қилгандек кулиб қўяркан, — энди бошимни қайси тошларга урсам экан-а? Эй Худо, — афсуслангандек пешонасини силаб қўяркан, — энди нима қиламан? Ахир Шодияхон, — қизнинг исмига алоҳида урғу берганча, — менга ишонмаяпти. Мен энди қандай яшайман? Бу қандай кўргулик, қандай жазо? — Жамол ўзи ҳам тушунмаган, англамаган ҳолда қизнинг асабини бузишни жуда-жуда истарди.
— Аҳмоқ, — Шодия боядан буён уни масхара қилаётган Жамолга ўқрайиб қўйдию, ўгирилиб кета бошлади.
— Шошманг, — Жамол кулганча гапираркан, — сизга гул олиб келгандим.
— Гулингиз бошиздан қолсин, — Шодия қараб ҳам қўймасдан чиқиб кетди. Жамол эса ўзини кулгудан тўхтата олмасди.
— Тентак қиз, — кўз олдида ўзига ярашмаган макияжли Шодиянинг юзи тасвирланди, — сен мени қизиқтириб қўйдинг. Қани кўрайликчи, бу сохта „капалак” ортида аслида қандай фаришта яширинган экан? — деганча телефонини қўлига олиб ойига қўнғироқ қилди, — қиз менга маъқул.
— Аҳмоқ, тўнка, — Шодия юрушига ҳалақит қилаётган баланд пошнали оёқ кийимини ечиб қўлига оларкан, боягина устидан мазза қилиб кулган Жамолни „шириндан-шакар” сўзлар билан алқаб келарди, — ўзини ким деб ўйлайди бу эси паст, жинни? Аслида ўзим аҳмоқман, — хўрсинганча уст-бошига қараб қўяркан, — негаям бунақа кийимда келдим? Оддийгина бўлиб, унга борини борича айтганимда ҳам бўлардику. У ҳам ҳамма қатори одам, вазиятни тушунтирганимда тушунармиди? Ҳамма қатори одам? — Жамолни эслаши билан Шодиянинг юзига табассум югурди, — тўғри ҳамма қатори одам, лекин сал тентакроқ.
Шодия учрашувдан чиқиб тўғри дугонаси яшайдиган квартирага борди.
— Хўш, — дугонаси учрашув таассуротларини сўрай бошлади, — йигит нима деди? Уйланиш фикридан қайтдими?
— Билмадим, — ҳолсизгина ётоқ четига чўкаркан, — лекин қайтса жуда яхши бўларди. Акс ҳолда...., — кўзлари ёшланди.
— Йиғлама, — дугонаси уни бағрига босаркан, — ҳали ҳаммаси яхши бўлади.
— Ишқилиб шундай бўлсинда, — Шодия кўз ёшларини артаркан, — ҳеч йўқ бу йил ўқишга кирсам эди.
— Ин Шаа Аллоҳ кирасан гўзалим, — дугонаси унинг юзларидан ўпиб қўяркан, — сен буларни ўйлама. Бор диққатингни ўқишга қарат. Яқинда ҳужжат топшириш бошланади.
— Ҳужжат топширишга ёрдам бериб юборасан-а? — Шодиянинг кўзлари мўлтиради.
— Албатта, сен буёғини ўйлама.
— Энди кетишим керак, — Шодия ўрнидан туриб стул устида турган узунгина кўйлагини оларкан, — ойим ҳам кутиб қолгандир.
— Хўп, қўнғироқлашамиз, — Шодия кийимини алмаштириб, уёқ-буёғини тўғирлади. Кейин юзидаги макияжини ўчирдию, ўзининг пастгина оёқ кийимини кийиб уйига илдамлади.
— Мен келдим, — уйга кириши билан овоз берди.
— Келдингми? — қизини овозини эшитиши билан ойиси хурсанд ҳолда чиқиб келди, — сенга хушхабарим бор, — Шодия ойисининг юзига қараб ҳаммасини тушунгандек бўлдию, ичида нимадир узилгандек бўлди. — Сен йигитга маъқул келибсан. Эртадан кейин оқ ўрар, келаси ҳафта фотиҳа.
— Лекин ойииии.....
— Лекин-пекини йўқ, — боягина кулиб турган ойисининг қошлари чимирилди, — ҳа демай йигирма тўртга кирасан. Бу йигитни ҳам рад этсанг кимга тегмоқчисан? Билсанг, Жамол жуда яхши йигит. Кундузи чироқ ёқиб ҳам унақасини топа олмайсан.
— Ойи мен ўқимоқчиман ахир, — зорланди.
— Эринг ўқитса бемалол ўқийверасан. Ким сенга ўқима деди? Ана энди эринг нима деса шу бўлади.
— Ҳалитдан ўша тўнкадан менга эр ясаб олдингизми? — Шодия зарда қилганча хонасига кириб кетди. — Мен буни айнитиш учун ҳаракат қилсаму, бу аҳмоқ уйланаман дейдими? — қўлидаги сумкасини тарақлатганча жавон устига ташлади. Шу пайт телефонига хабар келганлигини билдириб телефон жаранг сочди. Шодия телефонни олиб қарадию, усиз ҳам таранг асаби баттар таранглашди:
„Уйинга яхши етиб олдингми оппоғой” хабар билан бирга шунақа стикер ҳам бор эди.
— Қочинг, — Моҳидил Яхёни итариб ўтиб кетмоқчи эди бўлмади. Яхё йўл бермади. — Мен сизга гапираяпман, — Моҳидил унга бир қараб қўйдию, кўзларини олиб қочди.
— Кўзларингни мендан бекитма, — Яхё уни иягидан тутиб ўзига қаратаркан, — уларни қанчалик соғинганимни....
— Балки етар? — Моҳидилнинг кўзлари ёшланди, — ўзингизни мени севадигандек кўрсатишдан чарчамадингизми?
— Балки туйғуларим чиндир?
— Бу ёлғон эканлигини иккаламиз ҳам жуда яхши биламиз. Инсон ҳаётида чин севги бир марта берилади. Сизнинг чин севгингиз қора тупроқ бағрида ётибди. Менга эса шунчаки мендан фойдаланиш учун уйлангансиз, — Моҳидил гапираркан кўз ёшлари юзини юварди.
— Шундай де? — негадир Яхёнинг қайсарлиги тутиб қолди, — чин севги бир марта берилади дегин? — Моҳидилнинг билагидан тутиб ўзига яқинроқ тортар экан, — унда сенинг чин севгинг қани? Қаерда у?
— Ўлган, — Моҳидил унинг кўзларига тик қараб турдию, — у энди йўқ, — деди. Ундан бундай жавоб кутмаган Яхёнинг қўллари бўшашди. Бундан фойдаланган Моҳидил хонасига кириб кетди.
— Бўлиши мумкин эмас, — Яхё ҳали ҳам аёлининг жавобини қабул қила олмаётганди, — наҳотки у мендан олдин бошқасини севган бўлса? Менга бўлган меҳрли боқишлари, муҳаббат тўла нигоҳлари наҳот ҳаммаси шунчаки бўлса? — Яхё шу саволларга жавоб топишга урунаркан, телефони ҳам жиринглаб қолди, — ало.
— Келинимни олиб тез ортга қайт. Давроннинг аҳволи оғирлашиб қолди. Тинмай сени сўраяпти, — салом-аликдан кейин Ғайрат ака тўғри мақсадга кўчиб қўя қолди.
— Менга деса ўлиб кецин, — Яхё унга нисбатан нафратини яшира олмади. Аслида яширишни ҳам истамади.
— Яхё, — Ғайрат ака бироз хафа бўлгандек бўлди, — нима бўлишидан қатъий назар у сенинг амакиваччанг бўлади. Қолаверса, докторларнинг айтишича бу охирги илтимоси бўлиши мумкин. Шундай экан, тезда ортга қайтинглар. Иложи бўлса бувингни ҳам ола кел.
— Хўп, — Яхё дадаси билан тортишишни истамади. Телефонни ўчиргач бувининг олдига кириб, вазиятни тушунтирди. Буви бошида кетишни истамади, лекин Яхё қўярда-қўймай кўндирди. — Мен Моҳидил билан ҳам гаплашай, иложини қила олсам бугуноқ Хоразмга учамиз, — деганча ўрнидан турди.
Моҳидил юзини ёстиққа босиб йиғлаб ётаркан, эшик тақиллагандек бўлди.
— Киринг, — бошини кўтариб кўз ёшларини артди.
— Сен билан гаплашиб олишимиз керак, — Яхё кириши билан бироз қўрс оҳангда гап бошлади.
— Яна ўша мавзу бўлса....
— Энди у мавзуни очмасак керак, — гап оҳангидан Яхёнинг жаҳли чиқиб турганини сезиш қийин эмасди. — Дадам қўнғироқ қилди. Тез Хоразмга қайтар эканмиз.
— Мен шу ерда қолмоқ.....
— Бекорларни айтибсан, — Яхёнинг овози бироз баландлади, — мен билан Хоразмга қайтасан. Бола туғилгунча кўз олдимда бўласан. Жа кетгинг келса бола туғилгач тўрт томонинг қибла.
— Сизни ёмон кўраман, — Моҳидил лаб бурганча ўрнидан турди.
— Мен ҳам сени яхши кўраман, — Яхё унинг пешонасидан ўпиб қўйдию чиқиб кетди.
Улар ўша куниёқ тунгги рейс билан Хоразмга учиб кетишди. Албатта, бувижон ҳам.
Шодия ота-онасидан қанчалик хафа бўлмасин, барибир қаршилик қила олмасди. Чунки қиз боланинг тақдири шу. Севса севдим дея олмайди, севмаса севмадим деб. Тўғри, Шодиянинг дарди севги эмас. У шифокор бўлишни истайди. Шу орзусига эришиш учун мана уч йилдирки тиббиёт академиясига ҳужжат топширади, лекин ҳар йили имтиҳондан ўта олмайди. Бу йил тўртинчи йили. Қизнинг ўзида ҳам ишонч унчалик юқори эмасу, лекин ҳар ҳолда чиқмаган жондан умид. Лекин бу сафар ота-онаси жуда қаттиқ қаршилик қилишди. Уни турмушга бериш ташвишига тушиб қолишди. Йил давомида келган совчиларни бир амаллаб қайтаркан Шодия бу сафаргисини ҳам қайтара оламан деб ўйлаганди, лекин йигит уйланаман деганни эшитиб тепа сочи тикка бўлди.
— Нега айнан мен? — кечки овқатдан кейин дастурхонни йиғиштираркан ўзига-ўзи савол берарди, — унга нима ёққан бўлиши мумкин? Ахир мен унинг ёнига енгилтак қиз сифатида боргандим. У эса қиз менга маъқул дебди. Ёки бирор нарсани режалаштирдимикан? — Шодия жавобсиз саволларни тинмай ўзига бераркан, бу ёқда телефонига хабар келди. Қўлини сочиққа артганча телефонни олиб, хабарни очаркан, — яна ўша телба, — хабарни қайта ўқиб телефонни жойига қўйиб қўйди.
Хабар қуйидагича эди:
„Оппоғой эртага узук танлагани борамиз. Ҳеч қандай баҳона ўтмайди. Ҳа яна бир кичик эслатма: «Капалакка ўхшаб чиқишни ҳаёлинга ҳам келтирма, акс ҳолда айб ўтирмайман».
Хайрли тун оппоғим, яхши дам ол”
— Оппоғиммиш, — Шодия энгса қотириб қўяркан, — энди бир ками сендан сўрашим қолувди нима кийишимни. Истаганимдек кийинаман. Хохласам яланғоч юраман, — Шодия асабийлашганча идишларни юваркан, эҳтиёцизлик қилиб битта тарелкани тушуриб юборди.
— Ҳа синдир. Энди бу уйдан кетаяпсанда, шунга ҳаммасини синдириб кетишинг керакку, — худди шуни кутиб тургандек ойиси ҳам кириб келиб қолди.
— Ойи мен, — Шодия синиқларни териб оларкан, — билмасдан.....
— Ҳаёлинг қаерда сен қизни? — супургини оларкан, — қўй тегма, бирор жойингни кесиб оласан, — ойиси синиқларни супуриб оларкан, — эртага куёв сен билан учрашмоқчи экан.
— Оббоооо, — қўлидаги синиқларни аҳлат идишига ташларкан, — шуни ўзимга айтса бўладию, — энгса қотирди. Аслида, Шодия бу гапларни ичида айтдим деб ўйлаганди, аммо, ўзи билмаган ҳолда овоз чиқариб айтиб қўйди.
— Ҳали айтиб ҳам қолар, — ойиси кулиб қўяркан, — бутун бир ҳаётингиз олдинда, ҳали улгурасан гаплашишга.
— Ойиииии, — Шодия бироз норози бўлганча гапирганига қарамасдан, уялганди ҳам.
Яхё бувиси ва Моҳидилни уйга ташлаб, ўзи касалхонага келди.
— Яхши етиб келдингларми? — дадаси ўғлини кўриши билан юзи ёришгандек бўлди, — келинни ҳам олиб келдингми?
— Ҳа. Бувим билан уйда қолди.
— Яхши қилибсан.
— Уни аҳволи яхшими? — негадир Давронни исмини айтишни ҳам истамади.
— Унчаликмас. Тез-тез хушини йўқотиб қўймоқда. Ўзига келиши билан фақат сени сўрайди. Нуқул мени кечир дейди. Менимча шунинг учун ҳам жони узилолмаяпти.
— Дада унақа деманг, — Яхё Давронни қанчалик ёмон кўрмасин, келинойисининг маракаларида бу дардни кўтара олмай чўкиб қолган амакисини кўриб, ҳеч йўқ шу тирик юрсин деганди, — у ўлмаслиги керак. Чунки амаким буни кўтара олмайди.
— Аллоҳнинг иродаси олдида биз бандалар ожизмиз ўғлим, — Ғайрат ака хўрсиниб қўяркан, — амакинг ҳам кун келиб кўникиб кетади деган умиддаман.
— Лекин бу осон эмас.
— Бироқ иложсизмиз, — шу пайт Даврон ётган палатага докторлар яна югургилаб қолишди. — Яна бошланди шекилли, — Ғайрат ака ҳам палата томонга юрди. Яхё ҳам дадасининг ортидан палатага кирди.
— Ке-лиш-шинг-ни бил-ган-дим, — уни кўриши билан Даврон хиррилаб гаплаганча қўлларини узатди. Яхё унинг қўлларини ушларкан, ундаги титроқни ҳис қилди, — мени кечир, — чуқур нафас олганча гапира бошлади, — эсимни таниганимдан буён сени ёмон кўрганман. Нуқул сенга панд беришни, сендан зўр бўлишни истардим, — ҳар гапини орасида чуқур нафас олиб чиқараркан, бор кучини гапиришга сарфлаётганини сезиш қийин эмасди. — Сенга панд бериш учун бир қизни бадном қилдим, умрига зомин бўлдим. Гулюз, — шу онда бўғила бошлади, — қўй-вор, — қизариб, кўкарганча томоғига ёпишиб турган нарсани олишга урунаётгандек чирана бошлади, — қўй-воооор, мммеен ун-дан кеч-чирим сўраш-шим кер-раак, — шундан кейин бироз жим бўлиб қолдию, яна гапира бошлади, — Гулюзни айблама. Уни мен, мен мажбур қилдим. Ниятимга етиш учун сувига дори қўшиб бердим. Кейин унга умид бериб, юрагини парчаладим. Мен, мен жуда ёмон одамман. Мен худбинман. Илтимос мени кечир, кечир......Ойижон, — Даврон бошини чап тарафга бурганча жилмайди, — мени ҳам ўзиз билан олиб кетасиз-а? — ёш боладек жовдираганча қўлини палата бурчагига узатди, — бувижон, — кўзларидан ёш оқа бошлади, — сизни жуда соғингандим. Чунки фақат сизгина мени беминнат яхши кўргансиз. Мени олиб кетинг, сиз билан кетай, — Даврон палата бурчагига термулганча шу гапларни айта-айта жон берди. Кўзлари очиқ кетди.
— Сени кечирдим, — Яхё унинг очиқ қолган кўзларини қўли билан ёпаркан, — бўғзига нимадир тиқилгандек бўлди.
Давроннинг маракалари ҳам маракалари ўтди. Ҳаёт давом этмоқда. Жавлон ака анчайин чўкиб қолганига қарамасдан кўниб яшамоқда.
— Нима қиляпсан? — боядан буён кўзгу олдида кийим алиштириб чиқиб ўзини томоша қилаётган Моҳидилга ҳайрон бўлганча қаради.
— Келаси ой акамни тўйи, шунга нима кийишни билмаяпман, — Моҳидил навбатдаги кўйлагини кийгани кириб кетиб, сал ўтмай қайтиб чиқди, — замогини илишга ёрдамлашворинг, — сочини ён томонга олганча Яхёнинг ёнига келди.
— Буни киймайсан, қорнинг жуда билиниб қоляпти, — Яхё қош чимирди.
— Нега жуда яхши турибдику, — кўзгудаги аксига қараркан, — бошқа кийимим йўқ, — лаб бурганча кийимини алиштиргани кириб кетди.
— Хўп, бошқа олиб бераман. Фақат бу кийимни киймасанг бўлди, — Яхё ортидан гапирди.
— Керакмас, — уйги кийимини кийиб чиққан Моҳидил бироз аразда эди, — бормайман тўйга.
— Тўғри қиласан, — Яхё охирги пайтларда аразчи бўлиб қолган аёли билан тортишишни истамади, — жимгина уйда ўтирасан. Тўйга ўзим бораман.
— Ҳоооо, — Моҳидил қошларини чимирганча қўлларини белига қўйди, — бекорларни айтибсиз. Мен бормасам сиз ҳам бормайсиз.
— Ўзи биттаю битта қайни акам бор. Куёв бўлиб тўйида хизматда турмасам уят бўлади, — Яхё кулиб юбормаслик учун лабини тишлаб турарди.
— Унда менам бораман. Сизни бир ўзизни тўйга жўнатиб бўлмайди. Ҳали бир ҳафтача олдин, қайсидир ўртоғингизни ўғлини бешик тўйига бориб, телефониз ҳали ҳам тинмайди.
— Бунга бешик тўйни нима алоқаси бор? — елка қисди.
— Жа борда, — Моҳидил жавон устида турган телефонни оларкан, — мана эшитинг, битта ойимча ёзибди, сизни қариндошимизни бешик тўйида кўрганимдан буён ҳаёлимдан чиқара олмаяпман. Алвасти, — Моҳидил асабийлашганча кейинги хабарни ўқиди, — балки бугун учрашиб, музқаймоқхўрлик қиларми?
— Моҳииии, — Яхё келиб телефонни олиб ётоқ устига ташлади, — сенга асабийлашиш мумкин эмас, — аёлини юзидан ўпиб, эркалаган бўлди. — Менга сендан бошқасини қизиғи йўқлигини наҳот ҳали ҳам тушуниб етмаган бўлсанг?
— Лекин хабарларчи? — лабини осганча сўради.
— Оббоо, яна хабарлар дейдия. Нима қилай? Рақамимни алиштирсам қутуламанми?
— Ростан алиштирасизми? — Моҳидилнинг юзи ёришди.
— Ҳа, эртагаёқ алиштириб келаман, — Яхё асабийлашганча пешонасини силаркан, — ўтган бир ярим ойдан бери нақ ўн беш марта рақам алиштирдим ўзиям. Эй Аллоҳим сабр бер.
— Сизни севаман, — Моҳидил жилмайганча эрининг юзидан ўпиб қўйдию, чиқиб кетди.
— Ҳееее сени ўша севгингни, — Яхё тишини-тишига қўйганча гапириб қолди.
— Паспортингни бер? — усиз ҳам дугонасиникига шошаётган Шодия тушунмасдан Жамолга қаради.
— Нега?
— Бер дегандан кейин бер, гапни кўпайтирмасдан.
— Жамол ака мен....., — Шодия унаштирилган бўлишларига қарамасдан ҳали ҳам ўқишни исташи ҳақида айта олмаганди.
— Қани бўла қол, — Жамол қўлини узатди.
— Ҳозир, — Шодия сумкасидан паспортини олиб узатаркан, — қачон қайтиб берасиз?
— Тўйдан кейин, — Жамол паспортни чўнтагига соларкан, — айланамизми?
— Хўп, — Шодия иложсиз рози бўлди. Энди бошқа иложи ҳам йўқ эдида. Чунки паспорциз ҳужжат топшира олмайди. Ҳужжат топшириш эса эртага тугайди. Энди нима қилади, буни билмайди.
Музқаймоқ егани киришганида ҳам ҳаёл сурганча узукини ўйнаб ўтирди.
— Тинчликми? — Жамол боядан бери узукини ўйнаётган қизнинг ҳолатига тушунмасдан сўради, — ёки ҳалиям бу узук ёқмаяпти? — узукка ишора қилди.
— Йўқ, — Шодия тўғирланиб ўтириб оларкан, — нега ёқмасин? Ахир буни биргаликда танлаганмизку, — жилмайишга урунди.
— Ҳа энди ўша куни битта узук учун роса тўполон қилганингга, ҳалиям мен танлаб берган узук ёқмаса керак деб ўйладимда.
— Ўша куни атай қилгандим деб айтгандимку, — Шодиянинг икки юзи дув қизарди, — аслида бу узукни бир кўришда ёқтириб қолгандим.
— Меничи? — қош учирди.
Давоми бор.
#тасодифдил
Следующая публикация
Нет комментариев