Предыдущая публикация
ИФФАТ.
2-қисм.
Муаллиф: Дилором Қосимова.
—Нега чиқдинг сен? -деди Беҳруз акани ойилар жаҳли чиқиб.
Мен бир аҳволда уларга термулиб турардим.
—Ойи сиз кириб туринг мен ҳозир... -деди ойисига юмшоқлик билан.
—Жинни бўлма ичкарига кир. -тутоқиб кетди ойиси.
—Ойи кириб туринг сиз... Баҳром ойимни олиб кир уйга. -бояги йигитга буйруқ берди.
—Кирмайман! Сен бу юзсизни олдида нимани гаплашасан?
—Ойи тинчланинг. Ваҳима қилманг сиз кириб туринг илтимос. -ойисини жазава билан айтган гаплариба босиқлик билан жавоб бериб, жиянига имлади.
—Юринг амма. -йигит аммасини елкасидан тутиб, дарвоза томон юрди.
—Узоғи беш дақиқада кирмасанг қайтиб чиқаман.
Жияни ойисини мажбурлаб олиб кириб кетгач, Беҳруз ака менга бироз тикилиб қарадилар.
—Нега келдинг? -деди кейин совуқ оҳангда. Мен меҳр кутгандим. Балки лойиқ эмасдурман. Аммо мен айбдор ҳам эмасдим.
—Беҳруз ака мен қочмадим. Мени ўғирлашди. -дедим-у, йиғлаб юбордим.
Уят бўлса ҳам айтай, доим Беҳруз акадан ўзимни тортиб юрган бўлсам ҳам. Ҳозир жудаям ўзимни уларни бағрига отгим келди.
—Ишонайми сенга? -деди, кўзларидаги нафратни кўриб титраб кетдим. —Ўша мендан устун қўйганингни бағрини тўлдириб-тўлдириб, энди нега мени ёнимга келдинг? Йўқ шошма, қайси юз билан келдинг?
—Беҳруз акааа. Меен. Ҳеч кимни бағрига кирмадим! -сўзларим шунчалар ожиз чиқдики...
—Булар нима унда? Айт! Нима булар? Шу сенмисан? Менга қара. -иягимдан сиқиб ўзига қаратди. Кейин, телефонидаги расмларга...
—Кимни аҳмоқ қиляпсан?
У расмлар қаердан пайдо бўлди. Ахир мен ҳечам... ҳеч ким билан....
—Гапир деяпман сенга? -такрор расмга қаратганда, кўрганим ўзимга ишончимни озгина сўнишига ҳам сабаб бўлди. Юзи кўринмаган бу йигитни елкаси ипли либосим устидан белимдан қучган қўлидаги татуирофка...
Бу ўша мени қўриқлаган йигитни қўлида кўргандим. Наҳотки... наҳотки мени...
Мен бундай кунни эслолмайман. Аммо расмдаги жой ҳам ўша мен олиб ўтирилган хона эди. Аммо эгнимдаги кийим?
Наҳот ухлатиб қўйиб мени топташган бўлса?
—Нега жимсан? Ўзгача хотираларингни эслатиб юбордимми?
—Беҳруз ака мен ундай қиз эмасман. Наҳот мени билмасангиз? Мен бундай иш қилмадим. Булар ёлғон расмлар. -дедим зориқиб, бунчалар қийин қиз бола бўлиб яшаш?
—Ҳўп исботлачи, -деди Беҳруз ака, юзимга яқиндан тикилиб.
—Қан-қан-дай. -дедим ичимда умид учқуни ёниб, ҳозир ҳақиқатни борича айтиб берсам, бошидан охиригача. Беҳруз ака менга ишонадилар.
—Иффатинг ўзингда эканини исботла. Ҳозир ичкарига мен билан кирасан! Биз сен билан бирга бўламиз. Агар сен росдан ҳам бокира бўлсанг. Кейин никоҳимга оламан.
Нақадар жирканч таклиф. Мен кўнгил қўйган инсоним шу эдими?
—Сиз мени шунча пайтда билмабсиз! Мен ҳам сизни билмабман. Бу таклифингиз жирканчликдан бошқа нарса эмас. Мен қандай беникоҳ...
—Ҳеей... -йиғи аралаш гапираётсам, менсимай гапимни бўлди. —Ўзингдан сипони ясама. Ёки бу суратдаги ишлар никоҳдан кейин бўлдими? Ҳораминг чиқиб бўлиб мени ёнимга келиб, қориялик қилмагин тушундингми?
Ҳатто ўзинг буларни дадил инкоp этолмаяпсан.
Кет! Йўқол энди бу ердам!
Дилим оғриди. Кўнглим парча-парча бўлди. Қалбим ёнди.
Менга аччиқ гапириб кириб-кетган, Беҳруз акани ортидан қараб кўз ёшларим билан қолдим.
Дарвоза тарақлаб беркилди.
Оёғимга тош бойлангандек, қадам ташладим.
Ҳатто тошбақа ҳам, мендан тез юрса ажабмас ҳозирги ҳолатимда.
Оёғимни ердан узолмаяпман. Судраб қадам босяпман.
Нечадур қадам ташлаб ерга ўтириб қолдим.
Алам, изтироб, рашк, камситилиш бари-бариси мени эзиб ташлади.
Ёнгинамга ширқ этиб тушган нарсага қарадим. Бу Беҳруз акани туғилган кунида совға қилган клонли кумуш занжирим эди.
Ундаги Ф ҳарфи қийшайиб қолганди.
Бошимни базор кўтариб, юқорига қарадим.
"—Ҳув анави ойнани кўряпсанми? Ўша бизни ётоқхонамиз ойнаси. Тўйдан кейин, ой иккимизни висол онларимизни шу ойнадан мўралаб томоша қилади"
Бир сафар учрашувимизда, уйдан нимасинидур олгани келганда, шундай ҳазил қилганди. Қизарганимни кўриб,
"Сени ҳаёйинг билан севаман" дегандилар.
Энди эса...
Дераза пардасини беркитди.
Аммо чироқ нури таъсирида сояси кўриниб турарди.
Ҳудди атай қилгандек. Ойна олдида хонадаги ҳамроҳини бошидан ёпинчоғини олди.
Бағрига тортди.
Ортиқ чидолмайман. Уларни соялари бир-бирига сингиб кетди.
Мен адо бўлдим.
Мен тугадим.
"—Беҳруз & Феруз қара ҳатто исмимиз ҳам бир-бирига ҳамоҳанг. Аллоҳ бизни бир-биримиз учун яратган."
Бир пайтлар айтган гапларини эслаб, юрагим санчди.
Амаллаб ўрнимдан турдим.
Икки қадам юрдимми-йўқми? Ёнгинамга чийиллаб акамни машинаси тўхтади.
—Бу ерда нима қиляпсан? -акам кутилмагандан мени силтаб машинага улоқтириб ташлади. —Ўзи сени деб, бошимиз эгилганди. Бир йўла ерга кўмиб ташламоқчимисан?
Рулга ўтираркан менга ўчқирди. Ўзи адо бўлган қалбим тамом бўлди. Энг яқинларимни, менга бўлган ишончлари сўнгани мени адо қиляпти.
Бир сўз демадим. Акам бисотида бор ҳақоратларни менга ҳадя қилиб келди. Машинадан ҳам, ҳудди инсонни эмас, ахлат уюмли қопни олгандек туширдилар.
—Феруза яхшимисиз? -янгам ҳавотир билан югуриб келдилар. —Вай ҳудо бу нима аҳвол? -деди уст-бошимга қараб.
—Зебо буни кўзимдан йўқот, бўлмаса уриб ўлдириб қўяман. -деди акам ғазаб билан. —Дадам келгунча ўзимни тийишга ҳаракат қиламан. Аммо кўзим олдида турса ўзимга жавоб беролмаслигим мумкин.
—Шароф ака, ким нима деса ишонаверасизми? Мен биламан Феруза айбсиз. Наҳот ўз синглингизга ишонмасангиз? -деди янгам елкамдан қучиб, уй томон етакларкан.
—Йўқот дедим сенга, минғирламай. -янгам акамни важоҳатида бошқа сўз демай, мени хонамга олиб кирди.
—Кийимингизни алмаштириб оласизми? Дадажонни олдига бу аҳволда чиқманг. -деди ҳиссиз кўзларимни янгамга тикдим.
—Ўлгим келяпти янга. -дедим йиғлаб қучиб оларканман. —Беҳруз ака тўғри айтди. Мен расмдаги ҳолатлар ростми-ёлғонми? Ўзим ҳам аниқ билмайман. -дедим, расмдаги кийим менга бегона бўлса ҳам, қўриқчини қўлларини эслаб.
—Нима бўлди? -деди Шаҳодат опа синглисига.
—Бўлди! Келинни юзи ёруғ бўлди. Муборак бўлсин опа. Янгалар нишонани кўрсатишди. Энди тинчлансангиз ҳам бўлади.
—Ҳудога шукур. Анави иффациз келганига юраги гупурлаб кетганди. Беҳруз уни деб, тўнини тескари кийиб олмасин деб. -деди жирканиброқ.
—Опа бир гап. Бир томондан шу қизни келгани яхши бўлди. Беҳрузни кўндиролмаётгандик, келинни олдига киришга. Шу қизга қасд қилдими? Шундан кейин индамай кириб кетди. Сиз энди дам олинг кўнгилни ҳотиржам қилиб. -деди Шоҳиста опасига далда бўлган бўлиб.
—Илоҳим қўша-қаришсин. -деди Шаҳодат опа, дуо қилиб
Бундай ҳолни кутмагандим. Гўёки, ер терс айландию, бу айлана фақатгина менга таъсир ўтказгандек.
Дадам келганларида, мен улардан меҳр соғинч кутгандим. Афсусли, қаҳр-ғазабига дучор бўлдим.
—Дадажон сиз ҳам менга ишонмаяпсизми? -дедим йиғлаб.
—Келин... -деди дадам бақириб.
Янгам дадамни важоҳатида ранг-қути ўчиб учиб кирди хонага.
—Лаббай дадажон?
—Уйга келган совчиларни яхши кутиб, олинг. Эшикдан кирган биринчи одамга бериб юбораман. Чол бўлса ҳам шол бўлса ҳам. -деди дадам. Кейин мен йўқдек қарамай ҳам чиқиб кетди.
Янгам тилини ютган одамдек туриб қолди.
Мен йиғлаяпман. Бошимга тушган бу кунлар учун, тақдиримдан норози йиғлаяпман.
—Юринг Феруза, хонангизга киринг. -янгам яна мени суяб хонамга олиб кирди. —Йиғламанг. Ҳали ҳовуридан тушиб қолишади.
—Ким бўлса ҳам Аллоҳга солдим. Мени шу кунга тушишимга. Энг қадрли инсонларимни ишончидан чиқишимга сабаб бўлган инсонларни Аллоҳга солдим. -дедим алам билан.
—Ҳар бир ишнинг жазою мукофоти бўлади. Сиз қалбингизни руҳингизни покиза тутинг. Ҳаммаси аста-секин изига тушади.
—Ухламоқчиман янга. -дедим бошимгача ўраб.
—Овқат олиб келайми? Ичиб оласизми?
—Йўқ қорним тўқ! -дедим асли оч бўлса ҳам. Бунча ишончсизликдан кейин томоғимдан нимадур ўтармиди?
—Ойи ким нима деса ҳам, ишонманг. У қиз ёмон қиз эмас.
—Кимдур нимадур дейиши мумкинми? -ҳайрон қаради йигитга онаси.
—Ҳа буни таърихи узун, сиз бораверинг. Иложи бўлса рози қилиб келинг.
—Ҳеч уйланиш ҳақда гап очсам қовоғинг очилмасди. Жудаа шошиб қолдинг. Ишқилиб, бир балоси йўқми бу ҳаракатларинг ортида.
—Йўқ ойи. Шунчаки шу қиз ёқди менга.
—Майли ўғлим биз амманг билан ўтиб келамиз унда.
Элдор онаси кетгач чуқур нафас олди.
—Ишқилиб ойим айниб қайтмасинда. -деди Ферузани ҳаё уфуриб турадиган юзини эслаб.
—Тўйи куни йўқолиб қолганди Феруза. Қайтибдими? -деди маҳалладаги аёл Элдорни онасига.
—Қочиб кетганди? Нега? -ҳурсандчилик билан уйдан чиққан аёл бўшашиб кетди. "Ойи у қиз ёмон қиз эмас!"
Ўғлини гапини эслаб чимирилди.
—Ёмон эмасмиш, ёмон ҳам гапми расво эканку бу қиз. -деди пичирлаб.
—Нимадур дедингизми? -аёл ҳайрон бўлди.
—Йўқ ҳеч нима, раҳмат сизга. -деди ўзини ўнглаб. —Опа юринг кетдик. Бу жиянингизни мияси айниб қолибди. -деди ҳовлиққанча қайнопасини етаклаб.
—Сажида ҳафа бўлманггу бу ўғлингизни жуда эркалатгансизлар. Укамга гапирсам аралашма дейди. Мана оқибат, кимлар қизини бермайди. Буни танлагани бир бузиқи экан.
Аммаси жиянини танловидан жиғи-бийрони чиқарди.
—Ким бўлди экан? -Зебо бетартиб тарақлаётган дарвозани ўйланиб очди. Эндигина ҳамма оила аъзолари дастурхон бошига ўтирганди.
—Ассалому алайкум, келинглар!
—Саломингни пишириб егурлар, қани анави беандиша қизларинг.
Аёл Зебони туртиб ичкарига кириб шанғиллай бошлади.
Барча оила аъзолари ҳовлига чиқди.
—Юзсиз қизингизни тийиб олинг. Ўғлим шундан бошқасини олмайман деб, хит қилди бизни.
Аёл нима сабаб бақир-чақир қилаётганини сўраган хонадон соҳибларига сапчиб берди.
—Тилингизни тийиб олинг! -бақирди Шароф.
—Эркак бўлиб бир синглингни тиёлмаган. Нега менга ўшқиряпсан? Ўғлимни тинч қўйсин. Айтиб қўй уяциз синглингга.
Орада анча гап ўтди. Маҳалла йиғилди уруш бошига. Аммаси қўйиб, онаси. Онаси қўйиб, аммаси Ферузани шанига айтмаган гаплари қолмади.
Аёл сал ҳовури босилгач кетди.
Шароф бор аламини Ферузани калтаклаш орқали босди.
Зебо амаллаб эрини қўлидан Ферузани қутқариб қолди. Бўлмаса ўласи қилиб калтаклармиди?
—Сен аралашма Зебоо. -ўшқирди Шароф қўлига осилган аёлига.
—Ўғлимизни қўрқитяпсиз дадаси. Болани олдида, ожизага қўл кўтариб, унга қандай ўрнак бўлмоқчисиз?
Шароф ошхона эшиги олдида қалтираб турган ўғлини кўриб, сал жаҳлини босишга уринди.
—Тўйиб кетдим янга, ўлгим келяпти. Айбсиз айбдор бўлишдан чарчадим. -деди Феруза оғриқлардан азойи-бадани зирқираб оғриркан.
—Ҳали ҳаммаси яхши бўлади. -деди Зебо уни суяб тургизаркан.
—Сен ўша суръатлар ҳақиқий эканига ишонасанми? -деди дадаси деразадан келини етаклаб кириб кетаётган қизига ачиниб қараркан. Эшикдан кирган одам оғли эканини сезиб.
—Текширтирдим, ҳаммаси оригинал, ҳеч қандай фотошоп эмас экан. -деди Шароф қўллари мушт тугилиб.
Беҳруз уйланаётганини айтганда, Шарофни саволомуз нигоҳларидан, кўзларини олиб қочиб ўзига келган расмларни кўрсатганди.
—Наҳот мени беозор оққуш қизим, шунчаликка борган бўлса? -отасини кўзлари ёшланди. —Келинга айт. Маҳалла бошидаги, Маъмур қассоб сўради синглингни. Тайёргарлик кўрсин. Эртага одамлари келади.
—Ахир у икки марта уйланиб ажрашганку, иккинчи аёлини ҳиёнатда айблаб, мол сўядиган пичоғида сўйиб ташлаган. -деди Шарофни кўзлари катта-катта очилиб. Минг синглисидан ранжиган бўлмасин унга бу тақдирни раво кўрмасди.
—Ким ҳам сўрарди энди буни? Тезроқ эгасига топширмасак, бугунгидек, шанғиллаган аёллар сабаб, кўчага чиқолмаймиз.
Нима бўлган тақдирда ҳам, Ферузани энди бўз йигит ўзига тенг кўрмайди. Тенг кўрса ҳам бугунгидек, оиласи келиб, маҳаллани бошимизга йиғиб кетади.
Хўрсинди отаси.
Шароф ўйчанг хонасига кирди.
—Бирон нима **** оласизларми дадаси? -деди Зебо.
—Томоқдан нимадур ўтарканми Забо ҳозир? -Шароф ўзини ётоққа отди.
—Ферузани бунча қоралайверманглар. У бир ожиза бўлса, ака бўлиб, жигар бўлиб сиз унга ишонмасангиз. Кимдан далда куцин шўрлик қиз?
—Миям ғовлаб кетди Зебо. Тарс этиб ёрилмаса бўлди.
—Ҳар доим гап бир қайнаб тинади. Ҳали бу кунлар ҳам ўтиб кетади.
—Дадам... Дадам Ферузани Маъмур қассобга узатмоқчилар. -деди Шароф синглисига ачиниб.
—Нима? Ахир бу аҳмоқгарчиликдан бошқа нарса эмаску. -деди Зебо бошига оғриқ кириб. —Яна дадажонни аҳмоқ деди деб, жаҳлиз чиқмасин. Лекин калта ўйлаяпсизлар.
Зебо асабий хонани айлана бошлади. Ферузага ачиниб юраги сиқилди.
—Зебо мен бир нарса ўйладим. -деди Шароф хона бўйлаб айланаётган аёлини қўлидан тутиб ёнига ўтказаркан.
—Опа каллангиз билан уришиб қолдингизми? -деди Сарвар асабий. —Биласизку, севган қизим бор. Шунга уйланиш учун ҳаракатдаман, тўйга маблағ йиғай деб. Сиз эса....қайнисинглингизга уйланишимни сўраяпсиз. Ҳозирку, ҳаётимда, Сабина бор. Агар у йўқ бўлганда ҳам, мен У сарқит қайнисинглингизга уйланмасдим.
—Сарвар укажон мени эшитгин. Феруза ундай қиз эмас. Уни тақдирини кимдур ўйин қилди. -деди Зебо укаси билан муроса қилишга уриниб.
—Кимга керак бундай пасткаштлик? Ўзида ҳам бордурки, шундай гапга қолди. "Шамол бўлмаса дарахтни учи қимирламайди." Бўлди қилинг бу гапни.
Сарвар билан Зебо нақд икки соат тортишишди.
—Опа илтомос кетинг! -деди охири Сарвар. —Гапларингиздан миям шишиб кетди.
—Ҳа ёқмаяпманми? -деди Зебо укасини кетинг дея эшикни кўрсатгани алам қилиб.
—Опааа сиз эмас. Сиз айтаётган гап ёқмаяпти. Ҳаёлиз жойига келганда келарсиз.
—Қайтиб келмайман. Сенга ота ўрнида ота, она ўрнида она бўлишга ҳаракат қилгандим. Сен эса...
Майли опам йўқ деб яшайвер. Уйдан кет деганингни ҳеч қачон унутмайман ҳам. Кечирмайман ҳам.
—Опааа. Бу нима деганингиз энди? Опааа. -Зебо, Сарварни эшитмагандек ортига қарамай чиқиб кетди.
Сарвар ўйловда қолди. Ёшлигини эсларкан, ота-онасиз, қариндошлар ҳам, ҳабар олмай қолган пайтлари опаси ўқимай ишлаб, иккисини қорнини боқганлари.
Бировларни эски кийимларини кийиб, топганига Сарвар учун қиммат бўлмаса ҳам, янги кийимлар олиб бергани....
Опасини опа эмас, ота-она бўлгани, ёдига тушиб хўрсинди.
—Жин урсин... минг ланъат. Бу таклиф эридан чиққан бўлса керак.
Рози бўлмасам опамни оиласи бузилсачи?.
Рози бўлсам Сабиначи? Уфф, уфф уфффф.
Бақириб юборди охири. Кейин телефонини олиб, қадрдон рақамга қўнғироқ қилди.
—Алооо. -у ёқдан, ёқимли эркаланган овоз келди. —Сарвар акооо.
—Сабиш... -деди Сарвар хўрсиниб. —Сен билан гаплашиб олишим керак.
—Ҳўп! Бирон жиддий гап борми? Овозингиз бошқача яхшимисиз ўзингиз?
—Бир зумда сезасан-а? -деди Сарвар сал аввал қилган қарорига иккиланиб.
—Юрагим сезади-да. -Сабина мақтангандек эркаланди.
—Сен билан кўришиб гаплашиб олишим керак.
—Ҳўп эртагами?
—Йўқ бугун. Бугун ҳал қилиш керак бу нарсани.
Сарвар, Зебони "эртага Маъмур қассобни совчилари келгунча қарорингни айтишинг керак" деган гапини эслаб, хўрсинди.
—Кеч кириб қолдику, қачон кўчага чиқаман? Гаплашгунимизча кун қорайса, дадамдан гап эшитаманку... -деди Сабина иложи йўқ дегандек.
—Сабина ҳали кун қорайишига анча бор. Бирон нимани баҳона қилиб, чиқ. Бугун гаплашиб олишимиз шарт.
—Ҳўўп ҳаракат қиламан...
—Имкон топишинг билан менга гудок ташла....
Сабина учрашувдан кайфияциз қайтди. Хонасига кириб анча йиғлаб олди. Орзиқиб чиққанди учрашувга. Афсусланди.
Қандай қилиб, рози бўлди? Сарварга шунчалар ишонадими?
Уйланаман, номига деган гапига ишониб, йиғлаб-йиғлаб ахийри рози бўлди.
Сарвар, Сабинани жуда севарди, ундан ҳеч нимани яширмаган шу пайтгача, опаси ҳақда... опасини қанчалар яхши кўриши ҳақда билади.
Бу тўй опасини оиласи бузилмаслиги учун.
Бу тўй опасини қайнисинглисини номини оқлаб бериш учун ҳолос.
"Нари борса 3-4 ойда қиз билан келишиб ажрашамиз" деди.
Қанчалар оғриқли бўлмасин. Сабина, Сарварни тушуниб, рози бўлди.
—3-4 ой ўтади-кетади. Ҳаммаси яхшиликка. -деди ойнага қараб, кўз ёшларини артиб. Пудра ёрдамида, юзидаги қизаришларни ёқотаркан.
—Ассалому алайкум почча. -Сарвар эшик очган поччасига иложи борича самимий гапиришга ҳаракат қилиб салом берди.
—Ваалайкум ассалом. Келинг Сарвар ичкарига киринг.
Шароф, Уни меҳмонхонага бошлади.
Зебо чой олиб кирганда, муддаога ўтилди.
—Фақат мени ҳам бир шартим бор. -деди Сарвар ҳаммаси келишиб олингач. —Мен синглингизни номини оқлаб бераман. Вақти келиб У билан ажрашамиз. Агар шунга кўнсангиз. Шу ҳафтадаёқ тўй қилишимиз мумкин.
—Сарваарр? -деди Зебо тишини-тишига босиб.
—Нима опа? Сабабимни биласиз. Сиз илтимос қилдингиз мен рози бўлдим. Энди бу мени шартим. Кўнсангиз шу. Кўнмасангиз, хоҳлаганларингизга узатаверинглар.
—Сар....
—Мен розиман. -Зебо яна гапирмоқчи эди. Шароф уни гапини кесди. —Ҳаммасини келишиб оламиз.....
Сарвар кетгач, Шароф дадасига қўнғироқ қилиб, ҳаммасини тушинтирди. Фақат охирги, вақт ўтиб бўладиган ажрим ҳақда индамади.
—Демак бу ҳаммаси сени реъжанг шундайми? Шу сабаб, бугун ишга чиқмаганмидинг? -деди дадаси ниманидур сезгандек.
—Ҳа дада ҳаммаси синглим учун. Нима бўлган тақдирда ҳам мен Уни. Маъмур қассобга раво кўролмайман.
Сарварни биласиз, бегона эмас! Зебони тарбиясида ўсган меҳнатсевар, тиришқоқ йигит. -деди Шароф дадасини рози қилиш учун.
—Йигитгаку ортиқча гап йўқ. Аммо синглинг, ҳақидаги гапларга У қандай қараркан?
—Билиб уйланяпти дада. -деди Шароф бир ютиниб
—Ўзимни ўлдиргим келяпти. Яшашни истамайман. -Феруза ичи тўлиб йиғлади.
—Ундай деманг! Ҳаммаси яхши бўлади, ёки яхшиликка бўлади деган гап бор. Шуни унитманг.
—Нега мен бахтиқаро деб, укангизни бошини эгяпсиз? Мен ўлиб бўлган инсонман янга. Тирик мурдалар сонини кўпайтиргандан нима фойда?
ТЎЙ....
Асли тўйга ўхшамас бир маросим. Ҳеч ким шод эмас. Ҳеч кимда ҳаяжон йўқ.
Ҳаммаси ўз ҳаёллари билан андармон.
Феруза бироз қаршилик қилди. Аммо кўнишдан бошқа чораси йўқ эди Уни.
Чорасизлик нима эканини биласизми? Ҳис қилганмисиз бу туйғуни.
Қаршингизда фақат бир йўл. Бу йўлдан ўтиш. Ҳудди таълим даргоҳларида ора-орада тарқатиладиган, "ихтиёрий-мажбурий" консерт ёки, филм чипталарига ўхшайди.
Хоҳласангиз ихтиёрий оласиз.
Хоҳламасангиз мажбурий оласиз.
Ҳар иккисида ҳам оласиз.
Феруза ҳам ҳудди шундай чорасиз қолганди.
Мажбуран Сарварга турмушга чиқаётганди.
Бир пайтлар қилган, орзулари, ҳаёлида неки оpзулаган бўлса барчаси саробга айланиб.
Ота уйи остонасини тарк этмоқда.
Шароф... ака... бу ном қанчалар ёқимли. Қанчалар қаттиққўл бўлмасин. Акалар синглисини онадан кейинги ўринда кўради.
Шароф орада бўлган гап-сўзлар асабига таъсир қилиб, синглисини қанчалик, уриб-сўккан бўлса ҳам. Унга меҳри бўлак эди.
Шунинг учун ҳам уни Ферузадан анча катта эркакга раъво кўрмади.
Қилган иши қанчалар тўғри-нотўғри экани аҳамияти йўқ эди ўша пайт.
Шунчаки синглисини ўз тенги билан бўлишини хоҳлади.
Ёр-ёр садолари янграган, Ферузани олиб кетар пайтларида Шароф кўз ёшларини тия олмади.
На келган меҳмонлар, на синглисидан аламзадалигига парво қилмади. Барини унутди. Ферузани қучиб узоқ йиғлади.
Унга бахт тилади.
—Онамдан қолган ёдгорлигимсан, жоним синглим, сени хато камчиликларингга қарамай, барибир яхши кўраман. -деди қучганча.
—Ака мен айбсизман. -деди Феруза паст овозда, титроқ билан. —Атайдан юзингизни ерга қаратадиган иш қилмадим. Бу кимнидур фитнаси. Мен ўша сизни беғубор, елкамда сиз ортган ғурурни авайлаб келган Ферузангизман. -деди.
"Менга қара, Ферузам, буни ол. -Шароф тик қаддидан ҳудди нимажидур юлиб олгандек ҳаракат қилиб, ҳудди нимадур бордек, бўш қўлларини синглисини елкасига қўйди.
—Нима қиляпсиз ака? -деди Феруза ҳайрон.
—Акам ақлдан озибди демагин. Мен ҳозир сени елкаларингга
Мана шу қаддимни тик тутиб турган ғуруримни ортиб қўйдим. Уни асра ҳўпми?
—Ҳўп бўлади акажон!"
Шароф бир неча йил олдин. Ферузани чеҳрасига қизалоқлик кетиб, қиз нухси ураётган пайтлардаги суҳбатни эслади.
Синглисини беғубор, маъюс кўзларига қаради. Бу кўзлар алдолмайди.
Шароф кўнгли бўшаб, такрор Ферузани қучиб олди.
Феруза акаси, дадаси, янгаси билан хайрлашиб, Сарвар билан бир машинага жойлашди.
Дадаси ҳамон ҳафами?
Ёки ўзини жиддий тутишга уриняптими? Ферузани бир қучдию, қўйиб юборди.
Кўз бўямачиликка бўлаётган тўй жуда зерикарли ўтди.
Тўй якунигача, икки ёш тилидан бир сўз чиқмади.
Уйга кузатилгач, Сарвар янга бўлиб қолмиш аёлларни кетказиб юбормоқчи бўлди.
—Опа шерикларингизни олиб, кетаверинглар. -деди Зебони четга тортиб.
—Жинни бўлганмисан? Нима дейман уларга? Ахир расм-русумлар...
—Опаа тилимни қичитманг. Сиз менга расм-русумбоп қиз илинмадингиз? -деди заҳарҳанда жилмайиб.
—Ферузани тўйи бугун. -деди Элёр ўйчанг ўтирган Беҳрузга.
—Нимаа? -Беҳруз негадур бу гапдан ўзини ғалати ҳис қилди. —Ким...кимга турмушга чиқяпти экан?
—Акасини қайнисига.
—Ўзлариникини бўғиб, номини оқлатмоқчидурда. -деди кесатиб, аммо ич-ичидан алами тошди. Қиз унга чиндан ёқарди.
—Мен совчи қўйгандим. Ойим шу гаплардан ҳабар топиб жанжал қилиб келдилар. Феруза яхши қиз. Мен ишонаман, уни пок эканига. -Элдор хўрсинди.
—Нима дединг? Ҳали сен... дўстим бўла туриб, Унга уйланмоқчи бўлдингми?
Беҳрузни кўзлари ёниб кетди ғазабдан.
—Сен ўзинг шарт бошқасига уйландинг қўйдинг. Билсанг агар Феруза менга илк кўрганимда, ёқганди ҳарактери-ю, ҳаёси билан.
Беҳруз аввалгидан баттар ғазабланди.
Сабина пардалар туширилган хонада, йиғлайверганидан, қизариб ҳам кедибди юзлари.
Бугун у учун жуда оғриқли кун.
Ёниб ёнолмайди. Севиб, суёлмади. Ўлиб-ўлолмайди. Барига қўл силтаб, боришни ҳам бир ўйладию, яна бу қарордан қайтди.
Аммо шу кеча yчала ёшни кўзлари уйқу нима билмади.
—Ало... -Сабина ҳиққиллаганча бўлган қўнғироққа жавоб берди.
—Йиғладингми? -деди Сарвар меҳр билан.
—Кулишим керакмиди? -Сабина заҳарҳанда гапирди. —Суйган инсонимга бугун бошқаси билан никоҳ ўқилди.
—Мен сенга айтгандимку, бу шунчаки кўз бўямачиликка. Бир неча ой сабр қилсак, ҳаммаси яхши бўлади. Ҳўпми севгилим?
—Сизни яхши кўраман. -деди Сабина дилидаги хиралик бироз тарқаб.
—Мен эса сени севаман. -Сарвар, қизни эслаб енгилроқ нафас олди.
—Уни ёнига кирасизми энди? Ёки.... -Сабина кириб-чиқиб бўлдингизми дейишга тили бормади. Зотан йигит ҳа деб жавоб берса чидолмасди.
—Кирмадим. Мен у билан бир хонада яшамайман! -деди Сарвар Ферузадан нафратланиб, у бор хона эшигига қараркан.
—Икки жинс вакиллари ёлғиз қолганда билиб бўладими оқибатини. -Сабина уят эканини билсада рашкини беркитолмай гапирди.
—Сабин мени билмайсанми? Ҳаммаси келишилган. Поччамга ҳам айтим, вақти келиб, синглисини қайтариб юборишимни.
—Мен билан эрталабгача гаплашиб чиқасиз. -деди ҳудди телефон ўчса Сарвар қизни олдига кирадигандек.
—Ҳўп ухламай гаплаша оласанми? -Сарвар қизни эркалигини тушиниб рад этмади.
—Ухлагунимгача гаплашамиз. Ҳозир телефонни ўчирсангиз, ҳар-хил ҳаёлда ухлолмаслигим аниқ.
—Бўлдида.
"—Укам бизни қолишимизни хоҳламади. Сиз бемалол Уни кутмай ухлайверинг. Бу иш шу кеча бўлиши шартмас деди."
Феруза янгасини гапларини эслаб, ёстиққа бошини қўйди.
Билади янгаси ва акаси Сарварни бу тўйга мажбурлашганини.
Шундоқ ҳам бу никоҳдан ҳеч нарса кутмаганди. Фақат оиласи учунгина рози бўлди ўзи ҳам.
Ҳаёллари Беҳрузга кетди.
—Турмушга чиққанимни эшитдингизмикан Беҳруз ака. Мен сизни тўйингиз бўлганида туйган оғриқли ҳисларни ҳеч йўқ. Юздан бирини ҳис қилдингизми?
Ёки ўтли нигоҳларингиздаги севги шунчаки саробмиди?
Юқорига қараб ётаркан. Кўзидан томган ёшлари, ёстиқни намлади.
—Беҳруз ака нималарни ўйлаяпсиз? -супада сигарет чекиб ўтирган, Беҳруз елкасига қўйилган қўл ва келган овоз сабаб, бошини бурди.
Жилмайиб, Шаҳноза турарди.
—Бунча гўзалсан! -Беҳруз уни қучоғига тортди.
—Кимдур кўриб қолади Беҳруз ака. Ахир ташқаридамиз. -Шаҳнозани ҳаяжон босиб, титрабгина гапирди. —Мастмисиз? -деди ароқ ҳидидан.
—Юр унда. -Беҳруз охирги саволига жавоб бермай, қизни хоналарига етаклади.
"Мен ўзимга келиб олгунимгача, мендан ортиқча эътибор кутма! Бу кеча Уни азоблаш учун бўлди. Кейингиларига мен тайёр эмасман ҳали"
—Беҳруз ака, сиз масциз. -деди кийимларига қўл югуртираётган, эрига зориқиб, никоҳ кечаларида айтган гапларини эсларкан.
—Жим Феруз, сени соғиндим. Бу кунни қанча кутганимни билсайдинг.
Шаҳноза тамом бўлди... ҳар-ҳар жойига босилаётган лаблар уни ҳаяжонга солмади. Гўёки, қалби ва танаси музлаб қолгандек.
Умид билан бир ёстиққа бош қўйган инсонинг, сен билан аммо сени бошқа дея тасаввур қилиб, яқинлашаётгани, қанчалар оғриқли.
—Сени севаман Ферузим.
—Бугундан сен залда ухлайсан. Ётоқхонамга ўрганиб қолганман. Кечаси босинқираб чиқдим. -Сарвар ўзига кофе тайёрларкан, эшикдан кирган Ферузани юзига қарамай гапирди.
—Ҳўп! -деди Феруза, Сарварга яқинроқ келиб. —Мен дамлаб берайми?
—Ўзим! Доим ўзим қилиб келганман.
Иложи бўлса борлигингни сездирмасанг менга. Сени кўрсам, асабим бузилади. Ҳаётимни барбод қилганинг учун, ўлдириб қўйгим келяпти ҳозир ҳам.
Феруза индамай лабини тишлади. Сарвардан ҳафа бўлишга ҳаққи йўқ деб ҳисоблади ўзини.
Қорни очганидан, овоз бераётган бўлса ҳам, Сарвардан узоқлашиш учун, ошхонадан чиқиб кетди.
Қанчадур вақт ўтиб, эшик очиб, ёпилганидан, Феруза Сарвар уйдан чиқди деган гумонда, залдан, каридорга ўтди. Аста ошхонага мўралаганди. Адашмаган экан. Сарвар йўқ.
Стол усти озода, ҳатто қаҳва ичган идишини ҳам ювиб кетибди.
Феруза ўзига аччиқ кофе тайёрлади.
Музлаткични очиб, ейишга нимадурлар топиб қорнини тўйгизди.
Ёлғиз ўзи, нима қиларини билмай, уйни бир қатор сарамжонлаб чиқди.
Сарвар уйдан чиққач, ишхонаси томон кетаркан, биринчи Сабина билан гаплашди. Кейин, истамайгина йўлида давом этди.
Зебо ўзига анча тўқ оилага келин бўлгани билан, Сарвар поччасини панасига яшириниб, ўзини тиклаб, юксалишга интилмади.
У ҳалол, ўз меҳнати билан, яшашни афзал билди.
—Ўшанда поччамни айтганига кўниб иш бошласам бўларкан. Синглиси ишкал қилгунча. Мен маблағ йиғиб, Сабинамга уйланиб бўлган бўлардим.
Кўзларини эриниб очган Беҳруз, ўзини бошқача сезди. Хонага кўз югуртирди.
Сарамжонланган, эгнида йўқ кийимлари, хонада ҳам кўзга ташланмади. Қачон ечинганини эслай, олмади.
Ҳар доимгидек, ойна олдида турган, тебранма стулга янги дазмолланган кийимлар турибди.
Шаҳноза жуда тартибли, ҳатто уй кийимларигаям жуда эътиборли эди.
Беҳруз оғриётган бошини ушлаб, кечаги кунни эсламоқчи бўлди.
Кейин бошини ушлади.
—Менимча мен, Шаҳнозани.... -бошини қашиб қўйиб, ювиниш хонасига кириб кетди.
—Ассалому алайкум ойи яхшимисиз. -ювиниб-кийиниб чиққач, нонуштага пастга тушди.
—Ваалайкум ассалом. Кел болам ўтир. Ўзим нонушта қилгим келмаётганди.
—Қолганлар қани?
—Даданг ишга кетди. Келинни ҳам ўзи ташлаб қўядиган бўлди.
—Қаерга ташлайди? -Беҳруз ҳайрон сўради.
—Ҳа кеча айтдикку, дадасини туғилган кунига, дам олгани кетишяпти экан. Тонгда йўлга чиқишаркан. Шунга сени уйқингни бузгимиз келмади.
Беҳруз кейин эслади, кеча Шаҳноза сўраганини. Ферузани тўйига кетди ҳаёли. Шу билан қолган нарсалар эсдан чиқди.
—Ало Сабина... -Сарвар эндигина кечки овқатга ўтирганди, Сабинадан қўнғироқ бўлди.
—Ало Сарвар акаа.
—Сенга нима бўлди? Йиғладингми? -Сарвар ўрнидан туриб кетди. Стул тарақлаганидан Фаруза чўчиб тушди. Ўтган бир неча кун мобайнида, Улар гаплашмасада, ҳар қалай бир дастурхонда ўтириб чой ичишаётганди.
—Ҳаммасига сен сабабчисан. -Сарвар столга зарб билан урганидан, ҳаёлга чўмган Феруза чўчиб кетди.
Сарвар ўзига тушинқирамай, қараб турган Ферузани иягидан сиқиб ушлади. —Агар сени деб, Сабинадан айрилсам, мендан яхшилик кутма. Сен юзсизни аввалгидан ўн чандон, баттар шарманда қиламан.
Сарварни силтаб қўйиб юборишидан, Феруза мубозанатни йўқотиб, стул билан йиқилишига оз қолди.
Сарвар бунга аҳамият ҳам бермай, чиқиб кетди.
Феруза шунча пайтдан буён, Сарварни аччиқ гапларию, тунт қиёфасидан ранжимаганди.
Уни тушунишга ҳаракат қиларди.
Аммо бу сафар чидолмади. Аламидан йиғлаб юборди.
Шавқациз тақдиридан нолиб йиғлади.
—Шу кунга тушишимга ким сабаб бўлган бўлса, Аллоҳим ўзинг, бир кун қаршимдан, чиқариб, танитгинки, шунча ҳақорат-у, ишончсизлик, камситишларимга. Ёқасидан олиб, ҳисоб сўрай.
Феруза зориқиб йиғлади.
—Шаҳноз менга қора кўйлагимни олиб бер. -Беҳруз хонадан туриб бақирди.
Шаҳноза индамай, кириб қўйган жойидан олиб берди-да, яна бир сўз демай чиқиб кетди.
—Уйига бориб-келган кундан буён бошқачами бу? -Беҳруз дадасини туғилган куни баҳона, тўрт кунда қайтган, қайтгандан буён, умуман бошқача бўлиб қолган аёли ортидан ҳайрон қаради.
—Келганингиздан кейин, сизда гапим бор. Гаплашиб олсак дегандим. -остонага етган Беҳрузга Шаҳноза шундай деди.
—Нима гап?
—Келганизда айтаман. Муҳим гап!
—Қизиқ, яна ҳомиладорман деб сюрприз тайёрлаб кутиб олмайсанми? Ҳомтама бўлма, агар шундай бўлса ишонмайман. Бир мартада....
—Бир эмас, икки марта. Лекин айтадиган гапим бошқа. Мен ўзим, мени-мен эмас, Ферузам деб, ётоққа тортган, ким билан нима қилганини эслолмайдиган, даражада, бўлган инсондан фарзанд кўришми хоҳламайман.
Давоми бор.
#Иффатгрдил
Следующая публикация
Нет комментариев