#Պոեզիա

Հեղինակ՝ Հայկազ Քոթանջյան
Իմ խոսքը
Ասում են՝ խոսքդ բողոքական է,
Սուր է, կտրուկ է, քաղաքական է։
Ասում եմ՝ լսե՜ք, պոետական է,
Փորձեք ըմբռնել, հասարակ բան է։
Մի օր կտեսնեք՝ լիրիկական է,
Քնքուշ է, ջերմ է, մագնիսական է,
Մի օր՝ մռայլ է, բայց իրական է,
Մի օր՝ համոզող, խրատական է։
Մի օր երկար է ու բացատրող,
Մի օր հակիրճ է, զուտ մի քանի տող,
Բայց միշտ անկեղծ է ու հոգուց բխող,
Հասկացողի մոտ՝ խոհեր արթնացնող...
Անտարբեր նայել այս անցուդարձին
Մտածող մարդը չի կարող այսօր,
Չի կարող դնել գլուխը բարձին՝
Չասելով խոսքը, գուցե կարևոր։
Լավ է՝ խոսքն ասեմ, թռիչք տամ մտքիս,
Ու թող նա ճախրի ազատ եթերում,
Քան՝ թողնեմ շարվի, ծանրանա կրծքիս,
Կամ՝ խցան դառնա իմ երակներում։
Գուցե մեկին էլ իմ խոսքն է պակաս,
Ինչպես տապ-շոգին՝ մի փոքրիկ քամի...
Մեկի մոտ, գուցե, այն ծնի կասկած,
Բայց մյուսներին թող քնից հանի։
Եվ եթե, նույնիսկ մեկին արթնացնեմ,
Ուրեմն զուր չէր մտքերիս հոսքը,
Թեկուզ հարյուրը անտարբեր անցնեն,
Մեկ է, դեռ պիտի՛ հնչի իմ խոսքը։
ՀայՔ