Предыдущая публикация
Залатыя караваі з вясковай печы
У нашых беларускіх вёсках да гэтага часу бераглі захоўваюць традыцыі хлебапячэння, перадаючы іх ад пакалення да пакалення. Тут хлеб не проста ежа - гэта сапраўдны рытуал з уласнымі звычаямі і сакрэтамі.
Усё пачынаецца з поля, дзе трапятка вырошчваюць пшаніцу. Залацістыя каласы збіраюць уручную, з любоўю і пашанай да шчодрых дараў зямлі. Пасля абмалоту зерне прасейваюць, пакідаючы толькі адборнае для патрэб хлебапячэння.
Але самае галоўнае - гэта сам працэс прыгатавання хлеба. У кожнай вёсцы ёсць некалькі майстроў, умелых хлебапёкаў, якім даручаюць гэтую адказную справу. Яны бераглі захоўваюць рэцэпты, перададзеныя з вуснаў у вусны бабулямі і прабабулямі.
Раз на тыдзень у старадаўніх вясковых дамах пачынаецца сапраўднае свята. Гаспадары замешваюць цеста па асаблівых рэцэптах, выкарыстоўваючы натуральныя дрожджы і інгрэдыенты. Рухі іх рук плаўныя і грунтоўныя, быццам яны здзяйсняюць нейкі рытуал. І сапраўды, да абраду выпечкі хлеба тут ставяцца з хваляваннем і пашанай.
Затым прыходзіць чарга выпечкі. Драўляныя печы разводзяцца загадзя, каб раўнамерна прагрэць цэглянае муроўка. Пасля выпечкі ў доме распаўсюджваецца манлівы хлебны водар, ад якога цякуць слінкі.
Калі румяныя хлебчыкі нарэшце выстаўляюць на стол, любое застолле ператвараецца ў сапраўдны піршаства. Каравай такі паветраны і хрусткі звонку! А калі ломіш скарыначку, з цёплага мякішу падымаецца пара з апаяным водарам гарачага пшанічнага хлеба.
Кожны пякар укладае ў свае творы часцінку сваёй душы. Таму яны атрымліваюцца не проста араматнымі і прыгожымі, але яшчэ і саграваюць сэрцы сваім непераўзыдзеным смакам. Паспытаць такі хлебушак з вясковай печкі - бясцэннае шчасце!
Следующая публикация
Нет комментариев