ինձ... Սիրո խելագար՝ թե
հենց սիրահար... Չէ
երազագետ...
Գիշերապաշտ... Մի գուցե
լունոտ սիրահար.... Սա
հավանեցի... «լունոտ
սիրահար»... Իսկ ինչ են
անում լուսնոտները...
Իհարկե աչք չեն փակում...
Իսկ սիրահարները...
Քնում են ավաղ՝ միայն
երազում .Իմ երազներն էլ
են դարձել լունոտ... Սերս է
լուսնոտ....
Պատկերացումներս.. ..
Ես...
Ես մի ողջ օր, ժամ՝ լուռ
սպասում եմ թե երբ
ցերեկը պիտի ավարտվի՝
որ իմ երազը նորից
կրկնվի... Իսկ գիտես
ինչպես.. . Դա մի սյուժե է...
Մի սերիա.. Մի նոտա... Մի
եղանակ.... Ու զգում եմ ես՝
միշտ անժամանակ.... Ահա
սկիզբն է... Եկան
հյուրերը...
Եկան աստղերը,կարծես
թատրոնում.. լուսինն էլ
վկա՝ կարծես թե ժյուրի...
Սկսվեց ահա...
Մութն ընկնելուն պես
փակում եմ աչքերս... Չի
կարելիներս կարելի
դարձնում... Արգելված
սերս՝ իրականացնում...
Քեզ գրկում, շոյում...
Կարոտդ եմ առնում...
գիշերն եմ կարողանում
քեզ զգալ... Թույլատրել
ինքս ինձ ամեն ամեն ինչ...
Ինքս ինձ հույս տա որ
կաս, գոյություն ունես.. Ու
մի օր կգաս...
Երանի ՝ օրը էլ չ՝լուսանա...
Որ ինձ չնդհատեն քո
քնքշանքներից, որ
չգլխատեն քեզ
ունենալուց... Որ չստիպեն
քեզ հեռվում թողնել, ու
չմոլորվել... Ու չերազե~լ... Էլ
քեզ չսիրել... Քեզ
չվորոնել.... Գոնե երազում
քեզ գիրկս չառն~ել... Էլ
չսավառն~ել.....Էլ «լուսնոտ
սիրահա՝ր» դերս
չխաղալ.... Էլ քեզ
չունենալ..
#Անահիտի հուշերից
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 3