Предыдущая публикация
Երբ ես մտա հայոց պարտեզ,
Սիրտս իսկույն սիրով լցվեց:
Կանաչ դաշտը ծաղկազարդված,
Հոտ ու բուրմունք իրար խառնված:
Մանուշակն էր կապույտաչյա,
Ինձ էր ժպտում սարի լանջին,
Իսկ Հասմիկը մի
սպիտակ հարս,
Սարի քամուց հեզիկ ճոճաց։
Դեղին Նարգիզ ու Նունուֆար
Դաշտն էին պատել
բույրով անմար,
Վարդիթերն էր գույներով վառ,
Չկար սոխակ նրան հարմար:
Բա Շուշանը դեղին, սպիտակ,
Խոնարհվում էր թփերի տակ,
Էն Ալվարդը մի թագուհի
Ասես դաշտի զարդը լինի։
Հե~յ աղջիկներ Սասնա սարի
Ամեն մեկդ եք ծաղիկ-փերի,
Դու'ք եք գանձը մեր սարերի,
Անուշ բույրը լեռնաշխարհի:
Ե'ս գուսանն եմ մեր սարերի,
Որ դարձել եմ ձեզնով գերի,
Երգ ու տաղով ձեզ եմ գովում,
Իմ տաղերում փունջեր կապում ։
Ջա'ն աղջիկներ մեր լեռների,
Չկա' ձեր պես ուրիշ փերի,
Դո'ւք եք գովքը մեր լեռների,
Ամեն մեկդ անուշ փերի:
Երկու տող
Следующая публикация
Нет комментариев