Предыдущая публикация
Святло світання над ракою.
І, мне здавалася, любіў
Дзяліць жыццё сваё са мною.
І ,мне здавалася, хацеў,
Каб шчасця момант не спыніўся.
А час ішоў. Не, час ляцеў!
І, відавочна, ты стаміўся.
Стаміўся зноў мяне здзіўляць,
А можа зніклі ўсе пачуцці?
Тады хацелася лятаць,
Цяпер - нібыта, хтось атруціў.
Тады хацелася імчаць
З табою наўздагонкі ветру.
А зараз - праз радкі крычаць,
Каб зноў адолець кіламетры.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев