Предыдущая публикация
Հայրենիք։ Հայրենիքը ուղղակի գոյական անուն չէ, որ կարելի է վերլուծել հայոց լեզվի դասաժամին ու անցնել հաջորդ բառին կամ հայրենիք բառի կողքին ավելացնել մի քանի որակական ածական, որպեսի գեղեցիկ նախադասություն ստանալ, ուղղակի տանիք չէ, որի տակ ուղղակի քնում ես <<քուչում>> չմնալու համար, ոչ էլ անհոգի <<քուչա>> է ։ Հայրենիքը, դա մեր կյանքի սերմն է, արմատը, մարմինը, հոգին, գենետիկ կոդը, դեմքը, հիշողությունը, կյանքի հետ մեզ ամուր կապող օղակը, մեր լիարժեքության երաշխավորը, մեր անունն է, ազգանունը, աշխարհում մեր ազգային պատկանելիությունը ցույց տվող մեր ազգանվան ՅԱՆ-ն է, մեր գերբն ու դրոշն է։ Ազգանվան վերջին յան-ը ջնջելով մենք մեր արմատն ենք ջնջում ու <<օտարամոլ>> պիտակ ձեռք բերում։ Ինչքան էլ արտասահմանյան գրականություն կարդանք ու հիանանք, մեկ է Հայաստան ասելիս, Ես իմ անուշ Հայաստանի, Վերք Հայաստանի կարդալիս է մեր հոգին թրթռում ու ամեն բառը մարմնի ամեն մի բջջով զգում: Օտար հողում ապրելիս պետք չէ արժեզրկել <<իմը>> բառի իմաստը։ Քոնը՝ քոնն է, ուրիշինը՝ ուրիշինը։ Բաաայց չէէէ մենք սիրում ենք այդ ուրիշը, որովհետև դա <<ուրիշա>>։ Դա նույնն է , որ քո երեխային չսիրես, այլ՝ ուրիշի։ Ինչքան էլ ես օտար ուղիղ ու հարթ փոխոցներով քայլեմ, մեկ է ինձ իմ Հայաստանի փոսերով փողոցներն են հարազատ, ինչքան էլ օտար պալմաների տակ նստեմ ու հանգստանամ, ինձ իմ հայրենիքի բարդիներն ու փշատենիներն են հարազատ, ինչքան էլ օտար մեծ ու շքեղ առևտրի կենտրոններ այցելեմ, ինձ իմ տան կողքի փոքր խանութն է հարազատ։ Ինձ միշտ թվում է, որ այս կյանքում երկու օդ ու երկու արև կա։ Մի օդը Հայաստանինն է, մյուսը ամբողջ աշխարհինը, մի արևը Հայաստանում է շողում, մյուսը օտար երկրներում։ Կարոտ ու ծառավ եմ քեզ Հայաստանս։
Следующая публикация
Комментарии 1