Предыдущая публикация
Որքան անիմաստ ժամանակ ենք վատնել բյուր օրենքներ անգիր սովորելու համար, այնինչ կյանքի միակ օրենքը «Մարդ» մնալու սահմանները չհատելն ու սեփական աշխարհից չարտաքսվելն էր: Որքան շատ աշխարհների անուններ յուրացրեցին, բայց այդպես էլ մարդու ներաշխարհի տեղը չսովորեցինք: Մեզ խոսել սովորեցրին և այդպես էլ, ոչ ոք չասսց, որ կարևոր բառերը լռության տակ են թաքնված, որ շատ հաճախ մարդիկ աղմուկից փախչում են, որ լռության գրկում սեփական խաղաղությունը գտնեն:
Սովորեցինք պատմության էջերում հերոսներ փնտրել, բայց երբեք ցույց չտվեցին այն ճանապարհը, որտեղ պետք է տեսնեին մեր կողքին կանգնած հերոսներին: Պատմության ոսկե տառերով գրված էջերը պարտադրում էին անգիր անել, բայց ոչ մեկ չէր ասում, թե նոր էջերն ինչպես հաղթանակով շարադրենք:
Նյուտոնի տեղն էլ իմացանք, փիլիսոփաներին էլ հասկացանք, բայց մի բան միշտ անհասկանալի մնաց, թե այդքա՞ն իմաստության մեջ ինչու՞ ենք կյանքն անիմաստ վատնում:
Ես կարող եմ շատ օրենքներ շրջանցել, խախտել դրանք ու չնկատել, բայց չեմ կարող մեջքով թեքվել այն մարդկանց, որոնք անօրեն ճանապարհին կորցրել են իրենց ու այժմ սեփական Ես- ը գտնել չեն կարողանում:
Մեզ հայոց լեզուն չպարտադրեցին սովորել, որովհետև մենք այդ լեզվով, պետք է մխիթարել սովորեին, օգնեինք ու կարեկցեինք, հասնեինք ու մեկ ճիշտ բառով, մի ամբողջ սխալ կյանք փրկեինք, բայց մեզ օտար լեզուներ սիրել սովորեցրեցին, որ «Մերին» դավաճաները հեշտանա:
Մեզ ամեն ինչ սովորեցրին կյանքում, բայց երեք ոչ ոք չսովորեցրեց, թե իսկապես ապրելն ինչպես է լինում:
Արմինե Ասպար
Следующая публикация
Нет комментариев