Предыдущая публикация
ՈՆՑ ՓՅՈՒՆԻԿ ԶՈՐԱՑ
Համրել է հոգիս,
Եվ ,սիրտս ճաքել:
Կրկին հայ որդիս,
Զրահ է հագել:
Նոր ուժ է գտել,
Ազգս մոլորված:
Արցունքն իր զտել,
Մայրը խռոված:
Հայոց երկնքում,
Օտար լույսեր են:
Դաժան բռնկում,
Կորած հույսեր են:
Ու չկան բառեր,
Հարիր այս ցավին:
Ողբում են այրեր,
Անիծում չարին:
Ու՞ր է հավատը,
Ւնչու՞ չի փրկում:
Լի է գավաթը,
Ցավագար մթում:
Տե՛ր իմ, ողորմեա՜,
Աղոթքով նորին:
Երկիրս փրկեա՜,
Ավետիր բարին:
Քաոս է տիրում,
Հոգուս խուլ հարկում:
Այս ցավոտ սգում,
Սիրտս չի զարկում:
Երկինքներ ներեք,
Մեղքերը հայոց:
Փրկություն բերեք,
Էլ չզգանք այրոց:
Անիծված իմ ազգ,
Զառամյալ ցավով:
Խղճահար իմ այգ,
Բարբարոս դավով:
Ու՞ր եք ,Տիգրան Մեծ,
Եվ, Աշոտ Երկաթ:
Երկիրը թողած,
Հոշոտեն հատ-հատ:
Մեռնելը մեղք է,
Ձեզ նման այրաց:
Խորահունչ վերք է,
Հայ ազգի դիմաց:
Նոր Հայկ ենք ուզում,
Որ , ջարդի Բելին:
Էլ մեզ չի հուզում,
Կտրվենք գելին:
Ինչպե՞ս ճար գտնենք,
Աշխարհում կորած:
Որ, մոխրից հառնենք,
Ոնց փյունիկ զորաց:
Պապերիս հողը ,
Չափվել է ուժով;
Արյունոտ փողը,
Մահաբեր գույժով:
Այս, ու՞ր ենք հասել,
Հայրենիք գոչած:
Հանձնել ու կիսել,
Նոր պայքար կոչած:
Թող, որ չարտասվի,
Ոչ մի մարդ կյանքում:
Բայց, թե մարտ սպասվի,
Կկռվենք անքուն:
Մենք պետք է հաղթենք,
Ոգով առնական:
Նոյի որդին ենք,
Ունենք սուրբ պատգամ:
Ուստի կոչում եմ,
Չկա ետ նահանջ:
Քանի շնչում եմ,
Ես ունեմ պահանջ:
ԳԱՅԱՆԵ ԽԱՉԻԿՅԱՆ
Следующая публикация
Комментарии 6