Предыдущая публикация
Երբ սովորական մի «Բարի լույս»-ից
Աշխարհն ավելի բարի է դառնում
Ինչո՞ւ են մարդիկ աշխարհը խառնում,
Եվ ի՞նչ են ուզում մեկը մյուսից…
Երբ կա աշխարհում երաժշտություն,
Եվ կա երկնքի ու հողի միջև
Մի կապույտ, կապույտ, մի կանաչ-կարմիր
Անիմանալի – հրաշք հաշտություն,
Էլ ի՞նչ ես ուզում դու այս աշխարհից,
Գրողի տարած ինքնապաշտություն,
Դու ոգու ծարավ ու երաշտություն:
Փոխանակ ինքդ քո «ես» – ին բախվես,
Կրունկի վրա ճռինչով բացվես,
Լցվես աշխարհով այս հրաշալի,
Եվ այս աշխարհի երաժշտությամբ
Ճգնում ես լցնել աչքերն աշխարհի
Քեզնով, քո «ես» – ով, քո երաշտությամբ…
Դու, որ չես ուզում ճանաչել ոչինչ,
Դու, որ կարող ես այս երկինքը ջինջ,
Այս գետինքը տալ մի կաթիլ փառքի, -
Ըստ իմ գոյության սրբազան պարտքի,
Ես քեզ լավ գիտեմ, ճանաչում եմ քեզ
Այս լավ աշխարհը խառնող մատներից,
Աչքից, ականջից և մինչև անգամ
Քո յոթը պորտի մազարմատներից:
Ճանաչում եմ քեզ… Բայց ամեն անգամ
Ամեն ինչ տեսած իմ ճանապարհին,
Առնլով լույսը ու տալով բարին
Նույն հարցն եմ տալիս ինձ ու աշխարհին.
-Ինչո՞ւ են մարդիկ աշխարհը խառնում,
Եվ ի՞նչ է ուզում մեկը մյուսից,
Երբ իրար մաղթած մի «Բարի լույս» – ից
Աշխարհն ավելի բարի է դառնում:
Համո Սահյան
00:02
Следующая публикация
Комментарии 18
ՀԱՅԵՐԻՆ։ ՀՅՈՒՐԱՍԻՐՈՒՄ ԵՄ
ՁԵԶ ՄԵՐ ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԱՆՈՒՇ
ԲՈՒՐՄՈՒՆՔ ՍՐՃՈՎ, ՈՐ ԲԱՑԻ
ՄԵՐ ՀԱՅԵՐԻՑ ԱՅՍՊԵՍ ՀԱՄԵՂ
ՉԻ ԿԱՐՈՂ ՊԱՏՐԱՍՏԵԼ։ ՀԱՄԵ-
ՑԵՔ ՍԻՐԵԼԻՆԵՐՍ, ՍՐՃԵՆՔ ՄԻԱ-
ՍԻՆ, ԹՈՂ ԱՆՈՒՇ ԼԻՆԻ ՀԱՅԵՐ
ՋԱՆ։