Предыдущая публикация
ОЖИЗА:
МУАЛЛИФ ШАМСИНУР
31-қисм
Шахбоз нақшинкор кошинларга қараганча жим қолди. Ҳозир ҳаёли ўзида эмасди. Замира онасини келавериб ўзига оғдириб олган деган ўй шу топда келди.
-Замирангизам тузук бўлса ликиллаб бу ерга кунда қадам қўймасди.
-Бас қил. У ҳеч нима қилгани йўқ.
Шахбоз онаси билан баҳслашиш бефойдалигини билиб жим қолди. У ҳалитдан Замирани ёмон кўра бошлаганди. Аксига олиб Робия ҳам ўзидан кетган, телефони ўчиқ. Шахбоз ўрнидан туриб онасидан узоқлашди. Бугун дадасини макарон цехига бормайди. Ўзи у бормаса ҳам иш юриб турибди. Яна Робияга телефон қила бошлади. Афсуски рақам ўчирилган дегандан бошқа гап эшитмади.
***
Салоҳ аэропортдан тўғри ўз уйига кириб келди. Мана у муштоқ кутган дақиқалар, отаси ўзига келибди. Неча йиллар бу дард билан курашди.
Юкларини ёрдамчилари дарҳол қўлидан олишди. Салоҳ шаҳдам қадамлар билан падарини олдига кирди.
-Ассаламу алайкум дада.
Сафо ака киртайган кўзларини ўғлига қадади
-Ўғлим.
Салоҳ томон қўлларини чўзди. Салоҳ аввал отасининг қўлини ўпди. Кейин эса қучоқлади. Узоқ ҳидлади.
-Ота сизни бир оғиз сўзизни жуда қаттиқ соғиндим. Маслаҳатингизни олишга жудаям интиқ бўлиб кутдим. Шукр Аллоҳ сизни менга қайтиб берди.
-Улғайибсан, аввалгиданда ўт ўлов бўлибсан.
-Сизнинг тарбиянгизда.
-Ишларинг қандай?
-Ҳаммаси зўр, қурилиш компаниялари билан ишлаяпман.
Сафо доимгидек иш мавзусидан савол берди. У ўғлининг сафарга кетганини иш бўйича деб эшитганди. Аммо айни дамда ўзини қизиқтирган саволни беролмади. Кўзлари эса сотиб қўйди.
-Дада, мен ҳамон излаяпман.
-Энди тўхтатсанг ҳам бўлади. Тирик бўлса топардик. Озмунча изламадик.
Сафо ака чуқур хўрсинди.
-Мен натижа чиқмагунча излайман.
-Фойдаси йўқ ўғлим. Шунча вақтни йўқотибман, энди тўйингни кўрсам дейман.
Салоҳ жим қолди. Унинг ҳали кўз остига олгани йўқ эди.
-Дада оёққа туриб олсангиз кейин бўлаверади.
-Йўқ ўғлим, бу узоқ сафар олдидан бир липпилашдек гап. Умр шамим поёнига етди.
-Сиз ҳали узоқ яшайсиз.
Салоҳ бу ҳақиқатни тан олишни истамасди
***
Шахбоз коллеж чиқиш эшиги ёнида Робияни пойлаб турибди. Ана Робия дугоналари билан келяпти. Кийими ҳам Шахбоз ёқтирмаган кийим. Робия Шахбозни кўриб бесаранжом бўлиб афтидан ортга қайтиб кетмоқчи ҳам бўлди. Кейин олдидаги дугонасига нимадир деди. Шахбозни олдидан ўтмай бошқа тарафга юра бошлашганда Шсхбоз чаққонлик билан қизни билагидан ушлади.
-Робия.
-Бизни гапимиз тугаган. Мени тинч қўйинг.
-Шунчалик осонми? Дарров воз кечасанми?
Шахбоз ўтинч билан сўзлади.
32-қисм
Шахбоз коллеж чиқиш эшиги ёнида Робияни пойлаб турарди. Кўзлари ичкарига тикилганча, сабрсиз кутмоқда. Ниҳоят, Робия дугоналари билан кўриниш берди. Лекин унинг кийинган кийими Шахбоз ёқтирмайдиган либослардан эди. Робия Шахбозни кўриши билан қадамини секинлатди. Афтидан, ортга қайтиб кетишни ўйлади. Кейин дугонасига нимадир пичирлаб, бошқа ёққа бурилиб кетишга чоғланди.
Аммо Шахбоз чаққонлик билан унинг билагидан ушлади.
— Робия, — деди у шошилинч, аммо илтижоли оҳангда.
— Бизнинг гапимиз тугаган. Мени тинч қўйинг, — деди Робия қатъий. Унинг овозида титроқ бор эди.
— Шунчалик осонми? Дарров воз кечасанми?
Шахбознинг овози пасайиб, илтимосга айланди.
— Етар, — деди Робия асабий оҳангда. — Ҳаммаси етарли бўлди.
— Робиш... Мени сенсизликда ўлдирмоқчимисан?
— Шахбоз, ёш болага ўхшамай. Тинч қўйинг, дедим.
— Робия, юр, олдинга туш. Бу тушунмайди барибир, — деди дугонаси Санобар қаттиқ оҳангда.
— Сен аралашма, — деди Шахбоз, қошларини чимириб.
— Қиз бечорани тамом қилиб бўлдингизку, — деди Санобар аччиқ билан.
Робия ички қарама-қаршиликда эди. Бир томондан, Шахбозга раҳми келарди. Лекин ундан кўрган озорлар туфайли унга қайтиб боришга юраги бўлмасди.
— Тугади. Ортик сизни кўришни истамайман, — деди у паст овозда, аммо қатъий.
Шахбоз хўрсинди. Унинг юзи алам ва оғриқни яшира олмасди.
— Майли... Нима ҳам дердим, сени тинч қўяман. Фақат битта шартим бор.
Робия ишонқирамай, ажабланиб қаради.
— Қанақа шарт?
— Яқинда тўйим бўлади. Келаман деб ваъда бер.
Робия бирдан нафаси қисилиб кетгандек бўлди. Кўкрагида нимадир узилиб кетди.
— Нима дедингиз? — деди у пичирлаб.
— Мен уйланаман, — деди Шахбоз, бу сўзларни зўрға тилига кўчириб.
Санобарнинг юзи қизариб кетди, ғазабдан кўзлари чақнарди.
— Нима? Сен шунчалар паст кетасанми? Биттаси қафасда, биттаси запасдами? Робияни тамом қилиб, ҳеч нарса бўлмагандек уйланиб кетмоқчимисан?
Санобар бу гапларни ғазаб билан айтди. Овози титраб чиқди.
— Санобар, жим бўл. Қизишма, — деди Робия уни тинчлантиришга уриниб.
— Робия, сенга айтганман. Сен латтасан! Мана, сени лоҳлаб юрган экан.
— Робия, — деди Шахбоз аста. — Охирги илтимосим шу. Бормайман десанг, тўйхонадан чиқиб, олдингга келаман. Мени яхши биласан.
Робия бир нафас ўйлаб қолди. Жавоб беришга тили айланмасди.
— Майли... — деди Шахбоз шошилмай. — Ҳозир гапирма. Аммо мен кутаман. Тўй кунигача кутаман.
Робия индамай, қалтираб қолгандек ҳис қилди.
33-қисм
Робия ётоқхонага қайтаётганида бутун вужудини оғир бир ҳис қамраб олди. Юраги нотинч урар, Шахбознинг гаплари қулоқларидан кетмасди. «Тўйимга келаман деб ваъда бер» деган сўзлар уни тинч қўймас, хаёлини чалғитарди.
Санобар унинг ёнида қадам ташларкан, гап бошлади:
— Биламан, у сени яна хафа қилди Робия. Бу одамга ишониб бўлмайди! У алдамоқчи, ёки уни кейинги найранги.
Робия жим қолди. Ҳеч нима демади. Дугонасининг гаплари тўғри эди, лекин юраги барибир бошқа нарсани хоҳлагандек эди.
Санобар гапини давом эттирди:
— Қара, у сенинг ҳаётингни барбод қилди. Сени қанчалар қийнаганини эсламаяпсанми? Энди эса уйланмоқчиман деб турибди. Бу одам учун сенинг туйғуларингни сариқ чақалик қадри йўқми?
Робия бир лаҳза тўхтаб, Санобарга қаради.
— Санобар, сен тўғри айтяпсан. Лекин биласанми, баъзида ўтган кунлар ёдга тушади. Ҳамма азобларига қарамай, у билан бўлган бахтли дамлар эсимга келади...
Санобар қўлини кўтариб, уни тўхтатди.
— Бахтлими? Шу одам сенинг кўзларингдан ёш оқизди, сени ёлғизликка маҳкум қилди. Бахт деганинг шуми? Яна сен қолиб бошқага уйланяпти.
Робия бошини эгди. Ичида ўзини қаттиқ койиди. Дугонаси тўғри гапираётган эди. Лекин Шахбознинг сўнгги гаплари уни қаттиқ ҳаяжонга солган эди.
— Майли, — деди Робия оҳиста. — Мен бормайман.
— Ана шу тўғри қарор, — деди Санобар мамнун оҳангда. — Энди уни ҳаёлингдан чиқар. Янги ҳаёт бошлаш вақти келди.
Аммо Робиянинг кўнгли тинчимади. Кечаси ҳам уйқусиз қолди. Ўтмишдаги барча воқеалар, ҳис-туйғулар уни қийнар, хаёли билан бошқа оламга олиб кетарди.
***
Тўйгача Шахбоз ҳар куни таҳдидли хабарлар ёзди. Барчаси Робияни тўйга келмаса оқибати яхши бўлмаслиги ҳақида огоҳлантириш эди.
Тўй куни
Робия ўзини жуда нотинч ҳис қиларди. Шу куни эрталабдан Санобар унинг олдига ўтирганча ваъз ўқирди.
— Бугун ҳаммаси тугайди, Робия. Бугун у сени унутади, сен ҳам уни унутасан. Мажбурсан.
Робия бошини эгди. Аммо бир лаҳза Санобарга қаради ва деди:
— Мен бораман...
Санобар ҳайрат билан уни қаршилади.
— Нима? Нега? Эсингни едингми?
— Чунки бу менинг ичимдаги охирги саволларга жавоб. У билан юзма-юз туриб, ўзимни ҳақиқатан эркин ҳис қилишим керак. Унинг рафиқаси ёнида эканини кўрсам ундан совишим осон кечади
Санобар қўлидан ушлаб, уни тўхтатмоқчи бўлди.
— Робия, бу нотўғри қарор! Ўзингни яна қийнама! Чидаёлмайсан
Лекин Робиянинг кўзларида қатъият бор эди.
— Бу сафар мен ўзим учун қарор қиламан. Фақат шу билан ҳаммасига нуқта қўя оламан.
Робия тўй бўлаётган ресторанга кирди. Ичкаридан куй-қўшиқ овозлари эшитилиб турарди. Бошқа меҳмонлар орасида ўзини йўқотиб қўйгандек эди. Шахбоз эса уни узоқдан кўриб қолди.
Унинг нигоҳида қандайдир ўзгариш пайдо бўлди.
— Робия... — деди Шахбознинг лаблари пичирлаб.
Робия бир лаҳза жим турди.
Следующая публикация
Нет комментариев