Предыдущая публикация
Տխրության մեջ հառած աչքերս պարզ լուսնին , մտորում էի քո մասին , միգուցե այլևս ոչնչի ։
Միայն կոտրված զգացմունքներ ու սեր կար ։ Ուրիշ ոչինչ ։ Լուսնի պարզության մեջ կար պատկերդ ու կոտրված իմ սերը ։ Չկայիր դու ։
Հեռվում էիր , աստղի պես հեռու , բայց նույն պահին այնքան մոտ ինձ, ինչպես աղբյուրը ջրի , որը կգտնես ամեն մի քայլափոխի ։
Լուսինն իր լույսով սիրտս էր լուսավորել , բայց ափսոս , որ այն իր սեփական լույսը չուներ։ Այն սիրտն էր լուսավորել , որտեղ որ դու էիր` մի խոր անկյունում թաքնված ։ Կար մեծ պատմություն , որը գրված էր լուսնի կլոր սպիտակ պատկերի մեջ , որը պարզ երևում էր սև երկնքի մեջ ։ Այդ պատմությունը քո մասին էր ։ Չէ՛, այն մեր մասին էր . իմ ու քո կորցրած մեծ սիրո մասին ։
Следующая публикация
Нет комментариев