როდესაც ადამიანი იმედს გიცრუებს... იღებ
იმედგაცრუებას,რადგან მას მხოლოდ ასეთს
იცნობ და როდესაც პატიებას გთხოვს...
ცდილობ აპატიო,თუმცა ხვდები,რომ პატიება
არ შეგიძლია...
დუმილით პასუხობ და გულში კი ტირი...
თუმცა დრო და დრო იმედგაცრუება თავს
გახსენებს,რადგან ის იგივე შეცდომას
სჩადის...
ნურავინ იტყვის,რომ პატიებას ყოველთვის
შეძლებს,თუმცა უნდა გვახსოვდეს,რომ დრო
ყველას გასცემს პასუხს..
წარსულს გავატანე დარდი და ნაღველი,
ცხოვრება თავიდან მინდა რომ დავიწყო,
სიფრთხილით გავივლი დარჩენილ ბილიკზე,
გული მაქვს ნატკენი, არაფერს არ ვითხოვ.
ვინც თვალში ნაცარი უტიფრად მაყარა და
ჩემი ცრემლებით იბანა ხელები, ნიღბებით
თამაშით საშინლად დამღალა, დღეიდან
არავის არ "მოვეფერები". სითბოს და
სიყვარულს არ ჰქონდა საზღვარი,
ყველასთან უსიტყვოდ დამთმობი ვიყავი,
უაზროდ რამდენი ცრემლი მაქვს ნაღვარი,
იქნება ვალში ვარ, ის მაინც მითხარით.
ცხოვრება მიდის და უკან არ ბრუნდება, არ
მიყვარს ჩემ თავზე მოთქმა და ჩივილი.
ღმერთია მოწამე თუ გავცემ სიყვარულს, ნუ
დამიბრუნებენ ცრემლით და ტკივილით
იცი?ლოდინი რა ძნელია?! როცა
სიმარტოვეს ებრძვი, ნახე...რამდენი
ვარსკვლავია მე კი მენატრება ერთი! იცი?
უშენობა რა ძნელია?! ამ დროს ლექსის
წერა მშველის ირგვლივ იმდენის თვალებია,
მე კი მენატრება შენი!
მე მოგონება შემხვდა ამ დილას...
გადამეხვია, გიჟივით მკოცნის... ეჰ...
განშორება როგორ გაზრდილა... და
დარჩენილა ისევე მორცხვი... არ
შევხვედრივართ ერთმანეთს დიდხანს...
მაგრამ... შენს თვალებს მაინც ვიხსენებ...
არა, მე შენთვის სიტყვაც არ მითქვამს...
სანამ არ გეტყვი, ვერ მოვისვენებ... მაინც
გიპოვი და ამ იმედით დაგეძებ ასე... მთელი
ცხოვრებით... მე, ფინალამზე უკვე მივედი...
და ვიცი, მუდამ გემახსოვრები... როცა
გიპოვი, გულს გადაგიშლი, არადა... თითქოს
რაღაც მაჩერებს... მე შენს სიყვარულს
მაინც არ ვიშლი... და ვეღარავინ ვერ
შემაჩერებს... დაგიცავ ისე, როგორც
გიცავდი ვხედავ... შენს თვალებს ახრჩობს
სისველე... მე შენთანა ვარ, კუბოს
ფიცრამდე... და თუ მოასწრებ, მოდი
მიშველე ... ეჰ... განშორება როგორ
გაზრდილა... მე კი ვარ... ისევ ისეთი,
მორცხვი... მე მოგონება შემხვდა ამ
დილას... და ისევ...Ещёიცი?ლოდინი რა ძნელია?! როცა
სიმარტოვეს ებრძვი, ნახე...რამდენი
ვარსკვლავია მე კი მენატრება ერთი! იცი?
უშენობა რა ძნელია?! ამ დროს ლექსის
წერა მშველის ირგვლივ იმდენის თვალებია,
მე კი მენატრება შენი!
მე მოგონება შემხვდა ამ დილას...
გადამეხვია, გიჟივით მკოცნის... ეჰ...
განშორება როგორ გაზრდილა... და
დარჩენილა ისევე მორცხვი... არ
შევხვედრივართ ერთმანეთს დიდხანს...
მაგრამ... შენს თვალებს მაინც ვიხსენებ...
არა, მე შენთვის სიტყვაც არ მითქვამს...
სანამ არ გეტყვი, ვერ მოვისვენებ... მაინც
გიპოვი და ამ იმედით დაგეძებ ასე... მთელი
ცხოვრებით... მე, ფინალამზე უკვე მივედი...
და ვიცი, მუდამ გემახსოვრები... როცა
გიპოვი, გულს გადაგიშლი, არადა... თითქოს
რაღაც მაჩერებს... მე შენს სიყვარულს
მაინც არ ვიშლი... და ვეღარავინ ვერ
შემაჩერებს... დაგიცავ ისე, როგორც
გიცავდი ვხედავ... შენს თვალებს ახრჩობს
სისველე... მე შენთანა ვარ, კუბოს
ფიცრამდე... და თუ მოასწრებ, მოდი
მიშველე ... ეჰ... განშორება როგორ
გაზრდილა... მე კი ვარ... ისევ ისეთი,
მორცხვი... მე მოგონება შემხვდა ამ
დილას... და ისევ ისე, გიჟივით მკოცნის
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 3
იმედგაცრუებას,რადგან მას მხოლოდ ასეთს
იცნობ და როდესაც პატიებას გთხოვს...
ცდილობ აპატიო,თუმცა ხვდები,რომ პატიება
არ შეგიძლია...
დუმილით პასუხობ და გულში კი ტირი...
თუმცა დრო და დრო იმედგაცრუება თავს
გახსენებს,რადგან ის იგივე შეცდომას
სჩადის...
ნურავინ იტყვის,რომ პატიებას ყოველთვის
შეძლებს,თუმცა უნდა გვახსოვდეს,რომ დრო
ყველას გასცემს პასუხს..
ცხოვრება თავიდან მინდა რომ დავიწყო,
სიფრთხილით გავივლი დარჩენილ ბილიკზე,
გული მაქვს ნატკენი, არაფერს არ ვითხოვ.
ვინც თვალში ნაცარი უტიფრად მაყარა და
ჩემი ცრემლებით იბანა ხელები, ნიღბებით
თამაშით საშინლად დამღალა, დღეიდან
არავის არ "მოვეფერები". სითბოს და
სიყვარულს არ ჰქონდა საზღვარი,
ყველასთან უსიტყვოდ დამთმობი ვიყავი,
უაზროდ რამდენი ცრემლი მაქვს ნაღვარი,
იქნება ვალში ვარ, ის მაინც მითხარით.
ცხოვრება მიდის და უკან არ ბრუნდება, არ
მიყვარს ჩემ თავზე მოთქმა და ჩივილი.
ღმერთია მოწამე თუ გავცემ სიყვარულს, ნუ
დამიბრუნებენ ცრემლით და ტკივილით
სიმარტოვეს ებრძვი, ნახე...რამდენი
ვარსკვლავია მე კი მენატრება ერთი! იცი?
უშენობა რა ძნელია?! ამ დროს ლექსის
წერა მშველის ირგვლივ იმდენის თვალებია,
მე კი მენატრება შენი!
მე მოგონება შემხვდა ამ დილას...
გადამეხვია, გიჟივით მკოცნის... ეჰ...
განშორება როგორ გაზრდილა... და
დარჩენილა ისევე მორცხვი... არ
შევხვედრივართ ერთმანეთს დიდხანს...
მაგრამ... შენს თვალებს მაინც ვიხსენებ...
არა, მე შენთვის სიტყვაც არ მითქვამს...
სანამ არ გეტყვი, ვერ მოვისვენებ... მაინც
გიპოვი და ამ იმედით დაგეძებ ასე... მთელი
ცხოვრებით... მე, ფინალამზე უკვე მივედი...
და ვიცი, მუდამ გემახსოვრები... როცა
გიპოვი, გულს გადაგიშლი, არადა... თითქოს
რაღაც მაჩერებს... მე შენს სიყვარულს
მაინც არ ვიშლი... და ვეღარავინ ვერ
შემაჩერებს... დაგიცავ ისე, როგორც
გიცავდი ვხედავ... შენს თვალებს ახრჩობს
სისველე... მე შენთანა ვარ, კუბოს
ფიცრამდე... და თუ მოასწრებ, მოდი
მიშველე ... ეჰ... განშორება როგორ
გაზრდილა... მე კი ვარ... ისევ ისეთი,
მორცხვი... მე მოგონება შემხვდა ამ
დილას... და ისევ...Ещёიცი?ლოდინი რა ძნელია?! როცა
სიმარტოვეს ებრძვი, ნახე...რამდენი
ვარსკვლავია მე კი მენატრება ერთი! იცი?
უშენობა რა ძნელია?! ამ დროს ლექსის
წერა მშველის ირგვლივ იმდენის თვალებია,
მე კი მენატრება შენი!
მე მოგონება შემხვდა ამ დილას...
გადამეხვია, გიჟივით მკოცნის... ეჰ...
განშორება როგორ გაზრდილა... და
დარჩენილა ისევე მორცხვი... არ
შევხვედრივართ ერთმანეთს დიდხანს...
მაგრამ... შენს თვალებს მაინც ვიხსენებ...
არა, მე შენთვის სიტყვაც არ მითქვამს...
სანამ არ გეტყვი, ვერ მოვისვენებ... მაინც
გიპოვი და ამ იმედით დაგეძებ ასე... მთელი
ცხოვრებით... მე, ფინალამზე უკვე მივედი...
და ვიცი, მუდამ გემახსოვრები... როცა
გიპოვი, გულს გადაგიშლი, არადა... თითქოს
რაღაც მაჩერებს... მე შენს სიყვარულს
მაინც არ ვიშლი... და ვეღარავინ ვერ
შემაჩერებს... დაგიცავ ისე, როგორც
გიცავდი ვხედავ... შენს თვალებს ახრჩობს
სისველე... მე შენთანა ვარ, კუბოს
ფიცრამდე... და თუ მოასწრებ, მოდი
მიშველე ... ეჰ... განშორება როგორ
გაზრდილა... მე კი ვარ... ისევ ისეთი,
მორცხვი... მე მოგონება შემხვდა ამ
დილას... და ისევ ისე, გიჟივით მკოცნის