Предыдущая публикация
ТУРНАЛАР
Ариқ бўйида тўрт яшар қизча билан яқиндагина олти ёшга қадам қўйган болакай қум ўйнаб ўтирарди. Тип-тиниқ сув ариқдан тошай-тошай деб оқар, сув юзасида сарғайган япроқлар қалқиб турарди.
Қизча бирдан бошини кўтарганда акаси қўлини ювмоқда эди.
- Акача! Акача! - деди қизча ҳовлиқиб.
Болакай унга қаради.
- Осмонга қаранг, акача, турналар!
Болакай диққат қилиб турналарнинг овозини эшитди. Бироқ осмонга қараб уларни тополмади. Қуёш кўзини олди.
- Кўрдингизми, акача? Ана, булут тагида.
Болакай синглиси ишора қилган тарафга қараб гилам қоқиб кетаётган турналар галасини кўриб қичқириб юборди.
- Турналар! Турналар!
- Юринг, энамга айтамиз!
Иккови уй томон югуришди.
- Эна! Эна! Турналар!
Одина момо кир юваётган эди, момоқалдироқ гумбурлагандай сапчиб тушди.
- Эна, турналарнинг овозини эшитаяпсизми?
- Э-эшитаяпман...
Икки набираси этагига маҳкам ёпишиб олди.
- Ойим келадими энди?! - деди болакай. - Турналар учса келади дегандингизку. Ана, турналар ўтаяпти.
Момо нима деярини билмай жим қолди.
- Гапиринг, эна.
- Айтақолинг.
- К-келади...
Болакайлар қувончдан қичқириб, ура, ойим келади, деганча кўчага чиқиб кетишди. Одина момо устунга бехол бўлиб суяниб қолди.
Турналар...
Набиралари қачон катта бўладию, у уларга рост гапни айтади. Баҳорда турналар ҳақида гап очмаса бўларкан. Мана, турналар қайтадиган паллаям етиб келди. Ва улар қайтаяпти ҳам. Аммо келини қайтмайди.
У эрининг „йили”ни чиқармай аллақачон турмущга чиқиб кетган...
Следующая публикация
Комментарии 1