Предыдущая публикация
Аъузу биллоҳи минаш шайтони раҷим
Бисмиллоҳир-раҳмонир-раҳим
Ба дурустӣ, онон, ки имон оварданд ва корҳои шоиста карданд – ҳамоно Мо музди касеро, ки кори некӯ кардааст, зоеъ намекунем.
Барои ин ҷамоа бӯстонҳои ҳамеша мондан аст, зери онҳо наҳрҳо меравад; дар он ҷо даствонаҳо аз зар зевар дода шаванд; ҷомаҳои сабз аз дебои нозук ва дебои муҳкам бипӯшанд; он ҷо бар тахтҳо такя зананд. Ин нек ҷазо аст ва биҳишт некӯ оромгоҳе аст.
Сураи Каҳф, оятҳои 30,31.
Следующая публикация
Нет комментариев