Пули Сиротپول صراط – пулест кашида бар рӯи дӯзах, бориктар аз мӯй ва тезтар аз шамшер (Саҳеҳи Муслим, 454 (183)-302) ва аҳли биҳишт бар ҳасаби аъмоли неку бади хеш аз он гузаранд, баъзе чун чашм ба ҳам ниҳодан, баъзе монанди барқи хотиф, баъзе монанди паранда (-и хушбол), баъзе ба монанди бод (-и вазон), баъзе чун аспи тезрав ва баъзе чун савора (Саҳеҳи Бухорӣ, 806, 7437; Саҳеҳи Муслим, 450-453 (182-183)-299-302) ва гунаҳкоронро пой бар он билағжад. Дар ривояте дигар омада, ки он бар баъзе мардуми аҳли дӯзах чунин бошад ва бар баъзе мисли водие васеъ аст. Дар хабар аст, ки Паёмбар (с) фармуд: «...(Пули) Сирот бар рӯи дӯзах зада хоҳад шуд ва ман ва умматам аввалин касе бошем, ки аз он бигузарем. Дар он рӯз касе ҷуз паёмбарон сухан нагӯянд ва фарёди онҳо «Аллоҳумма, саллим, саллим – Худоё, нигаҳ дор, нигаҳ дор!» бошад. Дар ҷаҳаннам чангакҳо ва гираҳое ба мисли хори саъдон бошанд, ки бузургии онҳоро ҷуз Худо надонад, мардумро бар ҳасаби аъмолашон (аз рӯи Пули Сирот ба сӯи дӯзах) рабоянд...» (Саҳеҳи Бухорӣ, 806, 7437, 7439; Саҳеҳи Муслим, 450-453 (182-183)-299-302).
Ба ҳангоми убур аз Пули Сирот растагоре ба саломат бигузарад ва растагоре хадшадор ва дар оташи дӯзах нагун афтад (Саҳеҳи Бухорӣ, 806, 7437, 7439; Саҳеҳи Муслим, 450-453 (182-183)-299-302). «(Он гоҳ) муъминон (пас аз миқдоре сӯхтан ва покшавӣ) аз оташ берун оварда шаванд ва бар (сари) пуле дар байни биҳишту дӯзах нигаҳ дошта шаванд ва дар байнашон барои (баробар сохтани ҳисобҳо ва) ситонидани мазолиме, ки дар дунё нисбат ба ҳам доштанд, қисос барпо гардад ва чун комилан пок гардонида шаванд, он гоҳ барояшон ба даромадани биҳишт иҷозат дода шавад. Ба он Зоте, ки нафси Муҳаммад ба дасти Ӯст, ҳар кадоми шумо ба манзили биҳиштиаш аз манзиле, ки дар дунё дошта, раҳёбтар бошад» (Саҳеҳи Бухорӣ, 6535). Аз ин ҳадис бармеояд, ки ғайр аз Пули Сирот, ки бар рӯи дӯзах кашида шудааст, барои убур аз водии оташ ба сӯи биҳишт пули дигаре низ дар байни онҳо кашида шудааст ва ин қисос пас аз гузаштан аз Пули Сирот ва бар сари пули дуюм анҷом мегирад. Баъзеҳо гӯянд, ки он охирин қисмати Пули Сирот аз сӯи биҳишт аст.
Аҳли биҳишт ҳама баночор аз Пули Сирот – аз болои оташ гузар хоҳанд кард ва ин амр, он гуна ки дар Қуръон омада, аз сӯи Парвардгор амре ҳатмӣ ва қазои ҳукмшуда аст: «Ва касе аз шумо нест, магар ин ки воридшавандаи он (оташ) бошад, ки (он) бар Парвардгорат (амре) ҳатмӣ ва ҳукмшуда аст, пас аз он касонеро, ки тақво намудаанд, (аз он) наҷот диҳем ва золимонро дар он ҳамчунон бар рӯ афтода боқӣ гузорем» (Марям, 19, 71, 72). Зоҳиртарин ва қавитарин қавл назди муфассирон дар тафсири вожаи «воридшаванда» дар ин оятҳои сураи Марям он аст, ки он ба маънои гузаштан аз Пули Сирот аст, на дохил шудан ба оташи дӯзах.
Аз Пули Сирот танҳо муъминон мегузаранд ва мунофиқон низ то ин марҳала ҳамроҳи онҳоанд, вале кофирон пас аз дарёфти номаи аъмолашон дар ҳашргоҳ гурӯҳ-гурӯҳ ба сӯи ҷаҳаннам бурда ва аз дарвозаҳои он ворид карда мешаванд. «Ва онҳое, ки кофир шудаанд, гурӯҳ-гурӯҳ ба сӯи дӯзах ронда шаванд, то (чун) ба (назди) он омаданд, дарҳояш (ба рӯи онҳо) кушода шаванд ...» (Зумар, 39: 71).
Банданд боз бар сари дӯзах Пули Сирот,
Ҳар кас аз-ӯ гузашт, муқими ҷинон шавад.
В-он кас, ки аз Сирот биларзид пойи ӯ,
Дар хориву азоби абад ҷовидон шавад!
Ашрорро ҳарорати дӯзах кунад қабулу,
Аҳрорро инояти Ҳақ соябон шавад.
Пас аз тамом шудани бозхости аъмол нури муъминон ё дар ҳамон саҳрои маҳшар ба онҳо дода мешавад ё пеш аз расидан ба Пули Сирот мардум вориди торикие мегарданд, яъне онҳоро торикие мепӯшонад ва дар он ҷо нури ҳар муъмин ба вай дода мешавад ва аз сӯи пеш ва аз росташ ба тобиш дармеояд ва роҳашро рӯшан мегардонад. Дар лафзи ҳадисе омадааст: «Пас нури онҳо ба қадри аъмолашон ба онҳо дода мешавад, ки нури баъзе ба мисли кӯҳ ва камтар аз он, нури баъзе ба мисли (дарахти) хурмо ва камтар аз он аст, ҳатто охирин нафар касе аст, ки нураш ба қадри ангушти бузургаш ба ӯ дода мешавад» ва дар ривояти Муслим аз Ҷобир омадааст: «Он гоҳ ба ҳар нафаре аз онҳо нуре дода мешавад... он гоҳ нури мунофиқ хомӯш мегардад». Дар ривояти Ибни Аббос назди Ибни Мурдавайҳ омадааст: «Ба ҳар инсоне аз онҳо нуре дода мешавад, пас аз он ба сӯи Сирот равона сохта мешаванд. Ҳар мунофиқе, ки дар он миён буда, нураш хомӯш мегардад» (Фатҳу-л-Борӣ. – Ҷ. 15. – С. 145). Мунофиқон ва он одамоне, ки дар дину имонашон дурӯя буданд, бе нур мемонанд ва дар он торикӣ ақиб меафтанд. «Рӯзе мардону занони муъминро мебинӣ, ки нурашон пешо-пеш ва аз росташон метобад, муждаи шумост имрӯз ҷаннатҳое, ки аз зери онҳо наҳрҳо (-и об) равонанд, ҷовидона дар он бошед, ин аст он пирӯзии бузург. Рӯзе, ки мардону занони мунофиқ ба муъминон мегӯянд: Мунтазири мо бошед, то аз нуратон шуълае баргирем! Гуфта шавад: Ба ақибатон баргардед (ва он ҷо) нуре биҷӯед! Пас дар байни онҳо деворе зада шавад, ки даре дорад, ботинаш дар он раҳмат ва аз ҷониби берунаш азоб аст» (Ҳадид, 57: 12–13). Дар ин ҷо мунофиқон аз муъминон ҷудо ва аз онҳо ақиб мемонанд. Муъминон бошанд, ба дуо рӯй меоваранд, дар ҳоле ки мегӯянд: «Парвардгорамон, нурамонро бароямон комил гардон ва бароямон мағфират намо, ки Ту бар ҳар чизе тавоноӣ!» (Таҳрим, 66: 8).
Ва дар лафзе омадааст: «Вақте бар рӯи Сирот баромаданд, Худованд нури мунофиқонро аз онҳо салб менамояд. Пас мунофиқон ба муъминон мегӯянд: (Биистед ва) мунтазири мо бошед, то аз нуратон шуълае баргирем. Ба онҳо гуфта мешавад: Ба ақибатон баргардед (ва он ҷо) нуре биҷӯед» (Ҳадид, 57: 13), пас ба он ҷое бармегарданд, ки нур тақсим карда шуда буд ва чизе намеёбанд ва миёни онҳо ва муъминон деворе зада мешавад (Фатҳу-л-борӣ. – Ҷ, 15. – С. 144).
Вақте бандагони муъмин ва растагорони умматони паёмбарони пешин аз Пули Сирот мегузаранд ва дар пеши дарвозаҳои биҳишт гирд меоянд, Паёмбари ислом (с) аз байни анбиёи илоҳӣ барои боз намудани дарҳои ҷаннат ба шафоат мехезад ва ӯ аввалин касе аст, ки дарҳои биҳишт ба рӯяш кушода ва вориди он мегардад (Саҳеҳи Муслим, 482–485 (196–197)-330–333). Вақте он Ҳазрат (с) дар мезанад, дарбон ва хазонадори биҳишт мепурсад: «Ту кистӣ!? Мегӯяд: Муҳаммад! Мегӯяд: Ба ту амр шудаам, ки пеш аз Ту барои касе онро накушоям!» (Саҳеҳи Муслим, 485 (197)-333).
Дар ҳадисе омада: «Худои таборака ва таъоло мардумро ҷамъ месозад ва муъминон бапо мехезанд ва ҷаннат ба онҳо наздик гардонида мешавад. Онҳо назди Одам (а) мераванд ва мегӯянд: Эй падар, боз шудани ҷаннатро бароямон талаб кун! Вай мегӯяд: Оё шуморо аз ҷаннат ҷуз лағжиш ва гуноҳи падаратон берун оварда! Ман соҳиби ин кор нестам, ба назди фарзандам Иброҳим Халили Худо биравед! Иброҳим низ мегӯяд, ки ман соҳиби ин кор нестам, ман халил аз пушт баъд аз пушт будам, оҳанги Мусо намоед, ки Худо бо ӯ сухан гуфта! Ба назди Мусо меоянд ва ӯ низ мегӯяд, ки ман соҳиби ин кор нестам, ба сӯи Исо калима ва рӯҳи Худо биравед! Исо низ мегӯяд, ки ман соҳиби ин кор нестам. Он гоҳ назди Муҳаммад (с) меоянд. Пас бармехезад ва ба вай иҷозат дода мешавад ва амонат ва раҳм – хешовандӣ фиристода мешаванд ва дар ду тарафи Сирот аз чапу рости он қарор мегиранд.
Нахустин нафари шумо ба мисли барқ (аз он) мегузарад. Ровии ҳадис мегӯяд: Гуфтам: Падару модарам фидоят, гузаштан ба мисли барқ чигуна аст? Фармуд: Оё барқро надидаед, ки чигуна дар як чашм задан меояд ва меравад! Сипас ба мисли гузари бод, он гоҳ ба мисли гузари паррандагон ва мардони тезрав ва бақувват амалҳояшон онҳоро ҳаракат медиҳанд ва пеш мебаранд, дар ҳоле ки Паёмбаратон бар (сари Пули) Сирот истода ва дуо мекунад: Парвардгоро, саломат бидор, саломат бидор! Ва вақте амалҳои бандагон кам ва қудрати гузаштанашон суст мегардад, марде меояд, ки гузашта наметавонад, магар хазида ва шикаммол (ҷорғов) ва дар ду тарафи Сирот чангакҳое овехташуда маъмури гирифтани онҳоеанд, ки ба рабуданашон супориш шудаанд. Пас касоне бо захму харош ва сахтӣ наҷот меёбанд ва аз он мегузаранд ва касоне ҳам сарнагун дар оташ меафтанд.
Ровии ҳадис гӯяд: Қасам ба Зоте, ки ҷони Абӯҳурайра ба дасти Ӯст, то қаъри ҷаҳаннам 70-сола роҳ аст» (Саҳеҳи Муслим, 481 (195)-329)
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев