Предыдущая публикация
Ўғил 4-5 ёшларда: ”Менинг дадам энг зўр дадалар!
”. Ўғил 7-8 ёшларда: ”Катта бўлсам, дадамдек бўламан”. Ўғил 10-11 ёшларда: ”Дадамдан хафа бўлдим”. Ўғил 13-14 ёшларда: ”Дадам мени ёмон кўрадилар”. Ўғил 18-19 ёшларда: ”Бўлди кетаман! Бунақа ота билан яшамайман!”. Ўғил 22-23 ёшларда: ”Аралашаверадилар, аралашаверадилар, бирор нарса қилиб
бўладими ўзи?”. Ўғил 25-26 ёшларда: ”Дадам мени ҳеч тушунмайдилар”. Ўғил 30-32 ёшларда: ”Дадам ҳақларидаги гумонларимдан уялдим”. Ўғил 35-36 ёшларда: ”Дадамни тушунмаган эканман”. Ўғил 40 ёшда:”Дадамсиз мен ҳеч ким эмасман”. Ўғил 42 ёшда: ”Буни мен учун дадамдан бошқаси қилмас эди”. Ўғил 45 ёшда: ”Дадам тузалиб кетишлари учун жонимни ҳам берар эдим”. Ўғил отаси вафот этган лаҳзада: ”Дада! Менда рози бўлинг, мен яхши ўғил бўла
олмадим. Сиз дунёдаги энг яхши отасиз!”. Ота вафотидан кейин отган илк тонгда ўғил: ”Сизни қайтариш учун бору йўғимни
берар эдим. Энг азиз кишимдан айрилдим.
Сиз менга ҳамиша яхшиликни раво кўрар эдингиз, дадажон.....”.
Следующая публикация
Нет комментариев