Предыдущая публикация
BaxtimsaN
"Эсингдами, ёлғизим, куз кунларининг бирида ёнимга келмоқчи эдинг. Сен билан бирга қаҳва ичмоқчи, суратларни томоша қилмоқчи, кўл бўйлаб айланмоқчи эдик...
Куз охирламоқда, шу билан бирга менинг умидим ҳам.
Сенга ёзган сўнгги мактубимда аниқ нималар деганим эсимда йўқ, очиғи. Лекин туйғуларимга нуқта қўйганим, дераза олдида сен билан қаҳва ичишга шерик бўлолмаслигимни ёзганим ёдимда. Назаримда, йиллар бўлгандек нома алмашмаганимизга. Агар яна шундай имконият туғилганда айтардимки, ўша сўзларимнинг барига ҳам ишониб юрма…
Симиллаётган юракдан сизиб чиққан соғинч томчилари билан битилган хатимни кабутарлар элтиб берарми, деб мовий осмонга боқаман. Қарғаларни кўраман, холос… Улар совуқ қишни олиб киришга уринмоқда. Табиатга ҳам, қалбимга ҳам…
Биласанми, қиш келишидан қўрқаман. Чунки сен фақатгина Кузда келаман дегансан…
Дарахтлар япроқлари бирма бир тўкилмоқда. Сўнгги япроқ бандидан узилиб ердан ором топиши ва хазонга айланишини кузатиб ўтирибман. Биламанки, япроқлар тугаса, умид ҳам тугайди. Қиш эса умид фаслимас.
Севимли кабисам эса тўртда йилда бир келади, холос…
Баҳор бинафшалари барқ ургач, мен яна севимли китобимни қўлтиқлаб сен томон бораман. Қорлар эригач, довондан ўтиш осон. Аммо сени топа оламанми… Музей ёнида сени яна қарши оламанми, кўзларинг шунда менга боқиб, «соғиндим», дея оладими? Бизни олдинда кутаётган Ёз - кунгабоқарлар бағрига чорлайдими? Унгача эса… тирикманми?
Азизим, азизим, куз охирламоқда… Келасанми?"
«Ван Гог изтироблари» эссесидан парча
Следующая публикация
Нет комментариев