Предыдущая публикация
ისევ უშენოდ თენდება მთაში
და მხოლოდ მთები მიწამლებს ამას,
ოხ,როგორ მინდა იმ ლამაზ თმაში
ვეფერებოდე საყვარელ ქალას.
დილას აწვება ღამის ლანდები
მაგრამ გზას მაინც უთმობენ დილას,
რიჟრაჟს კვლავ არყით შეუყვარდები
ბებოც ჩამიყრის ხორციან ხინკალს.
თენებას ვხვდები „ჭაჭიან“ ბოთლით
ვუცქერ დილა რომ სიბნელეს იყრის,
მე უშენობამ დამარქვა ლოთი
თითქოს არც გჯერა,ამ ლოთის სიტყვის....
მთებსაც თანდათან ეძლევა ფერი
და მთვარეც მიდის ზეცის კალთიდან,
არ ვიცი ალბათ ტაეპებს ველი
ამოქარგულებს ჩემი კალმიდან...
ვარსკვლავნიც ნელა ქრებიან ცაზე
და „ჭიუხვები“ ჩნდებიან უფრო,
ერთი ფშაველი დავდექი გზაზე
ღმერთს ამ მთებისთვის სანთელი უნთო....
საფშავლოს უგვრძნია ვხედავ,
რომ აღარ არის სამაყარო შავში,
ჩემი არ ხარ და მაინცა ვბედავ
გითხრა წამოდი ახლავე მთაში!!!
და ყველა რიჟრაჟს შევხვდეთ ჩვენ ასე
შენ ნეტარების ხმაზე მღეროდე,
თან ლოთის ჭიქა არაყით ავსე
მერე ლოთისგან ლექსებს ელოდე...
ამ დღესაც ასეთ ფიქრებში გავლევ
და ამ ღამესაც შევხვდები ბოთლით,
აბა მოიტა ამ ერთსაც დაველევ
მე...უშენობამ დამარქვა ლოთი..
Следующая публикация
Комментарии 2