Ո՛վ Հայաստան, Իմ Ուխտս

Ո՛վ Հայաստան, իմ սեր, մի՞թե չգիտես,
Չե՞ս տեսել ձեռքս քո ճակատին վես։
Երբ խավար օրեր խլեցին լույսդ,
Ո՞վ կանգնեց քեզ հետ գիշերվա հույսով։
Ո՞վ լաց եղավ, երբ խորթ ձեռքեր
Քո սուրբ երկիրը ճնշեցին գեր։
Ո՞վ երդվեց սուր բարձրացնել,
Անիրավին արդար դատել։
Ո՞վ խոստացավ՝ քո անունը
Ո՛չ մի թշնամի չի խլելու։
Ո՞վ քեզ հարս կոչեց, թագուհի,
Երբ ուրիշները թողեցին մենակ, լքելի։
Ո՞վ քեզ գրկեց, երբ լալիս էիր,
Ո՞վ շշնջաց, «Հանգստացի՛ր, պահում եմ քեզ»։
Ո՞վ կանգնեց, երբ աշխարհը խոնարհվեց,
Բախտին, թշնամուն անհաղթ մնաց։
Ո՞վ քեզ սիրեց անկեղծ սիրով,
Ո՛չ ոսկուդ, ո՛չ լեռներուդ հմայքով,
Այլ խոցերովդ՝ քո դեմքին,
Ամեն վերքդ՝ սուրբ արքայական կնիք։
Մի՛ վախեցիր, իմ սեր, խավարը մուտք է,
Բայց ես այստեղ եմ՝ վահան ու նիզակ։
Թող բռնակալներ ելնեն, թագավորություններ խորտակվեն,
Կյանքս քոնն է, քեզ համար միայն։
Հանգստացի՛ր, իմ գեղեցկուհի, իմ կողքին,
Ո՛չ մի թշնամի քեզ չի խլի։
Ես քոնն եմ, դու՝ իմը հավետ,
Արյամբ սրբված, սիրով միավորված։
— Հոգևոր Հայր Ջոել Թեննի